Wish List

Δεν υπάρχει πιο περίπλοκο πράμα από τις επιθυμίες. Και ενώ πάντα νιώθουμε ότι μας καταπιέζουν λίγο, κυρίως οι ανεκπλήρωτες, στην ουσία αυτές είναι που μας δίνουν ώθηση και δύναμη, πιο πολύ μετράει η προσπάθεια να υλοποιηθούν, η διαδρομή. Σήμερα λοιπόν, και επειδή για πολλοστή φορά δεν έχω αξιόλογο μαγειρικό αποτέλεσμα να δείξω με τη διαδρομή να αποδεικνύεται πιο περίπλοκη, θα γράψω για τις επιθυμίες μου, τα αντικείμενα εκείνα που με στοιχειώνουν, που τα θέλω σαν τρελός και που ελπίζω, τουλάχιστον για κάποια από αυτά, να αξιωθώ κάποτε να αποκτήσω. Μαζί όμως θα δείξω και κάποια που μου αρέσουν πολύ, κάποια που τρώγονται και κάποια άσχετα. Εννοείται πως καμία φωτογραφία δεν είναι δικιά μου, όλες τις βρήκα στο ίντερνετ.

Ξεκινάμε λοιπόν με αυτό που... ήδη έχω. Ποιο είναι το απόλυτο μίξερ φετίχ; Αυτό που υπάρχει στην αγορά για σχεδόν 100 χρόνια, που όλοι προσπαθούν να αντιγράψουν και έχουν σαν πρότυπο; Ακριβώς, το Kitchenaid.

Αντικειμενικά όμορφο, που για μένα είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του κυριότερου ανταγωνιστή από την Kenwood, ενός υπέροχου κατά τα άλλα μίξερ που στα μάτια μου μοιάζει ογκώδες και άσχημο. Πραγματικό εργαλείο, το έχω τέσσερα χρόνια, το έχω λειώσει σε κάθε είδος παρασκευής, με χειρότερο κάτι πολύ βαριές και σφιχτές ζύμες, και πάντα εκτελεί αγόγγυστα τη δουλειά που του αναλογεί, καθαρίζεται πανεύκολα και εννοείται πως στολίζει μόνιμα τον πάγκο μου, δεν μπαίνει ποτέ στο ντουλάπι.

Έχω και ένα ακόμα τέλειο κουζινικό, το καλό μου το μαχαίρι, γιατί έχω και πολλά άλλα επίσης πολύ καλά..., το Kai Shun elite. Δυστυχώς δεν παράγεται πια αυτή η σειρά, η Shun την έχει αλλάξει αλλά η καινούρια δεν είναι τόσο όμορφη.

Τρομακτικά κοφτερό, με τέλειο ζύγισμα για το χέρι μου, μπορώ να κόβω ώρες με αυτό χωρίς διάλειμμα, και πάνω απ' όλα όμορφο, εντυπωσιακό, με τέλειο φινίρισμα. Και είναι τόσο σκληρό το ατσάλι του που ξεχνάω να το ακονίσω, αντέχει για πάρα πολύ καιρό. Βέβαια, έφαγα πολλές ώρες και με πολλά μαχαίρια πάνω από τις πέτρες ακονίσματος μέχρι να μάθω πώς να το κάνω καλά πριν δοκιμάσω πάνω του την τεχνική και σίγουρα είναι το δυσκολότερο, πάλι λόγω σκληρότητας, να ακονιστεί. Αλλά τι κόσμημα! Και εννοείται το χρησιμοποιώ καθημερινά σε όλες τις δουλειές, δεν το έχω μόνο για βιτρίνα. Δυστυχώς, ενώ δεν θέλω άλλο μίξερ, πάντα θέλω να δοκιμάζω και να κόβω και με άλλα μαχαίρια, οπότε εδώ η wish list είναι μεγάλη και μάλλον ανεξάντλητη και, κυρίως, μη υλοποιήσιμη.

Ας αναφέρω τώρα και κάποια φαγώσιμα που τα λατρεύω, που πάντα τα επιθυμώ άρα δικαίως παίρνουν μια μόνιμη θέση στη wish list. Και πιο οικονομικό απ' όλα τα πατατάκια Tyrrell's.

Τραγανά, νόστιμα, καμιά σχέση με τα συνηθισμένα τσιπς, τέλεια. Και όπως με όλα τα τσιπς, τα προτιμώ μόνο με λίγο θαλασσινό αλάτι, δε μου αρέσουν οι άλλες γεύσεις.

Όμως πρέπει να βάλω μέσα και προϊόντα που δεν έχω δοκιμάσει. Δεν θα αναφερθώ σε τρούφες και φουαγκρά και χαβιάρια και τα συναφή. Αυτά εάν είσαι πλούσιος τα βρίσκεις πανεύκολα, αν όχι, απλά τα φαντάζεσαι. Στις δικιές μου επιθυμίες υπάρχει το Culatello, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να το βρεις, είτε είσαι φτωχός είτε πλούσιος.

Λατρεύω το προσιούτο και το Culatello θεωρείται το καλύτερο χοιρινό μπούτι ωρίμανσης στον κόσμο. Οι φωταγραφίες από τις υπόγειες σπηλιές - κελάρια που ωριμάζει είναι απόκοσμες.

Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να πάω στην περιοχή της Εμίλια Ρομάνα όπου αποκλειστικά παράγεται σε ελάχιστες, ήδη προπωλημένες ποσότητες και να καταφέρω να το δοκιμάσω. 

Όταν όμως έχεις στα χέρια σου ένα τέτοιο γαστρονομικό θησαυρό πώς τον κόβεις; Με το μαχαίρι, ακόμα και αν είναι Shun; Είναι δυνατόν να κοπεί σε διάφανες φετούλες, όπως απαιτείται; Μήπως το πας στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, εκεί που δεν ξέρουν να κόψουν καλά ούτε μια πάριζα; Όχι, αγοράζεις μια Berkel.

Χειροκίνητη, απλά περιστρέφεις από το χερούλι τη ρόδα και αναλαμβάνει να τα κάνει όλα μόνη της, και να τα κάνει τέλεια. Γυρίζει το μαχαίρι, τοποθετεί το αλλαντικό στη σωστή θέση, το φέρνει μπρος πίσω για να κοπεί, και όλα αυτά με έναν απίστευτο μηχανισμό που θυμίζει ελβετικό ρολόι. Υπάρχει στην αγορά από το 1898 και όποια και να αγοράσεις, είτε καινούρια είτε μεταχειρισμένη 60 και 70 ετών, η τιμή είναι η ίδια, εξάλλου σίγουρα θα δουλεύουν ακριβώς το ίδιο. Οι connoisseurs ισχυρίζονται ότι είναι τέλεια γιατί η λεπίδα δεν περιστρέφεται γρήγορα, οπότε δεν ζεσταίνει και δεν αλλοιώνει το κρέας. Αυτή τη λεπτομέρεια δεν μπορώ να την αντιληφθώ, μπορώ όμως να δω την ακρίβεια στο κόψιμο, την επαναληψιμότητα ακόμα και από έναν αδαή, τις τέλειες λεπτές φέτες. Μια φορά μπήκα σε ένα ντελικατέσεν που είδα από έξω ότι την είχε και όταν με ρώτησε ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης τι θέλω, του απάντησα οτιδήποτε αρκεί να δω τη μηχανή να γυρίζει. Γυάλισε το μάτι του από χαρά, έβγαλε από το ψυγείο όλα τα εκλεκτά και τα δοκιμάσαμε, κουβεντιάσαμε, αγόρασα και κάμποσα για να τον ευχαριστήσω. Σίγουρα έχει μια εξέχουσα θέση στη wish list.

Και από την καλύτερη σαλαμομηχανή του κόσμου ας πάμε στον καλύτερο αποχυμωτή του κόσμου. Εδώ όμως οι απόψεις διίστανται, δεν είναι σαν τη Berkel που δεν έχει ανταγωνιστή. Ο ένας είναι ο Angel, με τεχνολογία μάσησης, που θεωρείται ότι δεν καταστρέφει καθόλου τα θρεπτικά συστατικά του φρούτου λόγω πολύ χαμηλών ταχυτήτων λειτουργίας, ενώ δίνει και τον περισσότερο χυμό ανά φρούτο από όλους τους άλλους της αγοράς.

Ο άλλος ο Norwalk, με υδραυλική πρέσσα, που ο τρόπος λειτουργίας του είναι λίγο καλτ, με τις ειδικές υφασμάτινες σακούλες που χρειάζεται, και θεωρείται ότι δίνει τον πιο καθαρό και φίνο χυμό, χωρίς ίχνος πούλπας ή υπολειμμάτων. 

Βάλτε να δείτε στο youtube πώς λειτουργεί, έχει ενδιαφέρον. Και ενώ η τιμή του είναι δυόμισι φορές μεγαλύτερη από του Angel, και παρόλο που αυτή είναι μια ιδεατή wish list που έχει δικαίωμα να μπει ό,τι καλύτερο υπάρχει, εγώ προτιμώ τον Angel. Εξάλλου ποτέ δε με χάλασε η πούλπα, που και πάλι μη νομίζετε ότι είναι όπως των απλών και καθημερινών αποχυμωτών, μιλάμε για εξαιρετικής ποιότητας μηχάνημα.

Το ίδιο περίπου ισχύει και για το καπνιστήριο. Επειδή δεν το θέλω μόνο για κάπνισμα αλλά και για ψησταριά και, κυρίως, για ξυλόφουρνο, ψάχνω στην ιαπωνική παράδοση των kamado. Μετά από πολύ ψάξιμο λοιπόν βρήκα ότι το καλύτερο είναι το Komodo Kamado, που το κατασκευάζει ένας Αμερικάνος στην Ινδονησία. Το εξέλιξε σε υπέρμετρο βαθμό, χρησιμοπεί τα εντελώς καλύτερα υλικά που υπάρχουν, είναι πανάκριβο και δουλεύει μαγικά με απίστευτα μαγειρικά αποτελέσματα. Γιατί δεν μπαίνει στη λίστα; Δείτε το...

Είναι κακάσχημο το άτιμο, φρικτό, κιτς, σχεδόν αποκρουστικό, σαν δέρμα φιδιού. Σε μαύρο χρώμα είναι λίγο λιγότερο κακό, και πάλι όμως δεν παλεύεται. Ίσως από κοντά να είναι καλύτερο αλλά δεν το ρισκάρεις. Παίρνεις ένα Big Green Egg, που επίσης δεν το λες όμορφο αλλά είναι σαφώς καλύτερο, ειδικά εάν τοποθετηθεί σε ένα ωραίο ξύλινο τραπέζι.

Μάλιστα το συγκεκριμένο, που έχει και το ένα τέταρτο της τιμής από το έκτρωμα, το είδα από κοντά, όπου όντως φαίνεται πολύ καλύτερο και δεν ήταν καν σε ξύλινο τραπεζάκι. Το θέλω σαν τρελός, το ονειρεύομαι ίσως πιο πολύ από όλη την υπόλοιπη λίστα (υπερβάλλω...).

Να επιστρέψουμε στα φαγώσιμα; Ώρα για σοκολάτα. Ποια είναι η καλύτερη του κόσμου όλου; Δεν ξέρω, δεν τις έχω δοκιμάσει όλες. Ακόμα θυμάμαι όμως τη σοκολάτα γάλακτος με φουντούκια της ελβετικής Läderach.

Πουλιέται χύμα, σε μεγάλες πλάκες που σου κόβουν όσο θέλεις, τέλεια απ' άκρη σ' άκρη, ακόμα και τα φουντούκια ήταν τα πιο νόστιμα που έχω φάει ποτέ. Εμπειρία ζωής, που δεν ήταν ολοκληρωμένη, πρέπει να επιστρέψω για να δοκιμάσω και τις υπόλοιπες γεύσεις της Läderach. Πανάκριβες όμως οι άτιμες...

Σειρά έχουν τα τυριά. Πόσοι απο μας θεωρούμε το τσένταρ αξιόλογο τυρί; Ελάχιστοι; Κανένας; Και όμως. Υπάρχει εξαιρετικό τσένταρ, μικρής παραγωγής, που έχει καταφέρει να ξεφύγει από τις δαγκάνες της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, μιας και γίνεται από απαστερίωτο γάλα. 

Όταν πήγα πριν τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο δεν ήξερα για το Montgomery's Cheddar και η ειρωνία είναι ότι πήγα στο τυράδικο που το πουλάνε όποτε υπάρχει, στο Neal's Yard και μάλιστα δοκίμασα μερικά τσένταρ και αγόρασα και κάποια που ήταν πολύ καλά. Τραγικός... Ελπίζω να ξαναπάω και να δοκιμάσω και αυτό, να πάρω ολόκληρο το κεφάλι.

Μια που πιάσαμε το θέμα τυρί δε γίνεται να μην αναφερθώ στο απόλυτο, το τέλειο, το μοναδικό, τον γενάρχη, το ελβετικό Gruyère. 

Είναι γνωστό ότι το όνομα γραβιέρα, όπως και ο τρόπος παρασκευής, προέρχεται από την αφεντιά του, αυτό αντέγραψε ο Ραϋμόνδος Δημητριάδης στις αρχές του εικοστού αιώνα ονειρευόμενος ποιοτικό ελληνικό τυρί, αντίθετο από τα κακοφτιαγμένα και πολύ αλμυρά κεφαλοτύρια που υπήρχαν την εποχή εκείνη. Όμως εδώ μπαίνει και μια άλλη επιθυμία, θέλω να μάθω να το φτιάχνω.

Θέλω να περάσω μια σεζόν, δηλαδή από Ιούνιο μέχρι αρχές Σεπτέμβρη, σε μια φάρμα ψηλά στις Άλπεις, εκεί που γίνεται το καλύτερο fromage d' alpage.

Θέλω να είμαι σε όλη τη διαδικασία της παραγωγής, να κανακεύω το γάλα πάνω από το μεγάλο χάλκινο καζάνι.

Να μπω μέσα στα κελάρια που ωριμάζει το τυρί μέχρι να αγγίξει την τελειότητα. Και να ζήσω για ένα διάστημα στα βουνά που τόσο αγαπώ. Αλλά μια που λέμε για μεγάλο χάλκινο καζάνι, ας πιάσουμε τα χάλκινα σκεύη γενικά. 

Έχω μερικά χάλκινα, κάποια της Mauviel και ένα της Baumalu. Θέλω όμως κι άλλα. Πολλά. Τα θέλω όλα. Κυρίως Mauviel αλλά και μερικά της ιταλικής Rameria από το Montepulciano.

Το ίδιο και με τα μαντεμένια. Έχω της Le Creuset,

έχω της Staub,

έχω της Griswold

αλλά και εδώ τα θέλω όλα, όλα μπαίνουν στη λίστα μου. 

Πού μαγειρεύεις όμως όταν έχεις τα καλύτερα χάλκινα και μαντεμένια σκεύη; Στην καλύτερη κουζίνα που υπάρχει, τη La Cornue. 

Έχετε δει την ταινία Ratatouille; Εκεί παρελάζουν όλα τα χάλκινα καλογυαλισμένα, με τους φούρνους και τις εστίες της La Cornue να βάζουν τις φωτιές. Παραμυθένια κουζίνα. Δε θα έλεγα όχι σε μια νησίδα της όπως αυτή.

Ξέρω ότι ποτέ δεν θα την αποκτήσω, μου λείπουν περίπου 90.000 ευρώ από τα 90.150 που στοιχίζει αλλά δεν παύει να υπάρχει στα όνειρά μου.

Το χειρότερο είναι ότι η αγαπημένη μου εστία αερίου της Smeg που τη χαλβάδιαζα τότε που είχα περισσότερα λεφτά αλλά δεν το αποφάσιζα, πλέον δεν υπάρχει, έχει σταματήσει η παραγωγή της.

Όταν η αντιπροσωπεία μου είπε ότι έχει μείνει μόνο ένα κομμάτι και το έχουν σε προσφορά 50% δεν πήγα να το δω, γιατί ήξερα ότι θα το πάρω. Το έχω μετανιώσει... Αν την έχει κανείς και θέλει να την πουλήσει ας μου πει, ενδιαφέρομαι.

Και ας πάμε σε πιο φτηνά προϊόντα, που πάλι δεν πρόκειται να τα αγοράσω. Πρώτο και καλύτερο το Bamix, το απόλυτο ραβδομπλέντερ.

Αν και είναι το ακριβότερο του είδους του, γιατί είναι και μακράν το καλύτερο, το έχω δει από κοντά, το έχω δουλέψει, πάλι δεν είναι τόσο ακριβό που να μη μπορώ να το πάρω. Ο λόγος είναι ότι έχω μπλέντερ, της Kitchenaid μάλιστα, και έχω και multi, οπότε μάλλον είναι περιττό. Δεν ξέρω αν ένα ράβδο σαν πρώτο συνθετικό δικαιολογεί την αγορά του.

Το ίδιο ισχύει και για την τέλεια κουζινομηχανή, αυτή της Magimix.

Γι' αυτή δεν υπάρχει και η δικαιολογία της χαμηλής τιμής, είναι πολύ ακριβή, οπότε μπαίνει στις επιθυμίες χωρίς μεγάλες πιθανότητες υλοποίησης.

Υπάρχουν και συσκευές που δεν έχω κάτι αντίστοιχο, οπότε υπάρχει δικαιολογία να τις αγοράσω, δυστυχώς όμως ταιριάζουν καλύτερα σε επαγγελματικές κουζίνες, φυσικά λόγω κόστους. Αναφέρομαι στο sous vide, που πολύ θα ήθελα να ασχοληθώ.

Δεν αρκεί ο συγκεκριμένος φούρνος νερού για να δουλέψει, χρειάζεται και το συσκευαστήριο κενού, που, προκειμένου να δουλεύει καλά πρέπει να είναι τύπου θαλάμου και μερικών χιλιάδων ευρώ, οπότε μπαίνει στην διευρυμένη wish list.

Άσε που χρειάζονται και τα κατάλληλα βιβλία για τη σχετική μελέτη.

Δεν παίρνεις όμως το βιβλίο πριν πάρεις τα σκεύη και δεν μπορείς να εφαρμόσεις αυτά που γράφει, γι' αυτό παίρνεις το άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, του Roca.

Όχι ότι μπορώ να εφαρμόσω πολλά από αυτά που γράφει αλλά θα ήθελα πολύ να το διαβάσω, έχω διαβάσει και άλλα δύσκολα βιβλία, μου αρέσουν πολύ και πάντα παίρνω ιδέες από αυτά. Το συγκεκριμένο όμως είναι αρκετά ακριβό και δεν το αποφασίζω, μέλος και αυτό της λίστας.

Πάμε τώρα στα ποτά. Εδώ υπάρχει ιδιαιτερότητα. Δεν υπάρχει λίστα, θα αναφέρω απλά κάποια αγαπημένα μου που, για να είναι τέτοια, τα έχω πιει... 

Το καλύτερο κονιάκ που έχω πιει, το Hennessy Paradis,

το αγαπημένο μου ρούμι, το El Dorado 15 ετών,

αλλά και το Havana Club barrel proof, που πωλείται μόνο σε duty free και στο μουσείο της Havana Club στην Αβάνα,

ενώ από ουίσκι μου αρέσει πάρα πολύ το Aberlour, είτε το 12  είτε το 16 ετών,

το Bushmills 10 ετών, με την ελαφριά ελαιώδη υφή, που το προτιμώ από όλα τα άλλα του αποστακτηρίου, τα έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα,

και το καπνιστό με το πιο ελαφρύ και διακριτικό κάπνισμα, για να μην έχες την αίσθηση ότι πίνεις μετσοβόνε, το Ardbeg 10 ετών.

Να πω και για το γουδί; Πριν εννιά χρόνια, σε μια λαϊκή της Ζυρίχης, βρήκα τα γρανιτένια γουδιά της Ταϋλάνδης, δυστυχώς όμως ήμουν με το μηχανάκι, χώρος αποσκευών ελάχιστος και υπερπλήρης με τα απαραίτητα για το κάμπινγκ, οπότε αγόρασα το πιο μικρό που είχε και που το χρησιμοποιώ πολύ συχνά για τα μπαχαρικά μου, που τα αγοράζω ολόκληρα.

Επιστρέφοντας βρήκα σε ένα μαγαζάκι ακριβώς τα ίδια γουδιά και αγόρασα ένα κανονικού μεγέθους για την αδερφή μου, δώρο στη γιορτή της. Όταν ξαναπήγα αργότερα να πάρω και για μένα μου είπε ότι δεν τα φέρνει πια, δεν τα αγόραζε κανείς. Το χειρότερο είναι ότι έκανε ο ίδιος την εισαγωγή, οπότε δεν μπορώ να τα βρω πουθενά. Υπάρχουν άπειρες παραλλαγές που του μοιάζουν αλλά έχω κολλήσει σε κείνο, δε μου αρέσει κανένα άλλο. Και δεν θέλω να το πάρω από το ίντερνετ που το βρήκα, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό, θέλω να το δω από κοντά και να διαλέξω. Μπαίνει επομένως στη λίστα, μαζί με το ταξίδι στην Ταϋλάνδη...

Καλά όλα αυτά αλλά πού τα βάζεις; Μααα, σε ένα σπίτι από πηλό, γνωστό και ως cob, σε κάποια εξοχή.

Είναι αυτή η απίστευτη πλαστικότητα του πηλού που μπορεί να πάρει ό,τι σχήμα θέλουμε, κυρίως καμπύλο, χωρίς αυστηρές ευθείες, που το καθιστά μαγικό στα μάτια μου.

Μπορεί να είναι μέχρι και εντελώς παραμυθένιο, σαν ένα σπίτι των hobbit.

Φυσικά, αφού θα είναι στην εξοχή θα έχω και τις απαραίτητες κότες, για το καθημερινό φρέσκο αυγό,

αλλά και την αγαπημένη μου ράτσα γάτας, που λόγω μεγέθους δεν χωράει σε διαμέρισμα, τη Maine Coon.

Ελπίζω μόνο να δείξει κατανόηση ο Όλιβερ και να τα πηγαίνει καλά μαζί της. Μέχρι τώρα πάντως έχει δείξει δείγματα καλής συμπεριφοράς με μικρά γατάκια και άλλες γάτες που συνάντησε τυχαία. Ίδωμεν...

Να πάμε και σε πιο πεζά; Το μηχανάκι μου είναι πολύ καλό και μου αρέσει αλλά δεν θα έλεγα όχι και σε κάτι τέτοιο.

Ducati street fighter, ίσα για να μην αφήσω κενή τη σχετική σειρά στη λίστα αλλά και για λίγη έξτρα αδρεναλίνη. Με το αυτοκίνητο που το βαριέμαι απίστευτα όμως τι γίνεται; Μαααα... είναι αυτονόητο.

Caterham, μικροσκοπικό και γρήγορο σαν μηχανή, μια τετράτροχη μοτοσυκλέτα στην ουσία...

Μετά από αυτή την τόσο μακροσκελή ανάρτηση, θα κλείσω δείχνοντας το πιο τέλειο αντικείμενο που αξίζει να μπει στη λίστα μου, που σίγουρα όμως είναι και το πιο άχρηστο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την τιμή του που είναι εξωφρενική. Τα ξέρετε τα γιαπωνέζικα παγάκια; Είναι ολοστρόγγυλα και θεωρούνται τα καλύτερα για τα ποτά, επειδή λόγω σχήματος δεν λειώνουν τόσο γρήγορα όπως τα τετράγωνα.

Και δεν υπάρχουν καλούπια σιλικόνης που να τα φτιάχνουν; Υπάρχουν και κάνουν 3 ευρώ. Όμως υπάρχει και αυτό το εντυπωσιακό γκατζετάκι από χαλκό, που δίνει σχήμα σε τετράγωνο παγάκι.

Μόλις το είδα σε βιντεάκια που δείχνουν πώς δουλεύει μαγεύτηκα, είπα θα το πάρω ακόμα και αν κάνει 30 και 40 ευρώ. Χμμμ... κούνια που με κούναγε. Δύο χιλιάδες ευρώ, ανάλογα και με το μέγεθος. Γκλουπ, στραβοκατάπια και ευθύς το έβαλα στη λίστα μου πάνω πάνω στα άκρως πιο άχρηστα αντικείμενα.

Άραγε άντεξε κανείς μέχρι το τέλος; Υπάρχει κανείς που να διάβασε για όλες τις επιθυμίες μου; Δεν είναι εντυπωσιακό που η πιο εκτενής μου ανάρτηση δεν περιέχει συνταγή; Και φυσικά περιμένω στα σχόλια τις δικιές σας απόκρυφες επιθυμίες, που, όσο πιο τρελές τόσο καλύτερα. Εκλογές έρχονται, τα όνειρα είναι δωρεάν...

Υ.Γ.: Εννοείται πως η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να βλέπω τις κόρες μου κάθε μέρα χαρούμενες και ευτυχισμένες, όπως είναι μέχρι τώρα.

Και όπως είπα στην αρχή, καμία φωτό δεν είναι δικιά μου. Έτσι, και ενώ τις έχω σε πολλές, άπειρες πιο σωστά, φωτογραφίες, αυτή είναι δανεισμένη από το blog της συζύγου μου.

Μπροστά σ' αυτές δεν φτουράει καμία wish list, όλα είναι πολύ μικρά και ανούσια...