Η πρώτη μου φορά... Νο 3

Το ξέρω, έχω πολύ καιρό να γράψω και ακόμα περισσότερο να παρουσιάσω συνταγή. Δύσκολες οι προηγούμενες μέρες, δεν υπήρχε ούτε πολύς χρόνος αλλά ούτε, κυρίως, πολλή διάθεση. Και τότε ήρθε η χαριστική βολή κατά της παραγωγής αναρτήσεων, που, ευτυχώς, ήταν ευχάριστη. Επιτέλους πήρα ένα big green egg, ψησταριά, στο σχέδιο των παραδοσιακών ιαπωνικών kamado, που σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω πρωτίστως σαν ξυλόφουρνο, κάτι μέσα στις δυνατότητές του, αλλά και σαν καπνιστήριο, με τις ολόκληρες χοιρινές πανστέτες να ωριμάζουν ήδη στο αλάτι για να μεταμορφωθούν αργότερα σε μπέικον. Εννοείται πως ο ενθουσιασμός ήταν υπέρμετρος, δεν είχα μυαλό για τίποτε άλλο αυτές τις μέρες, όλη μου η ενέργεια επικεντρώθηκε στο πώς θα φτιάξω το τραπέζι που θα μπει για να ανάψουν επιτέλους οι φωτιές. 

Το τραπέζι δυστυχώς δεν είναι ακόμα έτοιμο, αποδεικνύεται πολύ δύσκολο αν δεν έχεις τα κατάλληλα εργαλεία, αλλά η υπομονή εξαντλήθηκε. Δεν αντέχω άλλο να το βλέπω μόνο. Τα κάρβουνα πήρανε θέση και το σπίρτο άναψε. Αυτό ήταν, η πρώτη φορά είναι γεγονός.

Γιατί όμως Νο 3; Πολύ απλό, για το πρώτο ψήσιμο επέλεξα τη γαστρονομική ανακάλυψη του 2013, για την οποία έχω γράψει ήδη δύο φορές, τη σιφναίικη ρεβυθάδα. 

Η πρώτη αναφορά έγινε στο πικ νικ του Οκτώβρη, εκεί που δήλωσα ότι μετά από κείνη την εμπειρία οι διαδικασίες για την απόκτηση ξυλόφουρνου θα δρομολογηθούν άμεσα. Στη συνέχεια πέρασα ένα διάστημα ψάχνοντας για υποκατάστατα, με πολύ καλά αποτελέσματα χρησιμοποιώντας καπνιστό νερό. Και τώρα έρχεται η τρίτη και φαρμακερή, ρεβυθάδα σιφναίικη με τα όλα της, φτιαγμένη στο σπίτι, με όλο το άρωμα του καπνού (και κανένα άλλο μυρωδικό εκτός από μπόλικο πιπέρι), φτιαγμένη με ακρίβεια, εύκολα, πολύ εύκολα, καμία σχέση με την ταλαιπωρία του ξυλόφουρνου αλλά με όλη τη γεύση, το χύλωμα, τα πάντα.

Η διαδικασία για τα ρεβύθια γνωστή, την περιγράφω και στις άλλες αναρτήσεις. Για το big green egg, απλή, παρόλη την άγνοια της πρώτης φοράς. Άναμα του προσανάμματος (φυσικό δαδί), αναμονή μερικών λεπτών, κλείσιμο το καπάκι και ρύθμιση των αεραγωγών για να επιτευχθεί η επιθυμητή θερμοκρασία.

Μόλις σταθεροποιήθηκε η θερμοκρασία στο επιθυμητό έριξα τα κομματάκια από ξύλο μηλιάς για αρωματικό καπνό, μπήκε το τσικάλι, όπως λένε τη σκεπασταριά στη Σίφνο, έκλεισα το καπάκι και ξεκίνησε το μαγείρεμα. 

Από κει και πέρα δεν έκανα τίποτα, απλά χάζευα το θερμόμετρο, διαδικασία μάλλον βαρετή γιατί ήταν ακλόνητο για ώρες, αυτό το πράμα κρατάει σταθερή θερμοκρασία για πάντα. Πρώτη φορά όμως, πώς να μη το χαζεύω;

Όσο ήταν καινούριο το κεραμικό εσωτερικό ήταν άσπρο και καθαρό. Όχι πια. Στο πρώτο μαγείρεμα απέκτησε ένα βαθύ σοκολατί χρώμα που προβλέπεται ότι πολύ γρήγορα θα γίνει κατάμαυρο.

Χρώμα άλλαξε και η σκεπασταριά, που όμως, επειδή είναι σμαλτωμένη, μπορεί με τρίψιμο να καθαρίσει. Εννοείται πως πολύ θα ήθελα να είχα μία χωρίς σμάλτο που απορροφάει τις μυρωδιές, γίνεται κατάμαυρη και είναι πραγματικά τέλεια.

Τα ρεβύθια βγήκαν ακριβώς όπως τα περίμενα, ακριβώς όπως τα ονειρευόμουν. Ακόμα έχω στη μνήμη μου εκείνα τα σιφναίικα. Αυτά λοιπόν ήταν εξίσου καλά. Όχι ίδια, το άρωμα αλλάζει ανάλογα με το ξύλο που θα χρησιμοποιηθεί, αλλά το ίδιο νόστιμα, χυλωμένα, όνειρο.

Υπόσχομαι ότι θα επανέλθω, θα προσπαθήσω να μη μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου το big green egg και καταντήσει το blog μια συνεχής και μονότονη διαφήμισή του. Για την ώρα όμως συγχωρήστε με. Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος, πόσο μάλλον που ακόμα δεν έχω τελειώσει τη βάση του, η διαδικασία ακόμα τρέχει. Δείξτε κατανόηση και κάντε λίγη υπομονή μόνο... Και θα μου επιτρέψετε να ξαναβάλω για το τέλος τη φωτογραφία που μου άρεσε πολύ.

Και όσο κάνετε υπομονή, ετοιμάζω γλυκάκι σπέσιαλ. Macarons σοκολάτας...

Υ.Γ.1: Για φόντο στις φωτογραφίες χρησιμοποίησα το καινούριο τραπέζι που ακόμα δεν έχει τελειώσει, δεν έχουν κολλήσει όλες οι επιφάνειες και φυσικά δεν έχει μπει βερνίκι. Στην παρούσα φάση είναι κάπως έτσι, με την πάνω πλάκα απλά να ακουμπάει.

Προς το παρόν μοσχοβολάει ρετσίνι το έλατο, ενώ ακόμα και ο Όλιβερ είναι εκεί δίπλα (φαίνεται η ουρά του) και το κοιτάει με περιέργεια. Μόλις το τελειώσω και μπει το αυγό στη θέση του θα σας το δείξω, θα το βγάλω μια κανονική φωτογραφία.

Υ.Γ.2 (και επιτέλους άσχετο με το θέμα...): Φέτος μου φάνηκε ότι είναι πολύ της μόδας τα banana bread, τα κέικ με μπανάνα. Άπειρες εκδοχές κυκλοφορούν στα blogs και τα sites, και μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή μπορείτε να δείτε εδώ από την crispy. Το όλο θέμα μου φάνηκε και μένα ενδιαφέρον, το έψαχνα καιρό, είχα κάνει και μερικές δοκιμές, ήταν στα υποψήφια προσεχή θέματα. Όμως όχι. Η σύζυγος, που έχουμε πει, δεν την ενδιαφέρει καθόλου η μαγειρική, μου ανακοίνωσε μια μέρα ότι θέλει να κάνει μια συνταγή για banana bread που διάβασε σε ένα blog και ότι θα προτιμούσε να το κάνει με τη Σταυρούλα, χωρίς να μπλέκω εγώ στα πόδια τους. Τους παρατηρούσα διακριτικά πώς τα έφτιαχναν, λέρωσαν όλον τον τόπο, πασαλείφτηκαν ολόκληρες, το καταευχαριστήθηκαν όμως με την ψυχή τους γι' αυτό και δεν έκανα καμία παρέμβαση. Και το αποτέλεσμα;

Πάρα πολύ ωραία, αφράτα, μυρωδάτα, μπανανένια, σοκολατένια. Και πολύ πολύ μικρά, να τα τρως σα στραγάλια με τον καφέ και να μη σταματάς. Σταμάτησα εγώ όμως την αναζήτηση, μου βάλανε τα γυαλιά, δεν έχει νόημα να το ψάξω περαιτέρω το θέμα. Κοίτα να δεις εκπλήξεις που επιφυλάσσει ο έγγαμος βίος...

Υ.Γ.3 (και τελευταίο...): Κάναμε ένα καταπληκτικό πικ νικ στο δάσος με φίλους, με τέλειο καιρό, με παιδάκια να τρέχουν όλη μέρα, με μικρά και μεγαλύτερα μωράκια, με ξάπλες και ύπνους κάτω από τον ήλιο. 

Και φυσικά με πολύ φαγητό. Οι παντσέτες στα κάρβουνα και τα κεμπαπάκια σε κυπριακή πίτα ήταν τέλεια αλλά την παράσταση έκλεψε το τηγανητό κοτόπουλο. Πήρα μαζί μου γκαζάκι, μαντεμένιο τηγάνι και θερμόμετρο και όλοι γλείφανε και τα δάχτυλά τους. Και όσο αριάνι από τη μαρινάδα περίσσεψε το έριξα στο αλεύρι με τα μπαχαρικά που επίσης περίσσεψε, έφτιαξα μια πρόχειρη ζύμη και την έριξα σε μικρές δόσεις στο καφτό λάδι. Τέλειοι αλμυροί και εξόχως πικάντικοι λουκουμάδες, έγιναν ανάρπαστοι, όπως και το κοτόπουλο. Δοκιμάστε το οπωσδήποτε, είναι απίστευτο, ειδικά αν καταναλωθεί στο δάσος...