Κι άλλες αμερικανιές

Στερεότυπα υπάρχουν πολλά, για κάθε κατηγορία ανθρώπων, για κάθε χώρα, για κάθε τι διαφορετικό από τον, κατ' επίφαση, ασφαλή μας μικρόκοσμο. Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα στερεότυπα ανακυκλώνονται, συνήθως, από ανθρώπους που δεν έχουν προσωπική πείρα επί του θέματος και απλά επαναλαμβάνουν αυτά που άκουσαν από άλλους. Ένα τέτοιο στερεότυπο θέλει του Αμερικάνους να τρώνε μόνο σκουπίδια, μόνο junk food, προμαγειρεμένα, έτοιμα γεύματα κάκιστης ποιότητας και τεράστιας ποσότητας. Μπορεί να ισχύει για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αλλά ισχύει και το αντίθετο, μπορείς να βρεις πραγματικά τα πάντα και σε εξαιρετική ποικιλία διαφορετικών ποιοτήτων και αντίστοιχα τιμών.

Και γω όμως δεν έχω πάει στην Αμερική, κάνω ό,τι ακριβώς κατακρίνω στην αρχή, απλά από την αντίθετη σκοπιά του στερεότυπου, στηριζόμενος όχι σε προσωπική εμπειρία αλλά σε άπειρα σχετικά βιντεάκια που βλέπω στο ίντερνετ. Όμως όχι, στη σημερινή συνταγή δε θα πάω κόντρα στο ρεύμα. Αφού ασχολούμαι με αμερικανιές, θα φτιάξω junk food, γνήσιο αμερικάνικο και, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, οι άτιμοι το κάνουν τέλεια. Fried chicken, τηγανητό κοτόπουλο, ίσως από τις πιο νόστιμες συνταγές για κοτόπουλο αλλά σίγουρα όχι η πιο υγιεινή.

Οι σχετικές συνταγές είναι άπειρες, με τις παραλλαγές τους ακόμα περισσότερες. Είδα όσες πιο πολλές μπορούσα και κράτησα όσα στοιχεία μου φάνηκαν ενδιαφέροντα, αν και στον συνδυασμό των μυρωδικών ακολούθησα τις δικιές μου προτιμήσεις. Ήθελα όμως να μην αποκλίνω ούτε κατ' ελάχιστο από το βασικό στόχο, που είναι η έξτρα τραγανή κρούστα και το σούπερ ζουμερό κρέας. Δυστυχώς ο νόμος του Μέρφυ με ξαναχτύπησε στα συνοδευτικά, οπότε υπήρξε τροποποίηση της τελευταίας στιγμής, κάνοντας και το γεύμα λίγο πιο υγιεινό.

Υλικά: κοτόπουλο, περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω

            500ml αριάνι

            αλάτι, πιπέρι, φρέσκο θυμάρι, πάπρικα γλυκιά, μισό κουταλάκι σκόνη σκόρδου

   για την κρούστα: 200γρ αλεύρι

                                 ένα κουταλάκι αλάτι

                                 μισό κουταλάκι πιπέρι

                                 μισό κουταλάκι πιπέρι καγιέν

                                 ένα κουταλάκι πάπρικα

                                 μισό κουταλάκι σκόνη σκόρδου

                                 φρέσκο θυμάρι ψιλοκομμένο

και φυσικά μπόλικο ηλιέλαιο για το τηγάνισμα

για τα συνοδευτικά: σταμναγκάθι και ένα απλό ντιπ γιαουρτιού 

Για το τηγανητό κοτόπουλο προτιμώ τα μπούτια, χωρισμένα στα δύο μέρη τους. Όμως ήθελα να φτιάξω και σκούρο ζωμό κοτόπουλου που μου τελείωσε, γι' αυτό αγόρασα ένα ολόκληρο.

Ο τεμαχισμός δίνει δέκα μερίδες ή, πιο σωστά, δέκα κομμάτια, εννοείται δεν τρώω μόνο ένα... Χρισμοποιώ το μαχαίρι ακολουθώντας τις κλειδώσεις, χωρίζοντας τα φτερά από το στήθος ενώ αφαιρώ και την άκρη τους, και χωρίζω τα μπούτια από τη λεκάνη ενώ μετά τα κόβω στα δύο μέρη τους. Με μικρό μπαλταδάκι ή με το πιο σκληρό μου μαχαίρι, χωρίζω το στήθος από την πλάτη, το κόβω στη μέση κατά μήκος και το κάθε κομμάτι ξανά στη μέση εγκάρσια, χωρίς να αφαιρέσω κανένα κόκαλο, δίνουν γεύση και υγρασία κατά το τηγάνισμα. Μετά από τη χασαπική το κοτόπουλο είναι κάπως έτσι.

Ό,τι περίσσεψε, δηλαδή η άκρη των φτερών, η λεκάνη και η πλάτη με το σβέρκο πήγαν στο ζωμό. 

Αλατίζω το κρέας, το πιπερώνω, το πασπαλίζω με πάπρικα, λίγη σκόνη σκόρδου και ψιλοκομμένο φρέσκο θυμάρι, το βάζω σε μπασίνα και το σκεπάζω με το αριάνι. Καλύπτω με διαφανή μεμβράνη και το αφήνω στο ψυγείο όλη τη νύχτα να μαριναριστεί. 

Την άλλη μέρα ξεκινάω με το αλεύρι για την κρούστα. Ανακατεύω τα υλικά σε μια μπασίνα μέχρι να ομογενοποιηθούν. 

Αυτή τη φορά χρησιμοποιήσα καπνιστό αλάτι για έξτρα άρωμα και θα ήθελα και η πάπρικα να ήταν καπνιστή αλλά δεν είχα. Έκανα και μια ακόμα αλλαγή. Το πρωί πήγαμε οικογενειακώς μια βόλτα για περπάτημα στο βουνό, χωρίς καθόλου αυτοκίνητο. Αυτή την εποχή είναι φουλ ανθισμένο το ζαμπούρι, οπότε δεν άντεξα στον πειρασμό να αντικαταστήσω το θυμάρι με τα αρωματικά ανθάκια του που μάζεψα.

Βγάζω το κρέας από το αριάνι, δεν το σκουπίζω, το αφήνω απλά να στάξει το επιπλέον και το ρίχνω στο μείγμα του αλευριού. Το καλύπτω εντελώς και είναι έτοιμο να μπει στο τηγάνι.

Χρησιμοποιώ ηλιέλαιο για δύο λόγους. Κυριότερος επειδή δεν βρίσκω εδώ φυστικέλαιο που το προτιμώ. Και ο δεύτερος είναι ότι δεν θέλω να ξοδεύω το ελαιόλαδο, μου φαίνεται περιττή σπατάλη, χρειάζεται να είναι τουλάχιστον δύο πόντοι στο τηγάνι, ίσως και παραπάνω. Αν θέλουμε βέβαια μπορούμε να βάλουμε κι' απ' αυτό λίγο, ίσα για τον χαρακτήρα του. 

Για τόσο κλασσικό αμερικάνικο πιάτο η χρήση του Griswold είναι μονόδρομος, αν και το μέγεθός του δεν είναι κατάλληλο, είναι λίγο μικρό. Κανένα πρόβλημα, τηγάνισμα σε δόσεις.

Μικρή παρένθεση: πολύ θα ήθελα ένα γνήσιο αμερικάνικο cast iron deep skillet, αυτό που όχι τυχαία πολλοί το ονομάζουν chicken fryer, αν και είναι τέλειο για κάθε είδους τηγάνισμα. Το πρόβλημα είναι ότι, ενώ στην Αμερική βρίσκεις και άριστα Griswold αλλά και πάμφθηνα καινούρια Lodge, μέχρι να φτάσουν Λιτόχωρο η τιμή έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Χαρακτηριστικά το Lodge εκεί κάνει 34 δολλάρια (24 ευρώ) και στο αγγλικό amazon χωρίς τα μεταφορικά έχει ανέβει ήδη στις 65 λίρες (80 ευρώ)... Εξοργιστικό. Μήπως θα πάει κανείς Αμερική προσεχώς να μου φέρει ένα; Είναι μόνο πέντε κιλά... Κλείνει η παρένθεση.

Ζεσταίνω το λάδι και μόλις φτάσει τους 180 βαθμούς ρίχνω το κρέας. Εννοείται ότι βάζω τα κομμάτια σε μία στρώση, που καλό είναι να είναι σκεπασμένα τουλάχιστον μέχρι τα τρία τέταρτα στο λάδι, αν όχι ολόκληρα. 

Τηγανίζω σε μέτρια φωτιά, δεν θέλω να αρπάξουν. Τα γυρίζω μερικές φορές για να ροδίσουν ομοιόμορφα και τα αφήνω μέχρι να γίνει τραγανή η κρούστα και να έχει μαγειρευτεί το κρέας. Χοντρικά απαιτούνται περίπου είκοσι λεπτά, ανάλογα και με το μέγεθος του σκεύους και την ποσότητα του λαδιού. Για έξτρα σφάλεια χρησιμοποιώ το θερμόμετρο, όπου θέλω στο πιο χοντρό τμήμα να φτάσει η θερμοκρασία τους 65 βαθμούς και σίγουρα να μην ξεπεράσει τους 70 γιατί θα στεγνώσει. 

Εν τω μεταξύ ετοιμάζω το σταμναγκάθι. Το βράζω σε αλατισμένο νερό μέχρι να μαλακώσει λίγο αλλά και να παραμείνει τραγανό, ρίχνοντάς το αμέσως σε νερό με πάγο για μερικά δευτερόλεπτα για να κρατήσει το καταπράσινο χρώμα του.

Μόλις γίνει το κοτόπουλο το βγάζω σε πιάτο με χαρτί κουζίνας για να τραβήξει το λάδι και συνεχίζω με τα υπόλοιπα κομμάτια. Μόλις βγει από τη φωτιά πραγματικά ζεματάει, πρέπει να το αφήσουμε για πέντε λεπτά να κρυώσει λίγο, διάστημα που δεν το κόβουμε για να μη χάσει τους χυμούς του, περιμένουμε να αναδιανεμηθούν σε όλο το κρέας.

Σερβίρισμα. Τουλάχιστον δύο κομμάτια κοτόπουλο στον καθέναν, ράντισμα με εξαιρετικό αγουρέλαιο Μάνης, που ανακάλυψα φέτος, στο σταμναγκάθι, μαζί με λίγο ανθό αλατιού και μερικές σταγόνες λεμόνι, σάλτσα γιαουρτιού από δίπλα και ορμάμε.

Όποιος ξαναπεί κάτι για το φαγητό των Αμερικάνων ας δοκιμάσει αυτό το κοτόπουλο. Η κρούστα είναι το πιο τραγανό πράμα στον κόσμο, θέλεις κάθε φορά να χώνεις σ' αυτή τα δόντια σου, δεν υπάρχει θέση για μαχαίρι εδώ, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το απίστευτο άρωμά της από τα μπαχαρικά. Και καπάκι έρχεται το κρέας, απίστευτα ζουμερό, κι' αυτό εξόχως αρωματικό απ' το μαρινάρισμα στο αριάνι και τα μπαχαρικά, νόστιμο, απολαυστικό.

Το γιαούρτι με το δυόσμο του και το λεμόνι δίνει την απαραίτητη δροσιά, ενώ και το σταμναγκάθι με την ελαφριά πικράδα του, που μου αρέσει πάρα πολύ, ταιριάζει ιδανικά με το σύνολο.

Εντάξει, το ομολογώ, δεν είναι να το τρως κάθε εβδομάδα, αν και δεν θα είχα πρόβλημα να το τρώω και συχνότερα. Δεν παύει όμως να είναι junk food και εξόχως ανθυγιεινό παρόλη τη σπικτική του παρασκευή. Δε βαριέσαι όμως, μια στις τόσες αξίζει και με το παραπάνω. Εξάλλου σαφώς προτιμώ να μη φάω γύρο μια φορά, ακόμα και δύο, προκειμένου να απολαύσουμε οικογενειακώς αυτό το τέλειο κοτόπουλο.

Υ.Γ.: το σκόρδο σε σκόνη το χρησιμοποιούσα πολύ για μερικά χρόνια στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας. Μετά το κατήργησα, προτιμώ να βάζω φρέσκο στη μαρινάδα, να τρίβω το κρέας πριν το ψήσω με μια σκελίδα, να το βάζω ψιλοκομμένο στα ψησίματα που δεν κινδυνεύει να καεί. Το πήρε κι' αυτό η μπάλα της πρακτικής "μόνο φρέσκα και όχι επεξεργασμένα τρόφιμα", μαζί με τους κύβους όπου πλέον φτιάχνω δικούς μου ζωμούς. Είναι η άτιμη η σκόνη όμως τόσο νόστιμη, ταιριάζει απίστευτα στα ψητά στη σχάρα και όχι μόνο, με διαφορετικό φυσικά αποτέλεσμα από το φρέσκο σκόρδο. Ε, γι' αυτή τη φορά, και μια που το θέμα μας ήταν junk food, και αφού δε λείπει σχεδόν από καμία εκδοχή του fried chicken, είπα να της δώσω μια ευκαιρία και ομολογώ ότι μου είχε λείψει. Μπαίνει κι αυτή λοιπόν στη λίστα του "μια στις τόσες"...