Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Ώρα για παραμύθι

Η καλύτερή μου φίλη είναι η Γεωργία. Μάλιστα, πριν μερικά χρόνια, μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα να παντρευτούμε, οπότε πλέον η καλύτερή μου φίλη είναι και η γυναίκα μου, σοφή επιλογή όπως έχει δείξει ο χρόνος μέχρι τώρα. Και όλα αυτά, χωρίς να μοιράζεται ούτε στο ελάχιστο το μεγάλο μου πάθος, το φαγητό, κάτι εντελώς διαδικαστικό και αδιάφορο γι' αυτή πριν με γνωρίσει, λίγο καλύτερα μετά από τόσα χρόνια μαζί αλλά πάλι αγχωτικό κομμάτι του πρωινού της όταν πρέπει να μαγειρέψει. Το δικό της πάθος είναι τα βιβλία και περισσότερο, ειδικά μετά τη γέννηση της μεγάλης κόρης, τα παιδικά βιβλία. Γράφει και ένα πολύ όμορφο blog που αξίζει να το δείτε, γεμάτο τρυφερότητα και ευαισθησία. Ενδεικτικά δείτε αυτή την ανάρτηση, που είναι από τις αγαπημένες μου.
Προκύπτει όμως το θέμα των δώρων. Τι παίρνεις σε κάποιον, κάτι που πιστεύεις ότι θα  αρέσει στον άλλο ή κάτι που σίγουρα αρέσει σε σένα; Ναι, τρελλαίνομαι για κουζινικά αλλά έχω και περίεργες απαιτήσεις, είναι πολύ συγκεκριμένα αυτά που μου γυαλίζουν και δύσκολα συμβιβάζομαι με κάτι άλλο. Η λύση; Βιβλίο μαγειρικής που και πάλι είναι δύσκολος τομέας. Ποιο απ' όλα; Όλα φαίνονται τόσο ίδια σε κάποιον που δεν ασχολείται και έχω το κακό συνήθειο να μην φτιάχνω wish list στο amazon. Οπότε το δώρο μου για τα τρία χρόνια γάμου ήταν ένα βιβλίο μαγειρικής, βγαλμένο όμως από τα παραμύθια, το δικό της βασίλειο.






Φαγητό των παραμυθιών από τη Lucie Cash, πολύ όμορφο, διαφορετικό από κάθε άλλο μαγειρικό βιβλίο, με απίθανη εικονογράφηση και καθόλου φωτογραφίες. Οι συνταγές δεν θα αρέσουν σ' αυτούς που τον τελευταίο καιρό διαβάζουν Aduriz ή Achatz ή Roca, είναι πολύ πιο απλές, ίσως και απλοϊκές αλλά είναι ιδανικές γι' αυτούς που χρειάζονται μια εσάνς παραμυθιού σε ό,τι κάνουν.






Το κάθε κεφάλαιο αφορά ένα πολύ γνωστό παραμύθι και έχει τρεις ή τέσσερις συνταγές εμπνευσμένες από το θέμα του παραμυθιού, έστω μόνο σαν όνομα, όπως η κολοκυθόπιτα της Σταχτοπούτας.






Υπάρχει κεφάλαιο με τη μικρή γοργόνα, έτσι για να έχουμε και κάτι σε θαλασσινό,






ενώ δε θα μπορούσε να λείπει ο Χάνσελ και η Γκρέτα και το σπιτάκι που βρίσκουν στo δάσος φτιαγμένο από σοκολάτα ή, στην περίπτωσή μας, από gingerbread.






Εννοείται πως υπάρχει και το πιο γνωστό tea party των παραμυθιών, αυτό του τρελοκαπελά από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.






Το θέμα μας όμως της σημερινής ανάρτησης προέρχεται από ένα άλλο κλασσικό παραμύθι, τα τρία γουρουνάκια και απευθύνεται σε όλους αυτούς που τάσσονται υπέρ του λύκου, που μόνο κακός δεν είναι, άσε που θα έπαιζε πολύ καλό τρομπόνι με τέτοια ανάσα που είχε.






Τα τρία γουρουνάκια στην κουβέρτα λοιπόν, έτσι ονομάζεται η συνταγή και θα για να καταλάβουμε τα μυστικά της πρέπει να πάρουμε τα πράματα από την αρχή...






Μια ωραία χειμωνιάτικη μέρα τα τρία γουρουνάκια αποφάσισαν να πάνε βόλτα στο δάσος, να δούνε το βουνό από κοντά. Δεν ήταν όμως μόνα τους, κάποιος τα ακολουθούσε από μακριά.






Περπάτησαν σε μέρη παραμυθένια...






...πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του λύκου.






Πήγαν στην άκρη του γκρεμού...






...πάλι όχι μόνα τους...






...και πάτησαν σε μαλακά γρασίδια...






...μόνο τα δύο όμως, γιατί ο τρίτος την είδε λίγο Brooke Shields και είπε να βουτήξει στον καταρράκτη.






Ο 'Ολυμπος όμως δεν είναι Blue Lagoon, ξεπάγιασε και γύρισε γρήγορα να βρει τα αδέρφια του...






...που πάλι δεν ήταν μόνα τους.






Και τότε αποφάσισαν να ανεβούν στον πιο ψηλό βράχο, εκεί που φαίνεται όλο το λαγκάδι αλλά και οι ψηλές χιονοσκέπαστες κορυφές του βουνού.






Ήταν όμως πολύ άτυχα. Ένα πυκνό σύννεφο τους έκρυψε τη θέα προς τα χόνια. Και πάνω που αποφάσισαν να γυρίσουν στο σπιτάκι τους να κουκουλωθούν στην κουβερτούλα τους για να ζεσταθούν, ο λύκος τους έκλεισε το δρόμο, τα μάζεψε, τα πήρε στο δικό του σπίτι και τα σκέπασε με άλλη κουβέρτα, σφολιάτα για την ακρίβεια, αφού πρώτα τα τύλιξε με το σεντόνι από μπέικον, βάζοντας και λίγη αρωματική γέμιση.

Τρία γουρουνάκια στην κουβέρτα, από το βιβλίο Fairytale Food, με κάποιες δικές μου αλλαγές και προσθήκες.
Υλικά: 6 λουκάνικα Φρανκφούρτης
            ένα φύλλο σφολιάτας, περίπου 400γρ είναι τα έτοιμα
            τρεις φέτες μπέικον
            ένα κρεμμύδι
            μια φέτα ψωμί
            δύο φύλλα φασκόμηλο
            λίγη πάπρικα γλυκιά
            λίγη τριμμένη παρμεζάνα
            αυγό χτυπημένο με μια κουταλιά γάλα
            λάδι, αλάτι, πιπέρι

Κόβω το μπέικον στη μέση κατά μήκος και τυλίγω με αυτό τα λουκάνικα. Τα βάζω σε ταψάκι και στο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 15 λεπτά, μέχρι να γίνει τραγανό το μπέικον.




            

Ετοιμάζω τη γέμιση. Ψιλοκόβω το κρεμμύδι και το σωτάρω στο τηγάνι μέχρι να γυαλίσει αλλά χωρίς να πάρει χρώμα. Ψήνω το ψωμί στη φρυγανιέρα, το κόβω κυβάκια και το βάζω στο μούλτι μαζί με το κρεμμύδι, λίγο αλατοπίπερο, το φασκόμηλο και την παρμεζάνα. 
Κόβω δύο μακριές λωρίδες από τη σφολιάτα, μετρώντας με το μέγεθος του λουκάνικου έτσι ώστε να χωράνε τρία χωρίς να ακουμπάνε μεταξύ τους στο πλάτος και στο μήκος τόσο ώστε να μπορεί να τα σκεπάζει αλλά όχι ολόκληρα. Θέλουμε το κεφάλι να είναι απ' έξω... Εννοείται ότι όσο περίσσεψε δεν πετάχτηκε, ψήθηκε με διάφορους τρόπους, ευκαιρία για πειράματα.
Ξαπλώνω τα λουκάνικα στη σφολιάτα, απλώνω λίγη γέμιση γύρω τους και τα σκεπάζω με την κουβέρ... λάθος, με τη σφολιάτα που έχω αλείψει τις άκρες τις με λίγο αυγόγαλα για να κολλήσουν. Αλείφω τη σφολιάτα από πάνω με αυγόγαλα για να πάρει ωραίο χρώμα στο ψήσιμο και ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς στον αέρα για περίπου 25 με 30 λεπτά.







Φοβερή συνταγή; Καλά, όχι τίποτα σπουδαίο. Στην ουσία είναι μια κυριλέ λουκανικόπιτα, με την προσθήκη του μπέικον και της γέμισης να κάνουν την μικρή, αλλά υπαρκτή, διαφορά. Και αυτό είναι κακό; Όχι βέβαια, λατρεύω τις λουκανικόπιτες, έχω φάει χιλιάδες από δαύτες από κάθε πικραμένο φούρνο και σίγουρα αυτή είναι από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη. Μάλιστα με λίγη σαλάτα ρόκα-ντοματίνια με απλό ντρέσινγκ και μια καταπληκτική Septem Friday's pale ale τελικά φάγαμε ένα τέλειο, για να μην πω παραμυθένιο,  δείπνο...

Υ.Γ.: Πάντα προσπαθώ να θυμάμαι πού βάζω τα αλεύρια μου, τι έχει μέσα το κάθε βάζο και, με εξαίρεση αυτά που έχουν διαφορετικό χρώμα, πάντα ξεχνάω ποιο είναι τι. Ως εδώ είπα, πρέπει να βάλω ταμπελάκια, που μέχρι τώρα δεν έβαζα γιατί αγοράζω διαφορετικά αλεύρια και δεν είναι σίγουρο ότι όταν αδειάσει ένα βάζο, μετά θα ξαναέχει το ίδιο. Και είπα να αρχίσω από το το βάζο της ζέας, που τον τελευταίο καιρό υπάρχει σταθερά στο σπίτι. Και ενώ είχαμε πολλά άσπρα αυτοκόλλητα, όλα ξοδεύτηκαν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Δεν έκανα πίσω όμως, η ζέα θα αποκτούσε δικό της ονοματισμένο βάζο, όπως και έγινε.






Η Πέπα που μου χάρισε η Σταυρούλα έδωσε τη λύση και στο φουστάνι της γράφτηκε το περιεχόμενο του βάζου. Όχι τίποτε άλλο, αλλά άντε μετά να πείσω κάποιον που δεν ξέρει ότι σ' αυτήν την κουζίνα κουμάντο κάνω εγώ...

8 σχόλια:

  1. Τέλεια η λουκανικόπιτα σου!!! Θα δοκιμαστεί σύντομα. Πόσο μου αρέσει η Πέπα, αγαπημένεη της κόρης μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε μερικές χιλιάδες DVD με την Πέπα, έχουμε δει άπειρες φορές όλα τα επεισόδια, βιβλία, αυτοκόλλητα, πιτζάμες, παντόφλες, κλπ κλπ...

      Διαγραφή
  2. Πόσο τέλειο πρέπει να είναι αυτό το βιβλίο!
    Και καλύτερα που δεν έχει φωτογραφίες, οι ζωγραφιές νομίζω πως ταιριάζουν πιο πολύ.
    Όσο για τα γουρουνάκια όσο όμορφα και γλυκούλικα κι αν είναι, ο λύκος στο υπέροχο βουνίσιο αυτό παραμύθι το οποίο καταλήγει σε σφολιατοκουβέρτα, μόνο κακός ή άγριος δε μου φαίνεται. Ε, απλώς είναι καλοφαγάς! ;)
    Και φυσικά μην το ξεχάσω: Ζήτω η Septem!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως και το κογιότ στο αντίστοιχο κινούμενο σχέδιο, ο λύκος είναι πολύ καλός, απλά και οι δύο είναι παρεξηγημένοι. Οι septem είναι τέλειες και ειδικά η Friday's και η Sunday's. Μόνο η porter (που δε θυμάμαι ποιας μέρας είναι) δε μου ταίριαξε πολύ.

      Διαγραφή
    2. Η porter είναι του Σαββάτου! Θεική ήταν η Septem ACE (η πρώτη ελληνική Imperial IPA) αλλά αυτή βγήκε για λίγο -ας πούμε πειραματικά- και κυκλοφόρησε σε επιλεγμένα σημεία, όπως και η Septem Citra.

      Διαγραφή
    3. Όντως αυτές τις δύο δεν τις έχω πετύχει-δοκιμάσει, χωρίς βέβαια να το ψάχνω και πολύ το θέμα. Ειδικά εδώ που είμαι πίνουμε ό,τι φέρνει ο Βασιλόπουλος της Κατερίνης που πάμε μια ή δύο φορές το μήνα έτσι για το καλό...

      Διαγραφή
  3. Πάρα πολύ καλή ανάρτηση. Πλήρης από κάθε άποψη: και παρουσίαση βιβλίου και αναπαράσταση παραμυθιού (αυτό μου άρεσε πιο πολύ) και συνταγή. Συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, μπορεί να το ξανακάνω και να μην γράφω μόνο για περίπλοκες και χρονοβόρες συνταγές. Το περίεργο είναι ότι ενώ η εν λόγω συνταγή είναι εύκολη, χρειάστηκα 10 μέρες να περιμένω να ανοίξει λίγο ο καιρός και να βγάλω τις φωτογραφίες, που πάλι δεν μου έκανε το χατήρι το σύννεφο που μου έκρυψε τις κορυφές. Ωστόσο η διαδικασία μου άρεσε...

      Διαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...