Αποτοξίνωση

Και τι δε φάγαμε πάλι αυτές τις γιορτές. Νομίζω ότι πέρασα περισσότερο χρόνο στην κουζίνα από κάθε άλλη φορά, ίσως επειδή μείναμε και πολλές μέρες σπίτι μας, όμως σχεδόν τίποτα δεν βρήκε το δρόμο για δημοσίευση, κυρίως λόγω δυσκολιών στη φωτογράφιση. Ναι, και πέρισυ ήθελα να γράψω για την πρωτοχρονιάτικη κρεατόπιτα που φτιάχνω και τρώμε το βράδυ της παραμονής αλλά, όπως κάθε χρόνο, είναι έτοιμη... βράδυ και αμέσως μετά καταναλώνεται. Μάλλον οτιδήποτε εορταστικό πρέπει να το κάνω σε άσχετη φάση, να το μοσχοφάμε, να μπει στο αρχείο και όταν έρθει η ώρα... του χρόνου, να το αναρτήσω.

Μετά από τα ολοήμερα τσιμπούσια, ήρθε η ώρα για λίγη αποτοξίνωση, λίγο φαγητό χωρίς κρέας, όχι άλλο χοιρινό και αλανιάρες κότες, φτάνει. Ευκαιρία λοιπόν να γράψω για ένα φαγητό που, ενώ δεν είναι ούτε πρωτότυπο ούτε τίποτα ιδιαίτερο και  σίγουρα δεν δρέπει γαστριμαργικές δάφνες, το τρώμε πολύ συχνά όλο το χρόνο, αποτελεί το απόλυτο comfort food της οικογένειας. Οι λόγοι που το τιμούμε τόσο πολύ δύο και πολύ σημαντικοί. Ο κυριότερος είναι ότι είναι πολύ εύκολο να γίνει, άρα πολύ φιλικό στη σύζυγο που δεν ασχολείται και πολύ με το σπορ, οπότε το φτιάχνει άνετα όταν ξέρω ότι θα αργήσω πολύ στη δουλειά και πρέπει να μαγειρέψει εκείνη. Ο δεύτερος είναι ότι αρέσει στον αυστηρό κριτή, λόγος αρκετός για να το κάνουμε μια φορά την εβδομάδα. Φακές με ρύζι λοιπόν, κοινώς φακόρυζο και όχι fuckoffρυζο που λένε μερικοί κακοήθεις.

Υλικά για τέσσερις για ορεκτικό ή για δύο και ένα νήπιο (όπως εμείς) για κυρίως πιάτο:

   100γρ φακές

   200γρ ρύζι καρολίνα

   ένα μεγάλο κρεμμύδι ή δύο μέτρια

   τρεις σκελίδες σκόρδο

   δύο φύλλα δάφνης

   100ml λευκό ξηρό κρασί

   λάδι, πολύ λάδι, ίσως και 150ml και σήμερα ξέχασα να το μετρήσω

   αλάτι, πιπέρι

Αυτά είναι τα υλικά της βασικής συνταγής, αυτής που κάνουμε συνήθως. Στο τέλος θα γράψω για τις πιθανές παραλλαγές.

Η διαδικασία απλή και ολίγον αυτονόητη, στην ουσία φτιάχνουμε ένα ριζότο και αντί για ζωμό χρησιμοποιούμε μια αραιή σούπα φακές. 

Αφήνω σε νερό τις φακές να μουλιάσουν για λίγο, στάδιο που δεν είναι και υποχρεωτικό. Τις βράζω, χύνω το πρώτο νερό και συνεχίζω σε χαμηλή φωτιά μέχρι να μαλακώσουν, μαζί με το σκόρδο και τη δάφνη, και να έχω μια αραιή σούπα. Πόσο αραιή; Χμμμ, σχετικό. Με το μάτι υπολογίζω πόσο ζουμί θα χρειαστεί το ρύζι, όπου και να περισσέψει λίγο δεν τρέχει τίποτα, ενώ αν δεν φτάσει προσθέτω ζεστό νερό. Τις φακές τις αλατίζω αλλά όχι κανονικά, πολύ λίγο, έτσι ώστε να μπορώ να διορθώσω προς το τέλος μαζί με το ρύζι. Μόλις γίνουν, που χρειάζονται ανάλογα με τις φακές περίπου 20 λεπτά, τις κρατάω ζεστές σε πολύ χαμηλή φωτιά και ξεκινάω το ρύζι.

Πάντα όταν φτιάχνω ριζότο χρησιμοποιώ αρκετό κρεμμύδι, του πάει πολύ, πόσο μάλλον σε αυτό. Ψιλοκόβω λοιπόν ένα τεράστιο κρεμμύδι ή δύο μικρότερα, και το ρίχνω στη ζεστή κατσαρόλα που έχω προσθέσει και το λάδι. Μόλις γυαλίσει και πριν πάρει χρώμα προσθέτω το ρύζι και χαμηλώνω τη φωτιά, ανακατεύοντας συνεχώς. Θέλω να μείνει αρκετά το ρύζι με το κρεμμύδι, να ποτιστεί από τη γεύση του και να γίνει νόστιμο. Μετά από περίπου δέκα λεπτά δυναμώνω τη φωτιά και σβήνω με το κρασί. Από δω και πέρα ανακατεύοντας που και που προσθέτω τις φακές. Προσπαθώ να τις ψαρέψω όλες σχετικά στις πρώτες κουταλιές και να μείνει προς το τέλος το σκέτο ζουμί που δεν πειράζει και να περισσέψει. Διορθώνω το αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι, ενώ μόλις είναι έτοιμο το ρύζι αποσύρω από τη φωτιά, σκεπάζω με καπάκι για μερικά λεπτά και έτοιμο να το φάμε.

Ένα πιάτο εξαιρετικά απλό, τόσο να γίνει όσο και στη γεύση του. Αυτός είναι ο λόγος που χρειάζεται πολύ κρεμμύδι και μπόλικο λάδι για να γίνει νόστιμο. Και πράγματι, μέσα στην απλότητά του είναι τόσο νόστιμο, ευχάριστο, καθησυχαστικό, παρηγορητικό. 

Ιδανικό ταίρι του το φρεσκοψημένο ψωμί, μερικές καυτερές πίκλες και λίγη φέτα. Παραλλαγές; Όχι πολλές, μόνο τεσσεράμισι δισεκατομμύρια. Ό,τι θέλει ο καθένας, είναι τόσο προσαρμόσιμη η συνταγή, την φτιάχνουν σε όλον τον κόσμο και κυρίως στην Ινδία, με μπόλικα μπαχαρικά και μυρωδικά. Το συγκεκριμένο έχει ήδη μερικές αλλαγές, το ρύζι δεν είναι καρολίνα αλλά φάνσυ που δουλεύει σχεδόν το ίδιο καλά και για έξτρα άρωμα στο τέλος πρόσθεσα και μια κουταλιά στακοβούτυρο. Του πάει πολύ η πάπρικα και το κάρυ, στα δικά μου γούστα πάντα γιατί μάλλον του πάνε όλα τα μπαχαρικά. Η πιο αγαπημένη εκδοχή όμως είναι αυτή που κάνουμε και πιο σπάνια, λόγω δυσκολίας εξεύρεσης υλικών. Σ' αυτή προσθέτω ένα ματσάκι μυρώνια και καυαλήθρες ψιλοκομμένα όταν είναι η εποχή τους και το σύνολο απογειώνεται, γίνεται εξόχως αρωματικό, θυμίζει ακόμα και ντολμαδάκια. Εννοείται μπορεί να χρησιμοποιηθεί ζωμός λαχανικών ή κότας για να βράσουν οι φακές, καρότα στο ριζότο, σπανάκι, παρμεζάνα στο τέλος, οτιδήποτε. Φαντασία να υπάρχει και η συνταγή είναι ιδανική για να αδειάσουμε ράφια και ψυγείο από τρόφιμα που πάνε για πέταμα αν δεν χρησιμοποιηθούν άμεσα. 

Βέβαια, έτσι χάνει την αρχική της απλότητα. Δοκιμάστε τη την πρώτη φορά με μπόλικο και εξαιρετικό ελαιόλαδο και ίσως να κολλήσετε σ' αυτή, άντε με λίγη πάπρικα...

Υ.Γ.: Μάλλον έπρεπε να το γράψω στην αρχή και όχι σαν υστερόγραφο αλλά είμαι σίγουρος ότι θα με συγχωρήσετε. Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, καλή διάθεση και πάντα γεμάτο πιάτο με κάτι καινούριο και νόστιμο.