Κι άλλη μαγειρική εκπομπή

Σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις του blog, τότε, τον καιρό της αθωότητας (και της Θεσσαλονίκης...) έκανα ένα μικρό σχόλιο για μια μαγειρική εκπομπή, που βλέποντάς την είχα πάθει ένα μικρό σοκ. Δυστυχώς όμως δεν ήταν μεμονωμένο τυχαίο γεγονός, οι ελληνικές παραγωγές είναι χμμμμ..., ας μην εκφραστώ καλύτερα. Ελάχιστες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Πλέον δεν παρακολουθώ σχεδόν καμία, βλέπω ένα επεισόδιο, απογοητεύομαι και εγκαταλείπω, ακόμα κι αν πρόκειται για αγαπημένο μάγειρα που φτιάχνει και ωραία πράματα. Δυστυχώς αυτά δεν αρκούν, αν και μπορεί βέβαια να άλλαξα εγώ, να μεγάλωσα και να είμαι πιο παράξενος και επιλεκτικός, να μη με ικανοποιεί τίποτα. 

Όμως όχι, μετά από υπόδειξη της crispy, που μας γνώρισε την παραγωγή του BBC με τίτλο Two Greedy Italians, κόλλησα άμεσα. Είδα ένα επεισόδιο, έμεινα με το στόμα ανοιχτό και ταχύτατα είδα και όλα όσα βρήκα, οχτώ τον αριθμό. Με ωραίο κόνσεπτ, σενάριο, ρυθμό, απίθανη μουσική, υπέροχους χαρακτήρες και φυσικά πολλή μαγειρική, μαγειρική για έντονη σιελόρροια, η  εκπομπή κατατάσσεται άνετα στην τριάδα των απόλυτα αγαπημένων ever. Την ξαναείδα όλη, σίγουρα θα την ξαναδώ και μακάρι κάποια στιγμή να δούμε και κάτι αντίστοιχο ελληνικό, όπου μετά τον Μαμαλάκη όλα είναι πολύ μέτρια, απλές διαφημίσεις των χορηγών. 

Οι συνταγές παρουσιάζονται τόσο θελκτικές που θέλεις άμεσα να τις δοκιμάσεις. Και δε μιλάμε για τίποτα εξτραβαγκάντζες, απλά παραδοσιακά ιταλικά φαγητά, δοσμένα όμως με τέτοιο τρόπο που ακόμα και μια απλή πατάτα με λάχανο στο φούρνο μοιάζει με το τελειότερο φαγητό του κόσμου. Θέλω να τα φτιάξω όλα, έχω ήδη το πλάνο στο μυαλό μου. Πρώτο πρώτο όμως έκανα αυτό που με κέρδισε για να το γράψω κιόλας, να το μοιραστώ μαζί σας (για τα υπόλοιπα δείτε τη σειρά, αξίζει). Τούρτα ρυζόγαλο με πορτοκάλι, λεμόνι και βανίλια.

Είναι μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή στο γνωστό μας ρυζόγαλο, όπου αφού ετοιμαστεί όπως το ξέρουμε, προστίθενται αυγά και ψήνεται στο φούρνο, γίνεται λίγο σαν κέικ. Κέικ όμως που μοσχοβολάει λεμόνι, πορτοκάλι και βανίλια.

Υλικά: 1,5 λίτρο γάλα

             300γρ ρύζι για ριζότο (έβαλα καρολίνα)

             200γρ ζάχαρη

             ένας λοβός βανίλιας

             ξύσμα από ένα λεμόνι και από δύο πορτοκάλια

             5 αυγά, χωριστά οι κρόκοι από τα ασπράδια

             ένα σφηνάκι λικέρ πορτοκάλι 

             μια χούφτα σταφίδες (σουλτανίνα)

 για το σερβίρισμα: άχνη, ξύσμα πορτοκαλιού, creme fraiche 

Υλικά απλά και καθημερινά. Λικέρ πορτοκάλι δεν είχα, δεν ήθελα όμως και να αγοράσω  Grand Marnier, δεν το πολυσυμπαθώ. Τη λύση έδωσε η Ξανθή, που τα ντουλάπια της είναι σαν τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά, μου έδωσε να δοκιμάσω λικέρ από κουμ κουάτ και από περγαμόντο, διάλεξα το δεύτερο και ένα πολύτιμο φιαλίδιο έφτασε στα χέρια μου.

Όσο ήμασταν  στο Λιτόχωρο, χρησιμοποιούσα κάψουλες βανίλιας, δεν υπήρχαν εκεί λοβοί, με αποτέλεσμα να τα ακούσω από πολλούς για την ποταπή επιλογή μου. Επειδή λοιπόν δεν θέλω η Τάνια να μου φέρει κανα πράσινο μίξερ στο κεφάλι, σήμερα χρησιμοποίησα λοβό, δεν έχω πια δικαιολογίες (πάλι καλά γιατί τον είχα πεθυμήσει, είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο τέλειος είναι).

  

Ξέρετε τι θα ταίριαζε πολύ σ' αυτή τη φωτογραφία, ακριβώς μπροστά από το φιαλίδιο με το λικέρ, εκεί πάνω στο μάρμαρο; Πέντε αυγά... αλλά τα ξέχασα. Λόγω των ημερών όμως (halloween) δεν λείπει η κολοκύθα, η δεύτερη που θα σκαλίσουν οι μικρές για να γίνει jack-o-lantern, η πρώτη ήδη έγινε κολοκυθόσουπα.

Σε φαρδιά χαμηλή κατσαρόλα και σε χαμηλή φωτιά βάζω το γάλα, την περισσότερη ζάχαρη (κρατάω λίγη για τη μαρέγκα), το ξύσμα από το λεμόνι και από το ένα πορτοκάλι, τις σταφίδες και το λοβό της βανίλιας, τον οποίο σχίζω στη μέση, με ένα μαχαιράκι αφαιρώ τα σπόρια και τα ρίχνω στο γάλα αλλά βάζω και τον λοβό να βράσει μαζί.

Μόλις βράσει προσθέτω το ρύζι και ανακατεύω συνεχώς. Πλέον, όταν μαγειρεύω ριζότο, ανακατεύω μεν αλλά όχι συνεχώς, απλά να μην κολλήσει. Εδώ όμως που έχει γάλα και ζάχαρη θέλει συνέχεια για να μην πιάσει στον πάτο και καεί. Μόλις πιει τα υγρά του και βράσει το ρύζι, ενώ κρατάει και λίγο όπως πρέπει, αφαιρώ το λοβό και σβήνω τη φωτιά.

Τώρα πρέπει να κρυώσει πριν βάλουμε τα αυγά, δεν θέλουμε να ψηθούν. Βοηθάει πολύ αν το αδειάσουμε σε μεγάλη μπασίνα, που θα χρειαστεί ο έξτρα χώρος και για το τελικό δίπλωμα της μαρέγκας.

Στον κάδο του μίξερ χτυπάω τα ασπράδια με την υπόλοιπη ζάχαρη μέχρι να σχηματιστεί μια σφιχτή μαρέγκα. Ανακατεύω τους κρόκους με το λικέρ και το ξύσμα του πορτοκαλιού και τους ρίχνω στο ρυζόγαλο μόλις κρυώσει.

Τώρα διπλώνω σιγά σιγά τη μαρέγκα, σε τρεις δόσεις, ώστε το μείγμα να γίνει ανάλαφρο και αέρινο στο ψήσιμο.

Αδειάζω το μείγμα σε τσέρκι 24 εκατοστών, που το έχω ντύσει εσωτερικά με λαδόκολλα για να πάρει λίγο παραπάνω ύψος. Εννοείται μπορεί να γίνει και σε φόρμα για κέικ με αποσπώμενο τοίχωμα αλλά δεν έχω τέτοια.

Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 175 βαθμούς στον αέρα για περίπου 50 λεπτά, μέχρι να πάρει από πάνω ένα ωραίο καστανό χρώμα.

Αφήνω να κρυώσει λίγο και αφαιρώ το τσέρκι, τη λαδόκολλα και το αλουμινόχαρτο.

Τώρα πρέπει να κρυώσει εντελώς, προκειμένου να το αχνίσω. 

Μπόλικη άχνη, ξύσμα πορτοκαλιού και έτοιμο να το φάμε.

Ταιριάζει πολύ με creme fraiche, το πρόβλημα είναι ότι δεν τη βρίσκουμε και παντού (για την ακρίβεια σχεδόν πουθενά). Κανένα πρόβλημα, γίνεται πολύ εύκολα. Σε αποστειρωμένο βαζάκι βάζω 250ml κρέμα γάλακτος 36% λιπαρά με δύο κουταλιές αριάνι. Ανακατεύω, σκεπάζω με χαρτοπετσέτα και αφήνω σε ήσυχο μέρος εκτός ψυγείου για δύο με τρεις μέρες, ανάλογα τη θερμοκρασία, ανακατεύοντας μια δυο φορές συνολικά.

Τη συγκεκριμένη την έφτιαξα προχτές, οπότε σήμερα ήταν έτοιμη. Τη βάζω στο ψυγείο να κρυώσει και σερβίρω. 

Πολύ ωραία παραλλαγή σε ένα τόσο γνωστό και αγαπημένο γλυκό. Η διαφορά είναι κυρίως στην υφή, όπου μοιάζει πιο πολύ με αφράτο και αέρινο κέικ παρά με τη γνωστή χυλωμένη αίσθηση του ρυζόγαλου. Όχι βέβαια ότι μας χαλάει το χυλωμένο ρυζόγαλο, ίσα ίσα, απλά καλό ειναι να υπάρχει και λίγη ποικιλία, ενώ εδώ υπάρχει και η πιο πλούσια γεύση από τα αυγά που περιέχει.

Όσο για τα αρώματα, αυτά είναι μεθυστικά. Πορτοκάλι, λεμόνι, βανίλια, μια νότα περγαμόντο από το λικέρ, όλα οδηγούν σε αποτέλεσμα οικείο, γνώριμο, παλιομοδίτικο, απλό, εθιστικό, απίθανο. 

Τελικά οι two greedy Italians είχαν δίκαιο, τα απλά φαγητά, σωστά όμως φτιαγμένα, είναι και αυτά που θυμάσαι για καιρό και πάντα ξυπνάνε γευστικές μνήμες.

Υ.Γ.: Όσο καλό κι αν ήταν το ψημένο ρυζόγαλο, διάλεξε άσχημη μέρα να εμφανιστεί στο τραπέζι μας. Λίγο πριν το μεσημεριανό, και ενώ ακόμα το στήσιμο με τα εσπεριδοειδή και την κολοκύθα υπήρχε στο τραπέζι, κατέφθασε στο σπίτι μας πολύτιμο κουτί. 

Κατευθείαν από το Λονδίνο και το μαγαζάκι στο Covent Garden, τα διάσημα Ben's Cookies, ίσως τα καλύτερα cookies του κόσμου, σίγουρα τα καλύτερα από όσα έχω φάει. Αυτά τα cookies, μαζί με το burger, είναι ο κύριος λόγος που ξεκίνησα το blog, γι' αυτό και τα δύο είναι από τις πρώτες αναρτήσεις μου. Και ενώ τα δικά μου cookies είναι καταπληκτικά και μοναδικά και απίθανα και ανεπανάληπτα και όλοι λένε τα καλύτερα, τα γνήσια του Ben είναι καλύτερα...

Πολύ καλύτερα. Άντε μετά να κρατηθείς να γίνει το φαγητό, να φας, να ετοιμάσεις το τελικό στήσιμο του ρυζόγαλου, να το φωτογραφίσεις, να το φας, να το εκτιμήσεις, όταν έχεις δίπλα σου αυτήν τη κόλαση... Είχα και πέντε χρόνια να φάω ένα... Μαγεία...