Πιπεριές σαλάτα

Η σημερινή ανάρτηση αφορά μια από τις πιο εύκολες παρασκευές στην ιστορία του slowchefs, το blog που φημίζεται για τις χρονοβόρες και πολύπλοκες συνταγές. Κι όμως, ενώ είναι τόσο εύκολη, μου πήρε περίπου ένα μήνα μέχρι να βρει το δρόμο της δημοσίευσης. Ξεκίνησε ένα βράδυ απίστευτης βαρεμάρας, όπου δεν είχα καμία όρεξη να ψήσω δύο κακόμοιρες πιπεριές Φλωρίνης που είχαν μείνει. Αλλά πεινούσα... Τις ψιλόκοψα όπως ήταν ωμές, τους έριξα αλάτι, λάδι και ξύδι και καταναλώθηκαν στη στιγμή. Και τότε μπήκε η απορία. Αφού είναι τόσο νόστιμες, γιατί τις πιπεριές Φλωρίνης πάντα τις ψήνω και ωμές τις βάζω μόνο σαν συνοδευτικό υλικό σε σαλάτες όπως η πολίτικη; Έτσι άρχισε η αναζήτηση. Δοκίμασα διάφορα ξύδια, διάφορα μυρωδικά και προσθήκες και κάθε φορά μας άρεσε όλο και πιο πολύ, έφτασε να είναι η κύρια βραδυνή μας σαλάτα. Κάπου εκεί κέρδισε και μια θέση σε τούτο το blog, έπρεπε όμως να γίνουν κι άλλα βήματα, μέχρι να φτάσω στη σημερινή της μορφή.

Πολύ νωρίς διαπίστωσα ότι της πάει πολύ ο βασιλικός, σε ελάχιστη ποσότητα όμως. Το ίδιο και τα σπόρια κόλιανδρου, όπου τέσσερα πέντε είναι αρκετά, παραπάνω χάνεται η ισορροπία. Το καλαμπόκι μπήκε ένα βράδυ που απλά ήταν διαθέσιμο και ήδη βρασμένο και ταίριαξε πολύ. Η δύσκολη έρευνα ήταν το φρούτο. Το μήλο δε μου έκατσε πολύ καλά, ούτε και το αχλάδι, το ρόδι το ίδιο, ενώ τη δοκίμασα ακόμα και με αρώνια που μου έδωσε η Ξανθή, όμως πάλι το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Τελικά αυτό που μας κέρδισε ήταν το πορτοκάλι.

Πάμε λοιπόν να φτιάξουμε μια εύκολη και πεντανόστιμη σαλάτα, όπου αν χρησιμοποιηθεί καλαμπόκι σε κονσέρβα (που δεν το προτιμώ - συστήνω), γίνεται σε τρία λεπτά, αλλιώς μέχρι να βράσουν τα καλαμπόκια. Και αν θέλουμε να την απογειώσουμε, την αφήνουμε και μερικές ώρες στο ψυγείο, να αρχίσουν λίγο οι πιπεριές να μοιάζουν με τουρσί.

Υλικά: δύο μεγάλες πιπεριές Φλωρίνης

            σπόρια από το ένα έκτο περίπου του καλαμποκιού

            ένα πορτοκάλι

            δύο φυλλαράκια βασιλικού

            μερικά σπόρια κόλιανδρου, σπασμένα καλά στο γουδί

            τρεις καυτερές πιπερίτσες σε άλμη

            γιαούρτι

            αλάτι, λάδι, βαλσαμικό ξύδι 

Τα υλικά προσαρμόζονται εύκολα στα γούστα του καθενός, ειδικά οι καυτερές πιπεριές είναι εντελώς προαιρετικές, άρα και το γιαούρτι.

Ξεκινάω με το καλαμπόκι, όπου το βράζω σε αλατισμένο νερό μέχρι να μαλακώσει. Τις πιπεριές τις κόβω στη μέση, αφαιρώ τα σπόρια και τις κόβω σε λεπτές λωρίδες.

Τις αλατίζω, τους ρίχνω τα σπόρια του κόλιανδρου, τα φυλλαράκια του βασιλικού ψιλοκομμένα, το ίδιο και τις καυτερές πιπερίτσες. Προσθέτω το λάδι και το ξύδι, σε γενναίες ποσότητες. Γενικά στις σαλάτες ισχύει ο κανόνας του τρία προς ένα λάδι προς ξύδι, εδώ όμως οι αναλογίες αλλάζουν. Δεν χρησιμοποιώ πολύ δυνατό ξύδι, προτιμώ ένα ήπιο βαλσαμικό, και βάζω περίπου την ίδια ποσότητα με το λάδι. Θέλω το πολύ ξύδι για να προλάβει να επιδράσει στις πιπεριές, να θυμίζουν ελάχιστα τουρσί. Για να γίνει αυτό τις αφήνω μερικές ώρες στο ψυγείο, σκεπασμένες με διαφανή μεμβράνη. 

Όσο είναι ψυγείο δεν τους βάζω το πορτοκάλι, το προσθέτω τελευταία στιγμή πριν φάμε, να είναι φρέσκο. Το φιλετάρω και στίβω με το χέρι το χυμό που έχει όσο περισσέψει πάνω από τις πιπεριές.

Το γιαούρτι παίζει το ρόλο του πυροσβεστήρα. Μερικές πιπερίτσες καίνε πάρα πολύ και έρχεται η δροσιά του γιαουρτιού να ισορροπήσει την κατάσταση.

Αν δε βάλουμε καλαμπόκι, είναι έτοιμη και ορμάμε.

Όμως μας αρέσει πολύ, το έχουμε βράσει και θα το τιμήσουμε.

Τώρα είναι πλήρης και σε όλο της το μεγαλείο.

Μαζί με δύο παξιμάδια είναι ένα πλήρες και ελαφρύ βραδυνό, ικανή να χορτάσει ακόμα  και έναν φανατικό σαρκοφάγο όπως εγώ. Και αν δεν βάλουμε καυτερές, άρα ούτε γιαούρτι, μπορούμε να έχουμε δίπλα της μια ωραία πικάντικη γραβιέρα. Όνειρο...

Υ.Γ.: Ενώ τα περιστατικά που βιώνω στην Αθήνα και σηκώνουν γκρίνια είναι άπειρα, σήμερα θα αναφερθώ σε ένα θετικό. Ένα βράδυ που η σαλάτα δε μου 'φτασε και για να μη ψήσω καμιά ολόκληρη προβατίνα για να χορτάσω, πήγα να πάρω από γυράδικο της ευρύτερης περιοχής και να σαβουριάσω το κατιτίς μου, εξαιρετικά σπάνια επιλογή εδώ και χρόνια. Παραγγέλνω λοιπόν ένα γύρο και ένα σουβλάκι σε πίτα, όπως πάντα χωρίς πατάτες. Μου λέει λοιπόν η κοπέλα που τύλιγε ότι οι πατάτες είναι χειροποίητες, να μη τις φοβάμαι. Της απαντώ ότι δεν το κάνω γι' αυτό, απλά δεν τις θέλω μέσα στην πίτα μου, πανιάζουν και δεν μου αρέσουν καθόλου. Τι έκανε; Μου έφτιαξε κανονικά τις πίτες και δίπλα μου έβαλε μια μερίδα πατάτες, εννοείται χωρίς να τις χρεώσει. Άφωνος εγώ, ευχαρίστησα και έφυγα.

Ετυμηγορία; Οι πατάτες εντελώς χάλια, ωμές και κακοποιημένες (αν και χειροποίητες...), ο γύρος και το σουβλάκι απλά αποδεκτά, σίγουρα όμως όχι κακά. Η συμπεριφορά όμως δεν ήταν τέλεια; Τόσο που σκέφτομαι να ξαναπάω, πάλι όμως δεν θα πάρω πατάτες...