Πικ νικ

Πριν μερικές μέρες ήμασταν οικογενειακώς στο χωριό του πεθερού μου, που, ενώ βρίσκεται στον κάμπο, έχει ακριβώς από πάνω του ένα από τα πιο όμορφα και γαλήνια βουνά, την Οίτη. Ανάμεσα από τις δύο ψηλότερες κορυφές της, που απέχουν αρκετά μεταξύ τους, βρίσκονται οι Λιβαδειές, τεράστιο οροπέδιο, αλλού με δάση και αλλού γυμνό, με αρκετές πηγές και μια απίστευτη ηρεμία. Κάθε χρόνο το νιώθω σαν υποχρέωση να περάσουμε μια μέρα, και γιατί όχι και μια νύχτα, εκεί πάνω, σε υψόμετρο 1810 μέτρων. Είχαμε διανυκτερεύσει πρόπερσυ με τη Σταυρούλα οχτώ μηνών αλλά φέτος, η Ισαβέλλα είναι μόνο τριών μηνών και φοβηθήκαμε το πραγματικά πολύ κρύο που έκανε και δεν μείναμε. Αρκεστήκαμε μόνο σε ένα καταπληκτικό πικ νικ, μια γεμάτη μέρα στο βουνό.

Αν και είχαμε διάφορα φαγητά μαζί μας, θα αναφερθώ μόνο στο απόλυτο must κάθε πικ νικ, που πάντα υπάρχει και όλοι το αποζητούν, τους κεφτέδες. Ευκαιρία επίσης να γράψω και για τη δικιά μου αγαπημένη εκδοχή των κεφτέδων. Και ενώ ο κανόνας λέει ότι έχουμε μαζί μας ένα τάπερ γεμάτο κεφτέδες, εμείς πήραμε ένα γκαζάκι και ένα τηγάνι για να τους φτιάξουμε εκεί πάνω, ζεστούς ζεστούς και φρεσκοτηγανισμένους.

Υλικά: 500γρ κιμάς

           ένα μεγάλο ξερό κρεμμύδι

           μία πράσινη πιπεριά

           δύο φέτες ψωμί

           ένα αυγό

           μία γεμάτη κουταλιά γιαούρτι πρόβειο

           μαϊντανός ψιλοκομμένος

           λίγα φυλλαράκια φρέσκου δυόσμου

           μερικές σταγόνες ξύδι, λάδι, αλάτι, πιπέρι, ρίγανη

για το σερβίρισμα: αράβικες πίτες, ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι

Από κιμάδες προτιμώ τον μοσχαρίσιο και τον πρόβειο και το μείγμα των δύο είναι για μένα το ιδανικό, ενώ γενικά ο χοιρινός μου φαίνεται λίγο ουδέτερος και άγευστος. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα μόνο μοσχαρίσιο.

Ψιλοκόβω πολύ το κρεμμύδι και το περνάω από το τηγάνι με ελάχιστο λάδι μέχρι να γυαλίσει αλλά χωρίς να πάρει χρώμα. Στη φρυγανιέρα ψήνω το ψωμί μέχρι να φύγει όλη του η υγρασία και να έχει ωραίο άρωμα καψαλισμένου ψωμιού. Το σπάω σε μεγάλα κομμάτια και το ρίχνω στο μπλέντερ μαζί με την πιπεριά. Το δουλεύω αρκετά, μέχρι το μείγμα να γίνει μικρά ψίχουλα ψωμιού με άρωμα πιπεριάς. 

Όταν κρυώσει το κρεμμύδι και τα ψίχουλα του ψωμιού, ρίχνω όλα τα υλικά σε λεκανίτσα και αρχίζει το ζύμωμα. Το αλάτι πρέπει να είναι μεταξύ 1-2% του συνολικού βάρους του μείγματος. Αν πέσει πιο πολύ θα γίνει πάρα πολύ αλμυρό, ενώ συνήθως βάζω 2% του βάρους του κιμά, οπότε μαζί με τα άλλα υλικά έρχεται περίπου στο 1,5%. Ο καθένας με δοκιμές θα βρει τη δικιά του ιδανική αναλογία αλλά πάντα καλό είναι να ζυγίζεται τόσο ο κιμάς όσο και το αλάτι, "με το μάτι" είναι κάτι πολύ σχετικό και τυχαίο.

Ζυμώνω μέχρι να ομογενοποιηθεί πολύ καλά το μείγμα, σκεπάζω με διαφανή μεμβράνη και μπαίνει στο ψυγείο για μερικές ώρες.

Όλα αυτά τα έκανα από την προηγούμενη, οπότε έμειναν όλο το βράδυ στο ψυγείο, με το γιαούρτι να βοηθάει να γίνει το κρέας τρυφερό και τα υλικά να διαχέουν τα αρώματά τους στο μείγμα. Το πρωί έπλασα τους κεφτέδες σχετικά μεγάλους και αναχωρήσαμε για το βουνό.

Ένα ελαφρύ αεράκι σε συνδυασμό με το υψόμετρο εμπόδιζε το γκαζάκι να αποδώσει τα μέγιστα, γι' αυτό έστησα αυτήν την πρόχειρη τέντα.

 Δεν είδα όμως σημαντική βελτίωση και τη λύση έδωσε η παρακείμενη χτιστή πηγή.

Δεν χρησιμοποιώ πολύ λάδι, εξάλλου συνήθως τους κάνω στο μαντέμι που γίνονται πιο πολύ σαν ψητοί, γι' αυτό και δεν τους αλευρώνω. Εδώ δεν είχα τα σύνεργά μου αλλά και το παλιακό αλουμινένιο τηγάνι δουλεύει τέλεια. Μετά από λίγο το αεράκι σταμάτησε και επιτέλους μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ξύλινο τραπέζι.

Για το σερβίρισμα, είχα ντομάτες, τζατζίκι με πρόβειο και στραγγιστό γιαούρτι και μικρά κρεμμυδάκια, μάλλον μεγάλα κρεμμύδια στιφάδου πιο σωστά, με λεπτή και ντελικάτη γεύση.

Ακούμπησα τις αράβικες πίτες μία μία κατευθείαν στη φωτιά από το γκαζάκι για μερικά δευτερόλεπτα, συναρμολόγηση και έτοιμα προς κατανάλωση.

Εννοείται ότι μπορούν να γίνουν άπειρες παραλλαγές, τόσο στη συνταγή των κεφτέδων όσο και στο τελικό στήσιμο. Κανονική πίτα αντί για αράβικη ή ακόμα και φέτες ψωμιού, μαρούλι ψιλοκομμένο, μουστάρδα, ό,τι τραβάει η όρεξη του καθενός. Αυτό που δεν θέλω ποτέ σε τέτοιες παρασκευές είναι οι τηγανιτές πατάτες, που τις προτιμώ χωριστά για να μένουν τραγανές.

Όσον αφορά τώρα του κεφτέδες, αυτό που κάνει τη διαφορά στη συγκεκριμένη εκδοχή είναι το μείγμα ψημένου ψωμιού και πιπεριάς, όπως και το αλάτι που είναι πάντα σωστό. Επίσης το γιαούρτι δίνει την απαραίτητη υγρασία ενώ ταυτόχρονα μαρινάρει και μαλακώνει το κρέας.  

Υ.Γ.: Και ενώ οι συγκεκριμένες πίτες ήταν τέλειες και καταναλώθηκαν στο πι και φι, ήρθε το επιδόρπιο να κλέψει την παράσταση. Ψωμί με μπόλικη, δηλαδή πάρα πολύ, nutella και από πάνω κομμένες στη μέση ρώγες από το πρώτο σταφύλι της κληματαριάς του σπιτιού. 

Πολύ δροσερές και ευχάριστες αυτές οι πρώιμες σταφίδες, δεν έχουν ακόμα την υπερβολική γλύκα που τις χαρακτηρίζει, αποτελώντας ιδανικό ταίρι με την ελαφρά οξύτητά τους στην εθιστική nutella, κάνοντας ένα συνδυασμό άκρως ακαταμάχητο και απολαυστικό. Ο αλλοδαπός βοσκός που τυχαία περνούσε ακριβώς εκείνη την ώρα έπαθε την πλάκα της ζωής του και γυάλισε το μάτι του μόλις δοκίμασε μια φέτα.

Φυσικά, όσο τέλειο και αν ήταν το επιδόρπιο, δεν επισκίασε τους κεφτέδες, εξάλλου δεν το έφτιαξα εγώ, απλά το συναρμολόγησα. Αυτό που έμεινε, πέρα από την ηρεμία και την ησυχία του βουνού, το ατέλειωτο τρέξιμο, ακόμα και ξυπόλητη, της Σταυρούλας στο λιβάδι και τους μακάριους ύπνους της Ισαβέλλας κάτω από την κουβέρτα, ήταν οι ζουμεροί και πεντανόστιμοι κεφτέδες. 

Και του χρόνου με διανυκτέρευση...