Βλήτα

Η χωριάτικη σαλάτα αποτελεί σήμα κατατεθέν του καλοκαιριού, που υπάρχει σχεδόν καθημερινά στο τραπέζι μας και, ομολογουμένως, τώρα είναι πιο λαχταριστή και νόστιμη από κάθε άλλη εποχή του χρόνου. Ωστόσο, επειδή πλέον την καταναλώνουμε σχεδόν όλο το χρόνο, δε νιώθουμε να μας λείπει, κάτι που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό για την άλλη, κατ' εξοχήν, καλοκαιρινή σαλάτα, τα βλήτα.

Ενώ λοιπόν πλέον βρίσκουμε τα λαχανικά όλες τις εποχές του χρόνου, τα βλήτα εξακολουθούν να είναι μόνο καλοκαιρινά. Δεν τα καλλιεργούμε αλλά πάντα φυτρώνουν μόνα τους σε κάθε κήπο με ζαρζαβατικά. Και όταν είναι τρυφερά και φρεσκοκομμένα από το περιβόλι γίνονται τόσο ωραία σαλάτα που την τιμούμε δεόντως. Γίνονται απλά, βρασμένα σε λίγο αλατισμένο νερό, σερβιρισμένα στο πιάτο με μπόλικο λάδι και λεμόνι. Και αν τυχόν περισσέψουν λίγα, το βράδυ μπορούν να ξαναζωντανέψουν και να γίνουν ακόμα πιο απολαυστικά, αν ζεσταθούν  στο τηγάνι με λίγο φρέσκο βούτυρο και λίγη τριμμένη φέτα.

Έρχεται λοιπόν η αυτονόητη σκέψη. Ωραία και τα βραστά αλλά με το βούτυρο και τη φέτα είναι πιο νόστιμα, γιατί να μην τα κάνω εξ αρχής έτσι και να γλιτώσουν τα κακόμοιρα την έξτρα ταλαιπωρία του βρασίματος. Και αφού έχω αρκετά, γιατί να μη φτιάξω και μερικά με λίγη ντομάτα. Βλήτα λοιπόν με βούτυρο και φέτα και βλήτα με ντομάτα, δύο συνταγές που απογειώνουν το αγαπημένο λαχανικό του καλοκαιριού.

Υλικά: μια τσάντα βλήτα, μετά το καθάρισμα ήταν περίπου 500γρ

          ένα μεγάλο ξερό κρεμμύδι

          δύο ώριμες ντομάτες

          μερικά φρέσκα κρεμμυδάκια

          λίγος φρέσκος δυόσμος

          150γρ φέτα

          μια γεμάτη κουταλιά φρέσκο βούτυρο

          λάδι, αλάτι, πιπέρι

Καθαρίζω τα βλήτα και κρατάω μόνο τρυφερά φύλλα, δεν χρησιμοποιώ καθόλου τα κοτσάνια που είναι συνήθως χοντρά και θέλουν πολύ περισσότερη ώρα μαγείρεμα. Τα πλένω καλά και τα αφήνω να στραγγίξουν.

Στον μανάβη βρήκα κρεμμυδάκια για στιφάδο που ήταν αρκετά μεγάλα και λιμπιστερά, που θύμισαν ασκαλώνια στο μέγεθος, τα γνωστά στους ευρωπαίους shallots, και εννοείται αγόρασα μερικά. Έχουν πιο φίνα και λεπτή γεύση από τα κρεμμύδια αλλά έχω χρόνια να βρω ασκαλώνια στην αγορά οπότε δε θυμάμαι πώς ήταν για να τα συγκρίνω. Επειδή δεν τα βρίσκω εύκολα καλό είναι και ένα κρεμμύδι...Από αυτά τα μικρά χρησιμοποίησα τέσσερα, πολύ ψιλοκομμένα. 

Στο ζεστό τηγάνι έριξα τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια και τα άφησα σε χαμηλή φωτιά να μαραθούν, χωρίς να πάρουν χρώμα. Μόλις γυάλισαν και καραμέλωσαν ελαφρώς, πρόσθεσα τις ντομάτες που τις πέρασα από τον τρίφτη. Συνέχισα σε χαμηλή φωτιά, έριξα αλάτι και πιπέρι, ενώ μόλις μειώθηκαν τα υγρά της ντομάτας σειρά έχουν τα βλήτα. Χρησιμοποίησα τα μισά περίπου από τα 500γρ, είναι αρκετά για ένα γεμάτο πιάτο. Εννοείται πως οι ποσότητες είναι εντελώς ενδεικτικές, δεν απαιτείται καμία φοβερή ακρίβεια και ο καθένας πράττει κατά βούληση. 

Μόλις ρίξω τα βλήτα τα ανακατεύω συνεχώς μέχρι να μαραθούν και να μειωθεί ο όγκος τους. Τότε κλείνω το καπάκι και τα αφήνω να αχνιστούν, περίπου οχτώ με δέκα λεπτά. Αν στο τέλος έχουν αρκετό ζουμί τα αφήνω για ένα λεπτό χωρίς καπάκι σε δυνατή φωτιά και  έτοιμα για σερβίρισμα.

Πρόχειρο σκούπισμα του τηγανιού και κατευθείαν συνέχεια με τα υπόλοιπα. Ψιλοκόβω τα φρέσκα κρεμμυδάκια και τα ρίχνω στο ζεστό τηγάνι που έχω λειώσει το βούτυρο με ελάχιστο λάδι. Μόλις μαραθούν τα κρεμμυδάκια προσθέτω τα υπόλοιπα βλήτα και αλατοπιπερώνω. Στην αυλή φυτρώνει αρκετός φρέσκος δυόσμος, τέλειο ταίρι των βλήτων και της φέτας οπότε μπαίνει και αυτός ψιλοκομμένος.

Η διαδικασία ακριβώς η ίδια, τα ανακατεύω μέχρι να μαραθούν, σκεπάζω και τα αφήνω να αχνιστούν. Στα μισά του χρόνου προσθέτω και τη μισή φέτα που την έχω κόψει σε μικρά κυβάκια, ίσα να προλάβει να λειώσει λίγο και να κάνει ωραία και νόστιμη τη σαλτσούλα που θα έχει το φαγητό. Την υπόλοιπη μου αρέσει να τη βάζω ωμή κατευθείαν στο πιάτο. Και εδώ φυσικά οι ποσότητες είναι εντελώς ενδεικτικές και κατά βούληση. Έτοιμα και αυτά, σερβίρισμα και σκόρπισμα από πάνω της ωμής φέτας. 

Δύο εκδοχές των γνωστών μας βλήτων ιδιαίτερα αγαπητές και νόστιμες, εξαιρετικά απλές και γρήγορες, καμιά σχέση με τα γνωστά μαζοχιστικά στάνταρ του slowchefs... Και οι δύο  έχουν τους υποστηρικτές τους, ο καθένας έχει τη δικιά του αγαπημένη αλλά και οι δύο αρέσουν σε όλους. Μια σωστή παρατήρηση που μου έγινε είναι ότι αυτά με τη ντομάτα μοιάζουν πλέον με κανονικό φαγητό, έχουν χάσει την αίσθηση της σαλάτας, κάτι που δεν ισχύει για τα άλλα, παρόλο το βούτυρο που μοσχοβολάει και που δεν το έχουμε συνηθίσει σε σαλάτες. 

Τώρα που τα βλήτα είναι στα καλύτερά τους, οφείλουμε να τα τιμήσουμε δεόντως, με όποιο τρόπο προτιμάει ο καθένας. Ιδανικό συνοδευτικό για τα καλοκαιρινά ψαράκια μας, δεν λέω όχι να μπουν δίπλα και από μια ζουμερή και λαχταριστή μπριζόλα, ακόμα και μόνα τους όμως αποτελούν ένα τέλειο και ελαφρύ βραδυνό. Σπεύσατε όσο υπάρχουν ακόμα...