Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Αθήνα

Φέτος τις γιορτές τις περάσαμε οικογενειακά στην Αθήνα. Κάθε φορά που κατεβαίνω στην Αθήνα επιθυμώ να επισκεφτώ τα αγαπημένα μου μέρη αλλά παράλληλα προσπαθώ να γνωρίσω και καινούρια, και αναφέρομαι φυσικά σε γαστρονομικού ενδιαφέροντος προορισμούς. Και πιο αγαπημένος από όλους, η Ευριπίδου και τα γύρω στενά. Υποχρεωτική επίσκεψη στον Αραπιάν για παστουρμά, σουτζούκι, παλαιωμένες γραβιέρες, σιτάκα από την Κάσο και ό,τι άλλο έχει να μου προτείνει το προσωπικό. Ακολουθούν τα μπαχαράδικα και τα μαγαζιά με τα κουζινικά όπου όλο και κάποιο γκατζετάκι ή μαχαίρι θα αγοράσω. Η κατάληξη της βόλτας είναι πάντα η ίδια. Το υπόγειο ταβερνείο χωρίς ταμπέλα αλλά που είναι γνωστό σαν Το Δίπορτο. Ψαράκια, ρεβυθάδα, σαλάτα και ρετσίνα, σε ένα εξόχως cult περιβάλλον, απαράλλακτο τα τελευταία 60 χρόνια τουλάχιστον. Όλα είναι όπως παλιά, όχι όμως λόγω του εμπνευσμένου ντιζάινερ αλλά επειδή...είναι παλιά. Και οι γεύσεις απλά καταπληκτικές. Όλο το κόνσεπτ καθιστά την εν λόγω ταβέρνα τον απόλυτα αγαπημένο μου προορισμό.
Φέτος όμως ο καιρός δε μας έκανε το χατήρι. Επί τρεις μέρες έβρεχε καταρρακτωδώς, καθιστώντας οποιαδήποτε μετακίνηση εκτός σπιτιού μια σκέτη ταλαιπωρία. Δεν με ενοχλεί η βροχή και ποτέ δεν κρατάω ομπρέλα, αλλά έριξε τόσο νερό που ούτε το δρόμο δεν μπορούσες να περάσεις αφού είχαν γίνει όλοι ορμητικοί χείμαρροι. Οπότε μέσα σε δύο μόλις βόλτες που καταφέραμε έπρεπε να προλάβουμε όλα τα γούστα και ειδικά της συζύγου που είναι και στον τόπο της που της λείπει.
Φυσικά η Ευριπίδου δεν είναι στις προτιμήσεις της, οπότε έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ ενδιαφέροντα μαγαζιά στους δρόμους που κινηθήκαμε. Τελικά επισκεφτήκαμε μαγαζιά που τα ήξερα από παλιά συν μερικά καινούρια.
Πρώτη στάση λοιπόν ο Paul, αυτός ο μαγικός φούρνος στην Πανεπιστημίου. Γαλλικής σχολής, με αμέτρητα μαγαζιά ανά τον κόσμο και μια ουρά που εκτείνεται μέχρι το πεζοδρόμιο, πάντα μου προκαλεί την επιθυμία να τα αγοράσω όλα. Αυτή τη φορά δοκίμασα quiche λαχανικών, σαντουιτσάκια με σολωμό, μπαγκετούλες με προσιούτο και μερικά γλυκάκια που δυστυχώς δε θυμάμαι τα ονόματά τους. Όλα τους εξαιρετικά με κορυφαίες τις μπαγκέτες του.
Επόμενη στάση πάλι ένας παλιός γνωστός, ο Gulluoglou στη Νίκης. Αν και στην Κωνσταντινούπολη φάγαμε πολύ καλύτερους μπακλαβάδες, σίγουρα για τα αθηναίικα δεδομένα στέκονται στην κορυφή. Πήραμε μια ποικιλία από όλα τα μπακλαβαδοειδή, όπου αγαπημένα μου αναδείχτηκαν αυτά με το καρύδι και αυτά με την κρέμα, ενώ δε μου άρεσε  ο σοκολατένιος, αν και ήταν ψηλά στις προτιμήσεις των άλλων.




Πρώτη καινούρια γνωριμία ήταν ένα μικρό ζαχαροπλαστείο απέναντι από την Καπνικαρέα, όπου δεν θα έμπαινα αν δε με τραβούσαν οι βασιλόπιτες με επικάλυψη λευκής σοκολάτας.




Τελικά, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, η βασιλόπιτα αποδείχτηκε πολύ καλή.




Αφράτη, ελαφριά, πολύ αρωματική, με καρύδια και κομματάκια σοκολάτας, με αρκετό πορτοκάλι, την τιμήσαμε δεόντως.




Επόμενο μαγαζί ένα ψαράδικο πολύ κοντά στο σπίτι μας, που όμως δεν το ήξερε κανένας, αφού είναι σχετικά μικρό και δεν το πιάνει το μάτι σου. Βρίσκεται επί της λεωφόρου Παπάγου στο Ζωγράφου και ο ιδιοκτήτης είναι ο Στρατής Μπουρνούς από τη Μυτιλήνη. Πήγα σαν απλός και άγνωστος πελάτης και αγόρασα ένα μυλοκόπι και ένα μπακαλιάρο, το καθένα περίπου 1200 γραμμάρια.









Με ρώτησε αν θέλω να τα κόψει και στην απάντηση ότι όχι, θα τα φιλετάρω εγώ όπως με βολεύει, χάρηκε που βρήκε κάποιον να εκτιμήσει τα ψάρια του και να τους φερθεί όπως τους αξίζει. Και προκειμένου να με ευχαριστήσει μου πρόσφερε να δοκιμάσω διάφορα καλούδια. Το πιο εντυπωσιακό ήταν το συκώτι από μια τεράστια πεσκανδρίτσα, το ομολογώ, τόσο μεγάλη δεν είχα ξαναδεί. Μόνο το συκώτι της ήταν πάνω από μισό κιλό, κλεισμένο σε κενό αέρος για εύκολη μεταφορά.




Μου έδωσε μια γενναία χούφτα από γαρίδες και ένα καλαμάρι.






Με όλα αυτά δεν έκανα κάτι διαφορετικό, απλές και γνωστές συνταγές. Έψησα τα φιλέτα στο τηγάνι, τηγάνισα τις γαρίδες και το συκώτι που τα είχα αλευρώσει και το καλαμάρι το τηγάνισα για λιγότερο από ένα λεπτό χωρίς αλεύρωμα, το προτιμώ. Με τα κεφάλια και τα κόκκαλα των ψαριών έφτιαξα μια ψαρόσουπα, όπως την περιγράφω εδώ
Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν μαγικό. Τα ψάρια φρεσκότατα, πριν λίγες ώρες σίγουρα κολυμπούσαν. Και τα υπόλοιπα ήταν εξαιρετικά, πραγματικά, ενώ μου τα έδωσε δωρεάν δεν ήθελε να τα ξεφορτωθεί, ήθελε να τα εκτιμήσω και να με κάνει πελάτη. Κάτι που σίγουρα θα το κατάφερνε αν έμενα στην Αθήνα. Κάνει παραδόσεις στα σπίτια αλλά δυστυχώς δεν τα φέρνει στη...Θεσσαλονίκη. Έχει και site όπου μπορείς να παραγγείλεις και να στα φέρει καθαρισμένα και σε σακουλάκια κενού στην πόρτα σου.  Τυχεροί Αθηναίοι, σπεύσατε...
Για το τέλος άφησα το μαγαζί που πραγματικά με κέρδισε. Ονομάζεται The Dark Side of Chocolate και βρίσκεται επί της Σόλωνος στο Κολωνάκι. Είναι μια πολύ μικρή σοκολατερί, με τέσσερα τραπεζάκια όλα και όλα, μια βιτρίνα με τα σοκολατάκια που φτιάχνει και ένα μεγάλο παράθυρο προς το εργαστήριο για να βλέπεις πώς τα φτιάχνουν.  Καθήσαμε για ένα ζεστό ρόφημα σοκολάτας. Πήρα μία με πολύ κακάο, περίπου 65%, δε θυμάμαι ακριβώς, αρωματισμένη με τσίλι και η σύζυγος μια απλή γάλακτος. Όνειρο και οι δύο. Μακράν οι καλύτερες σοκολάτες που έχουμε πιει, με πολύ πλούσια γεύση, απίστευτο άρωμα, τέλεια ισορροπία του καυτερού στη δικιά μου, μεγάλη ποσότητα χωρίς φυσικά να σε λιγώνει. Δυστυχώς δεν είχα μαζί τη φωτογραφική μηχανή για να φωτογραφίσω το πολύ καλαίσθητο εσωτερικό του και τη βιτρίνα με τα σοκολατάκια. Σοκολατάκια που είναι με απόλυτη τάξη αραδιασμένα στα διάφανα ταψάκια τους ή έτοιμα προς πώληση μέσα στα μικρά κουτάκια τους. 
Έκανα το λάθος να μην πάρω ένα κουτάκι, τάχα μου συγκρατήθηκα, δεν ξέρω ποιος διάολος μου πήρε το μυαλό. Ίσως όμως να είναι για καλό. Τώρα έχω ακόμα ένα αγαπημένο μαγαζί στην Αθήνα εκτός από το Δίπορτο, και το γεγονός ότι δε δοκίμασα τα σοκολατάκια επιβάλλει μια επίσκεψη στα νότια πολύ σύντομα και για τα δύο. Εκτός αν κάποιος μπορέσει να περάσει και να πάρει μερικά και να μου τα στείλει, ή να έρθει ο ίδιος στη Θεσσαλονίκη, και γώ υπόσχομαι να τον φιλοξενήσω (εντάξει Ισαβέλλα;)...

10 σχόλια:

  1. Kanelle νομίζω λέγονταν τα γλυκάκια στον Paul.. Τις λυπήθηκα τις ψαρούκλες που πριν λίγες ώρες κολυμπούσαν, αλλά η αλήθεια να λέγεται, ήταν πεντανόστιμες.. Κολασμένο Dark side of chocolate, θα επιστρέψουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συντροφε και συναγωνιστη, την επομενη φορα που θα ανεβω προς τα πανω (ακομα κι αν δε φτασω Θεσσαλονικη, μεχρι Λαρισα θα τα καταφερω), θα φροντισω να σου φερω μερικα σοκολατακια εγω συν ο,τι αλλο θεωρησω οτι μπορει να ενδιαφερει γευστικα. Amoschog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρεις ότι τα πιο ενδιαφέροντα προϊόντα βρίσκονται στη φάρμα σας. Φέρε εκεί τα σοκολατάκια και τα υπόλοιπα τα δοκιμάζουμε επι τόπου...

      Διαγραφή
    2. Παρεμπιπτοντως, το αγριογουρουνο εγινε εκπληκτικο... Αν θες μπορω να σου στειλω τη διαδικασια και τα υλικα να τα αναδημοσιευσεις χωρις copyright.

      Διαγραφή
    3. Μαζί με τη διαδικασία στείλε και το αγριογούρουνο για να το φτιάξω και να το φωτογραφήσω...

      Διαγραφή
  3. Φαντάζομαι αν δεν έβρεχε τόσες μέρες τι άλλο θα μπορούσες να ανακαλύψεις και να αγοράσεις/μαγειρέψεις!!!
    Η Ψαρόσουπά σου πάντως είναι φανταστική. Θα την εφαρμόσω.
    Για τα σοκολατάκια μάλλον θα έρθουν νωρίτερα από ό,τι φαντάζεσαι. Βέβαια ευαισθητοποιήθηκε και άλλος φίλος όπως βλέπω στα σχόλια. Δεν θα σου λείψουν.
    Αν και δεν το πιστεύεις, έχω υιοθετήσει αρκετές από τις τεχνικές σου, ας πούμε τις .....λιγότερο χρονοβόρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ από εδώ και πέρα για να με κρατήσεις ως αναγνώστη, ύστερα από τα σχόλιά σου περί Διπόρτου!!
    Ακόμα και τα ποντίκια το έχουν αγκαταλήψει το μαγαζί.
    Όσο για το φαγητό του, είναι τίγκα στο λάδι και το πιπέρι για ευνόητους λόγους.
    Την επόμενη φορά που θα το επισκεφθείς ρίξε μια ματιά στο πώς πλένει τα ποτήρια και τα πιάτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μετά από 28 αναρτήσεις έχεις κάθε δικαίωμα να διαφωνείς επιτέλους, δεν ξέρω όμως αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψεις να με διαβάζεις. Αλοίμονο αν συμφωνούσαν όλοι οι αναγνώστες σε όλα όσα γράφω. Θα με καταδικάσεις για μια συμπάθεια που έχω; Όσο για το πώς πλένει τα ποτήρια και τα πιάτα ναι, το έχω δει και είναι μια χαρά, ειδικά τώρα που δεν έχει ποντίκια, αφού το αγκαταλείψανε...

      Διαγραφή
    2. Δε θα σταματήσω να σε διαβάζω μόνο και μόνο επειδή δε λογοκρίθηκε το σχόλιό μου! Η συμπάθειά σου παρόλα αυτά είναι άξια καταδίκης, γιατί(ας παραβλέψουμε το περιβάλλον και το μη πλύσιμο πιάτων) η κουζίνα είναι απαράδεκτη. Έδωσα δεύτερη ευκαιρία στο μαγαζί και η δεύτερη εμπειρία μου ήταν τραυματικότερη της πρώτης.
      Απορώ...........

      Διαγραφή
    3. Επίσης δε χρειαζόμουνα τις 28 αναρτήσεις σου για να μάθω τα γούστα και τις μαγειρικές σου ικανότητες!

      Διαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...