Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Back to Life

Κάποτε ήταν ένα κομάτι χαλκός. Ένας μερακλής μάστορας του έδωσε σχήμα και το έκανε ταψί. Κάποιες καμπύλες δεν του βγήκαν με την πρώτη, χρειάστηκε να κάνει πατέντες και μπαλώματα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν όμορφο. Το γάνωσε και το έστειλε στο παζάρι, που μια νοικοκυρά το αγόρασε και το έφερε σπίτι της.




Κατευθείαν μπήκε στην κουζίνα της και το έστρωσε στη δουλειά. Ατελείωτα χρόνια είδε όλων των λογιών τα φαγητά, ψημένα κυρίως στο φούρνο του χωριού, μια που δεν υπήρχαν ξυλόφουρνοι στα σπίτια του χωριού. Οι καιροί άλλαξαν, η νοικοκυρά δε μπορούσε πια να μαγειρέψει και οι κόρες της είχαν προ πολλού φύγει από το χωριό. Αρχές της δεκαετίας του '70 λοιπόν και το ταψί δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε. Ο ρόλος του πλέον ήταν άλλος. Καπάκι πάνω από το μικρό χάλκινο καζάνι, που και αυτό έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και  χρησιμοποιείται ως ψωμιέρα.. Περνάει πάνω από 40 χρόνια σ'αυτή τη θέση, σε ένα σπίτι που ανοίγει το πολύ δέκα μέρες το χρόνο.




Τα δισέγγονα της νοικοκυράς έχουν έρθει από χρόνια στο σπίτι, πάλι για ελάχιστες μέρες στο πανηγύρι του χωριού. Και τότε εμφανίζεται στο σπίτι ένας περίεγος τύπος, ολίγον χοντρός, με πολλή αγάπη για το καλό φαγητό και αρκετά ελαστική συνείδηση όσον αφορά την υπεξαίρεση αντικειμένων που του γυαλίζουν στο μάτι. Και καθότι στο σπίτι αυτό είναι... γαμπρός, αυτόματα χαρακτηρίζεται σεσημασμένος προικοθήρας. Εν μία νυκτί, βάζοντας λίγο χαρτί κουζίνας πάνω στο καζάνι, άρπαξε το ταψί και το έφερε σαν πολύτιμο λάφυρο στη δικιά του κουζίνα.
Ένας μικρός έλεγχος της κατάστασης του γανώματος έδειξε κάποιες ατέλειες αλλά άφοβα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Πριν περάσει λοιπόν ένα εικοσιτετράωρο από την ώρα που μπήκε στην κουζίνα του έψησε μια ωραιότατη πρασοκιμαδόπιτα. Μετά από περισσότερο από σαράντα χρόνια ξανά στις φωτιές. Αυτό ήταν. Από δω και πέρα θα ψήνει συνέχεια, δεν θα παροπλιστεί ξανά. Back to new life λοιπόν...

Η πρασοκιμαδόπιτα έγινε λοιπόν ως εξής:
Υλικά για το λάφυρο των 40 εκατοστών που ευτυχώς χωράει στον φούρνο
Για τη ζύμη των φύλλων: 950γρ αλεύρι (χρησιμοποιώ το κίτρινο Μάννα)
                                          500γρ νερό (συνήθως βάζω και ανθρακούχο)
                                          30γρ ελαιόλαδο
                                          20γρ αλάτι
                                          5γρ ξύδι ρυζιού ( ένα κουταλάκι του γλυκού)
Για το άνοιγμα των φύλλων: 300γρ βούτυρο φρέσκο
                                               νισεστές
Για τη γέμιση, ό,τι θέλει ο καθένας, ό,τι έχει το ψυγείο. Αυτή η πίτα έχει 700γρ κιμά, 4 πράσα το άσπρο μέρος, ένα μεγάλο κρεμύδι, 5 πιπεριές πράσινες, 5 πομοντόρια αποφλοιωμένα και περασμένα στο μπλέντερ, αλάτι, πιπέρι, λίγο γάλα, ένα αστεροειδή γλυκάνισο, λίγη worcestershire sauce, λίγο ξύδι από σέρυ, φρέσκο θυμάρι και ένα φύλλο δάφνης. Η διαδικασία για τη γέμιση είναι ολίγον αυτονόητη, άλλη στιγμή θα αναλύσουμε τα μακαρόνια με κιμά που μοιάζουν πολύ.
Για τη ζύμη, αναμειγνύω τα υλικά και τα ζυμώνω μέχρι να γίνει ελαστική η ζύμη. Βάζω στο ψυγείο για περίπου μισή και μέχρι δύο ώρες. 





Ζυγίζω από προσωπική διαστροφή προκειμένου να είναι όλα τα φύλλα το ίδιο χοντρά μπαλάκια των 100 γραμμαρίων, 15 τον αριθμό.





Παίρνω ένα μπαλάκι, πασπαλίζω με λίγο νισεστέ και το ανοίγω σε δίσκο διαμέτρου περίπου 25 εκατοστών. Τοποθετώ σε ένα πιάτο, απλώνω πάνω του λειωμένο βούτυρο με ένα πινέλο και από πάνω του τον επόμενο δίσκο, συνεχίζοντας με τα υπόλοιπα μπαλάκια. Όταν ετοιμάσω τα πρώτα οχτώ, βάζω το πιάτο στην κατάψυξη και κάνω ακριβώς το ίδιο με τα υπόλοιπα εφτά.
Εν τω μεταξύ το πρώτο πακέτο φύλλα είναι έτοιμο να το ανοίξω, το βούτυρο έχει σφίξει.




Ανοίγω τα φύλλα όλα μαζί σε διάμετρο λίγο μεγαλύτερη από το ταψί.




Λαδώνω το ταψί και στρώνω το πρώτο φύλλο, που στην ουσία είναι οχτώ φύλλα ανοιγμένα σε ένα. Απλώνω τη γέμιση, η οποία πρέπει να είναι κρύα για να μην τρυπήσουν τα φύλλα. Βουτυρώνω όσο φύλλο εξέχει από τη γέμιση. 




Ανοίγω λοιπόν και το πακέτο με τα εφτά φύλλα σε ένα μεγάλο φύλλο και το στρώνω πάνω από τη γέμιση. Βουτυρώνω πολύ καλά την άκρη που θα την διπλώσω και θα γίνει ο κόθαρος και αλείφω με βούτυρο και όλη την επιφάνεια του πάνω φύλλου. Χαράζω τα πάνω φύλλα και είναι έτοιμη να μπει στον φούρνο.




Την ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς στον αέρα. Ξέρω ότι όλοι οι πρεσβύτεροι διατείνονται ότι στον αέρα το φύλλο ξεραίνεται πολύ και δεν γίνεται καλό και τριφτό. Τα δοκίμασα και τα δύο, δεν είδα αντιληπτή διαφορά στο φύλλο, είδα όμως μεγάλη διαφορά στην ομοιογένεια που ψήνει ο φούρνος μου στον αέρα. Μετά από περίπου μια ώρα είναι έτοιμη. Μόλις βγει την καταβρέχω λίγο με νερό, αφήνω λίγο να κρυώσει και σερβίρω.





Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και εκείνοι που στεναχωρέθηκαν από την απώλεια του ταψιού, θα εκτιμήσουν ότι είναι ένα πραγματικό εργαλείο που του αξίζει να δουλεύει για πολλά χρόνια ακόμα. Βέβαια οι παιδικές αναμνήσεις του να τρέχεις να σηκώσεις το ταψί και να σπάσεις λίγο ψωμί να φας μετά από το παιχνίδι στις αλάνες του χωριού είναι πολύ ισχυρές και ίσως δείξω εγώ την κατανόηση και το επιστρέψω, μη θέλοντας να τις αλλοιώσω. Πρέπει μόνο οι γευστικές μνήμες που θα προκύψουν από αυτό το ταψί να είναι πιο δυνατές και να υπερισχύσουν. Θα δείξει...

Υ.Γ.: ευχαριστώ πολύ την Άννα που μου δάνεισε την φωτογραφική της μηχανή, επιτέλους μπορούσα να βγάλω τις εικόνες που περίπου ήθελα και όχι ότι αποφάσιζε η άθλια ψηφιακή compact να βγάλει.

9 σχόλια:

  1. Δε ξέρω αν "φταίει" η μηχανή ή αν όντως το φύλλο είναι όσο λαχταριστό φαίνεται αλλά μια δοκιμή σίγουρα θα με πείσει οπότε περιμένω στο ακουστικό μου-ελπίζω όχι για πολύ ακόμα. Δε ζητάω πολλά, ένα μικρό (έστω και μισό) κομματάκι....
    Χρυσοπούλι
    Υ.Γ. Επίσης μη ξεχνιόμαστε: παραμένω στη λίστα αναμονής για τα berger.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για φαντάσου τι μπορεί να προικοθηρεύσει ένας γαμπρός!!. ΄Ενα ταψί τουλάχιστον 60 χρόνων και ολίγον αγάνωτο! Πάντως, επειδή τυχαίνει να γνωρίζω το εν λόγω λάφυρον, έχει ψήσει και κάτω από τη γάστρα, ένα είδος σιδερένιου ημισφαιρικού σκευάσματος (δυστυχώς είναι δύσκολο να θηρευτεί αυτή λόγω μεγέθους και δυσκολίας χρήσης της στα σύγχρονα σπίτια) αμέτρητες φορές έως και τη δεκαετία του 1970. Πάντως, το ταψάκι, έτσι είναι το όνομά του και έτσι το φωνάζαμε λόγω μεγέθους, αν είχε αισθήματα θα χαιρόταν που επί τέλους έπαψε να εκτελεί τον άχαρο και αταίριαστο γι΄αυτό ρόλο του εξαρτήματος ψωμιέρας-μαϊμού και επιστρέφει στον ουσιαστικό του ρόλο. Και απολαμβάνει επίσης και τόση δόξα ως αντικείμενο θαυμασμού, ταξιδεύοντας τη φωτογραφία του στον κυβερνοχώροστο. Το φαντάζομαι να σκέφτεται κάτι ανάλογο με το 'Κάτθανε Διαγόρα.....",οδεύοντας προς τον παροπλισμό του, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό του "σεσημασμένου προικοθήρα" λάτρη της μαγειρικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Dear Cleomenis,
    you certainly deserve a golden skoufos!!! As for the tapsi, thank god you haven't visited my parents house! And I have a difficult question for you: Where was I when you made this magnificent prassokimadopita?? E?

    cumbarita

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ερώτηση Νο1: βρήκα κι εγώ ένα ταψί στην αποθήκη του χωριού (αυτό που λέγανε "σινί") και το κουβαλάω στο αμάξι για να το δώσω κάπου για ένα φρεσκάρισμα, ξέρεις που, εδώ στην Θεσσαλονίκη?
    Ερώτηση Νο2: υπάρχει διαφορά εάν στη ζύμη χρησιμοποιήσουμε κάποιο άλλο ξύδι (π.χ. από κρασί, μηλόξυδο)αντί για ξύδι ρυζιού?
    Ερώτηση Νο3: υπάρχει διαφορά εάν στα φύλλα χρησιμοποιήσουμε ελαιόλαδο αντί για βούτυρο ή χρειάζεται αυτό επειδή παγώνει και είναι πιο στερεό ως υφή?
    Τα σέβη μου! Λία Π. (Νο 1)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καταιγισμός ερωτήσεων. Σίγουρα χρειάζεται φρεσκάρισμα; Οι παλιοί είχαν μια φοβία με το χαλκό, μπορεί να είναι μια χαρά. Φέρτο να το δω και θα σου πω. Πάντως δύο γανωματήδες είναι στη χαλκέων και θα σου πάρουν περίπου 30-50 ευρώ, ανάλογα το μέγεθος.
    Δεν υπάρχει διαφορά, απλά το ξύδι ρυζιού είναι πιο ουδέτερο γευστικά, οπότε αφήνει ένα μικρό περιθώριο λάθους. Αν σου πέσει πολύ από το άλλο θα ξυνίσει με άσχημη γεύση, θέλει προσοχή. Δεν έχω δοκιμάσει να ανοίξω φύλλο με λάδι, ξέρω ότι γίνεται αλλά σαφώς πιο δύσκολα. Όταν χρησιμοποιώ λάδι, μόνο για τις χορτόπιτες, σε όλες τις άλλες βάζω βούτυρο, ανοίγω ένα ένα τα φύλλα και τα λαδώνω καθώς τα στρώνω στο ταψί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Hello there! This is my first visit to your blog! We are a group of volunteers and starting a new project
    in a community in the same niche. Your blog provided us useful information
    to work on. You have done a outstanding job!

    Also visit my web-site :: delicious

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Thank you, I appreciate your comment. My question is: how do you manage to read what I write -isn't it "all Greek to you"? If it's through Google translate or something, I figure it must have melted your brain -it can be really funny sometimes.

      Διαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...