Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

Τέσσερα χρόνια

Χτες το blog έκλεισε τέσσερα χρόνια ζωής, ευκαιρία για επετειακή ανάρτηση, εντελώς στο πνεύμα και το ύφος του slowchefs, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μέσα από αυτό το ταξίδι. Και καλά, θα πείτε, χτες ήταν τα γενέθλια, σήμερα γράφεις; Τι να κάνω όμως που, προκειμένου να ακολουθήσω αυτό ακριβώς το ύφος, και με δεδομένο ότι ξεκίνησα τις ετοιμασίες την Παρασκευή, αμέσως μόλις γύρισα από τη δουλειά, το φαγητό ήταν έτοιμο σήμερα το μεσημέρι... Βέβαια, η συνταγή δεν αρκεί να είναι χρονοβόρα, πρέπει να είναι και αγαπημένη και να έχει και ένα στοιχείο νοσταλγίας από αυτά τα τέσσερα χρόνια. Θα φτιάξω λοιπόν τη συνταγή που στην ουσία είναι ο λόγος που ξεκίνησα το blog, το απόλυτο highlight της μαγειρικής μου, αυτή που μπορεί να κοντράρει στα ίσια το αυγό που μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου εδώ και καιρό, το burger. 






Μαααα..., θα ξαναπείτε, μας το έχεις δείξει το burger και μάλιστα μας ξαναέγραψες γι' αυτό στην ανάρτηση με θέμα την κέτσαπ, τι το ανακατεύεις το θέμα; Δεν το ανακατεύω, το κλείνω, δίνοντας τις τελευταίες πινελιές τελειότητας, το μπέικον και το τυρί. Για την ακρίβεια, και επειδή έχω γράψει για το μπέικον, σήμερα το θέμα μας είναι το τυρί. Και μια που είναι επετειακή βερσιόν, θα χρησιμοποιήσω και το καλύτερο κρέας της αγοράς, από τα λιβάδια της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας, με μια μικρή στάση στα ψυγεία της Metropolitan Foods.






Ας πούμε όμως για το τυρί. Στο burger χρησιμοποιούμε τετηγμένο τυρί, επεξεργασμένο, λειωμένο από πριν, αυτό που οι Αμερικάνοι το λένε american cheese, όμως αυτά που βρίσκουμε στην αγορά είναι κατά κανόνα πολύ κακής ποιότητας. Ευτυχώς γίνεται σχετικά εύκολα και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σχεδόν όποιο τυρί θέλουμε, με το αντίστοιχο γευστικό αποτέλεσμα, τροποποιώντας όμως τις αναλογίες των υλικών. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει μπούσουλας, κάθε τυρί είναι διαφορετικό, οπότε απαιτούνται δοκιμές προκειμένου να ρυθμιστούν οι αναλογίες, ενώ και οι υφές θα είναι πάντα διαφορετικές. 
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η βοήθεια της χημείας. Τρία υλικά είναι απαραίτητα, το κιτρικό νάτριο (που είναι το άλας του κιτρικού οξέος), φωσφορικό νάτριο (sodium hexametaphosphate) και μια πρωτεϊνη που δεν ξέρω πώς μεταφράζεται, το sodium caseinate. Από αυτά βρήκα το πρώτο και το τρίτο, το οποίο και δεν αγόρασα, ο πωλητής επέμενε να αγοράσω ένα κιλό (χύμα ήταν), ήθελα ελάχιστο, δεν ήθελα να δώσω 40 ευρώ για τη βλακεία του, δεν το πήρα. Πορεύτηκα λοιπόν μόνο με το κιτρικό νάτριο. Ευτυχώς ο Blumenthal χρησιμοποιεί μόνο αυτό, οπότε σχεδόν κανένα πρόβλημα. Λέω σχεδόν, γιατί ήθελα να δοκιμάσω και τις εκδοχές των chefsteps, όπου αυτοί χρησιμοποιούν και τα τρία. Πολύ κείμενο, εικόνα άμεσα με λειωμένο τυρί να τυλίγει το μπιφτέκι...






Έφτιαξα τέσσερις διαφορετικές εκδοχές, δύο με βάση τη συνταγή του Blumenthal και δύο παραλλαγές και προσαρμογές από τους chefsteps. Να ξέρετε όμως ότι ακόμα και παρόμοια τυριά να χρησιμοποιήσετε, το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι το ίδιο στην υφή, μικρό το κακό όμως, ακόμα και η εκδοχή με το roquefort που δεν έπηξε, μια χαρά ήταν στο burger, το δεξί στην παρακάτω εικόνα.






Προμηθεύτηκα λοιπόν τυριά και ξεκίνησα. Πήρα έμενταλ, γκούντα, ημίσκληρο τυρί του Μάτη, καπνιστό ρεγκάτο, γραβιέρα 13 μηνών Κωσταρέλου, λαδοτύρι Κωσταρέλου και roquefort.






Ας δούμε την τεχνική πρώτα. Σε κατσαρολάκι βάζω 300γρ sherry fino, φέρνω σε χαμηλό βρασμό, προσθέτω μερικές σκελίδες σκόρδο, λίγους σπόρους μαύρου πιπεριού και μερικά κλαράκια φρέσκο θυμάρι, αποσύρω από τη φωτιά και αφήνω να εκχυλιστούν τα αρωματικά για ένα δεκάλεπτο. Μόλις κρυώσει σουρώνω, διαλύω 8γρ κιτρικό νάτριο, επαναφέρω στη φωτιά και προσθέτω το τυρί τριμμένο, περίπου 400γρ, λίγο λίγο κάθε φορά, ανακατεύοντας συνεχώς. Έκανα δύο εκδοχές, μία με ημίσκληρο τυρί και γραβιέρα σε ίσες ποσότητες και μία με 200γρ έμενταλ, 100γρ λαδοτύρι και 100γρ γραβιέρα.



  


Και τις δύο φορές δεν κατάφερα να το ομογενοποιήσω εντελώς το μείγμα, γι' αυτό και το πέρασα από το μπλέντερ για λίγο. Μετά έχουμε δύο επιλογές. Στη μία και πιο εύκολη, στρώνουμε με λαδόχαρτο ένα ταψί και απλώνουμε το τυρί σε μια λεπτή στρώση, αφήνουμε να σφίξει και κόβουμε το κομμάτι που θέλουμε πριν τη χρήση. Στη δεύτερη, πιο δύσκολη, πιο όμορφη και αυτή που έκανα, παίρνω μια διαφανή κόλλα σαν το εξώφυλλο που έχουν τα σπιράλ, τη ντύνω με διαφανή μεμβράνη και την τυλίγω σε κύλινδρο, φτιάχνοντας καλούπι. 
Η τεχνική των chefsteps είναι διαφορετική, απαιτεί sous vide, δεν έχω, οπότε μπεν μαρί χωρίς κανένα πρόβλημα. Επίσης, λόγω διαφορετικών τυριών οι αναλογίες  είναι ό,τι να 'ναι, ειδικά στην εκδοχή με το roquefort, που απαιτείται όπως αποδείχτηκε το sodium caseinate. Έβαλα λοιπόν 200γρ καπνιστό ρεγκάτο, 100γρ γκούντα, 120γρ γάλα, 30γρ λαμπικαρισμένο βούτυρο,   9γρ κιτρικό νάτριο και 4γρ αλάτι, ανακάτεψα σε μπεν μαρί μέχρι η θερμοκρασία να φτάσει τους 75 βαθμούς και το έβαλα στο καλούπι, δεν χρειάστηκε καν το μπλέντερ. Η άλλη εκδοχή είχε 120γρ roquefort, 80γρ έμενταλ, 100γρ γάλα, 20γρ λαμπικαρισμένο βούτυρο, 6γρ κιτρικό νάτριο και 3γρ αλάτι, πάλι μπεν μαρί, πάλι 75 βαθμούς, μπλέντερ αυτή τη φορά και καλούπι. Μετά που κρύωσαν ήταν κάπως έτσι.






Να πω εδώ ότι το roquefort που είναι στο μπολάκι είχε υφή σαν πολύ πυκνή μαγιονέζα, δεν στεκόταν μετά από το πέρασμα από το καλούπι. Το κακό με το καλούπι είναι ότι τα τυριά είναι μαλακά και κόβονται εξαιρετικά δύσκολα με το μαχαίρι, απαιτείται ειδικός κόφτης με συρματάκι. Δεν έχω, χρησιμοποίησα πετονιά, όπου πάλι ήταν δύσκολο να κοπούν.
Εν τάχει στα υπόλοιπα. Πρώτο πρώτο ξεκίνησα το μπέικον, είναι εξάλλου το πιο χρονοβόρο. Δείτε αναλυτικές οδηγίες εδώ, αν και πλέον έχω αλλάξει λίγο τις αναλογίες που μου δίνουν το αρωματικό αποτέλεσμα που επιθυμώ.






Για τα κρέατα απευθύνθηκα στη Metropolitan Foods και πήρα ένα στήθος μοσχαριού (brisket)  και ένα χτένι από τη Νέα Ζηλανδία, καθώς και στηθοπλευρές (beef short ribs) από την Αυστραλία. Συνολικά ήταν πάνω από 12 κιλά κρέας, εννοείται δεν έγινε όλο κιμάς, απλά καθάρισα τις άκρες και το υπόλοιπο θα γίνει όπως μας αρέσει τον τελευταίο καιρό, low 'n' slow κάπνισμα. Δείτε μια τομή από το απίθανο χτένι, πανέμορφο με τόσο ενδομυικό λίπος.






Δείτε επίσης και το brisket, στην επανέκδοση της γνωστής φωτό που είχα βγάλει πριν τέσσερις μήνες. Τώρα υπάρχει ισοπαλία, και οι δύο πλησιάζουν τα εφτά κιλά...






Από κει και πέρα η διαδικασία γνωστή, δείτε τις παλιότερες αναρτήσεις για λεπτομέρεις. Να πω μόνο για τα ψωμάκια, τον τελευταίο καιρό προτιμώ αυτά τα brioche, εννοείται ότι για την επετειακή εκδοχή θα έκανα τα εξόχως δύσκολα ορίτζιναλ, ευκαιρία όμως να κάνω επιτέλους τη συγκριτική δοκιμή, να δω αν αξίζει η διαφορά. Έκανα λοιπόν και τα δύο και η ετυμηγορία είναι ότι τα δύσκολα είναι καλύτερα. Τώρα, αν αξίζει η ταλαιπωρία, αυτό είναι άλλο θέμα, με ξέρετε, εγώ λέω ναι...
Επίσης, μπορεί να μίλησα στην αρχή για κόντρα με αυτά που φτιάχνω στο αυγό, όμως, και αφού... υπάρχει, θα ψήσω εκεί τα μπιφτέκια, όλα γίνονται καλύτερα στο αυγό, το έχω πει πολλές φορές. Άσε που και το μπέικον εκεί καπνίστηκε...






Απίθανη κρούστα από την πολύ ψηλή θερμοκρασία, τέλειο καραμέλωμα από τις μικρές φλόγες που έγλυφαν το κρέας, medium rare στο εσωτερικό με τόσο ποιοτικό κρέας. Μετά το τελευταίο γύρισμα έβαλα και το τυρί από πάνω για να λειώσει, προσπάθησα να βγάλω φωτό, φορούσα χοντρό γάντι για να αντέχω τη φωτιά, δεν το έβγαλα, δεν βγήκε η φωτό...
Τα υπόλοιπα στοιχεία ήταν μαγιονέζα, που αυτή τη φορά την έκανα εντελώς ουδέτερη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αρωματικό, κέτσαπ όπως την περιγράφω εδώ, μουστάρδα, ντομάτα, διάφορες πρασινάδες ανάμεικτες, αγγουράκια τουρσί. Στη φωτιά έψησα λίγο και το κρεμμύδι για τα πρώτα που φάγαμε, ενώ στα επόμενα τα καραμέλωσα ελαφρά στο τηγάνι. Το μπέικον το έκανα τραγανό στο μαντέμι και στο λίπος του έψησα τα ψωμάκια στο εσωτερικό τους. Συναρμολόγηση.






Φάγαμε από τρία ο καθένας, δύο με το καλό ψωμάκι και ένα με το εύκολο, το καθένα όμως με διαφορετικό τυρί.






Μαγεία. Το τυρί στις φωτογραφίες φαίνεται πολύ, ότι σκεπάζει εντελώς το μπιφτέκι. Ίσως είναι αλλά είναι τόσο καλό και καθόλου καταπιεστικό, ταίριαξε ιδανικά.






Ήταν γενικά σε εντελώς άλλο επίπεδο από αυτά που έκανα μέχρι τώρα και σ' αυτό δεν ευθύνεται μόνο το τυρί αλλά και το κρέας. Να πω εδώ ότι γενικά με τα burgers δεν είμαι πολύ φαν των περίεργων συνοδευτικών, τα προτιμώ έτσι, στην κλασσική cheese 'n' bacon εκδοχή τους. Εννοείται βέβαια ότι ο καθένας μπορεί να βάλει το αγαπημένο του στοιχείο, να το κάνει όπως αγαπά.
Επίσης να πω εδώ ότι το τυρί, σε όλες τις εκδοχές που δοκίμασα,  μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε ένα απολαυστικό, κρεμώδες, απίθανο τοστ, απογειώνοντάς το κανονικά. Δοκιμάστε το...






Μπορεί να βελτιωθεί άλλο; Δεν ξέρω, σίγουρα μπορεί αλλά δεν είναι στις δυνατότητές μου. Επομένως για μένα αυτό είναι το τέλειο burger. Μπορεί στο μέλλον να το εξελίξω, όσο ζω μαθαίνω, αλλά σήμερα ήταν από κείνες τις σπάνιες φορές που περιγράφω στην εισαγωγή αυτής της ανάρτησης, τις μαγικές. Ήταν μια πραγματική γιορτή του burger, ό,τι πρέπει για τα τέσσερα χρόνια του blog...

Υ.Γ.: Κόβοντας το χτένι και βλέποντας πώς είναι το εσωτερικό του, δεν κρατήθηκα, έκοψα μια μπριζολίτσα και την έριξα στο καυτό μαντέμι να τη δοκιμάσω. Έλα όμως που μύρισε, δηλαδή μοσχοβόλισε το σπίτι και ορμήσανε οι γυναίκες σαν ύαινες, δεν άφησαν τίποτα. Άλλες δύο αυτή τη φορά, το κοινό απαίτησε συνέχεια της κρεοφαγίας (υπόψιν, ήταν αμέσως μετά το μεσημεριανό, απτόητες όμως μπροστά στη νοστιμιά...).






Ξανά στο τηγάνι λοιπόν, ξανά τους έριξα προς το τέλος σκόρδο, θυμάρι και βούτυρο, ρίχνοντας συνεχώς με το κουτάλι πάνω στο κρέας το αρωματικό βούτυρο.






Ξανά σφαγή, δεν έμεινε τίποτα...






Αυτή η κοπή λέγεται oyster blade steak και είναι καλή μόνο στη μία άκρη από το χτένι. Από κει και πέρα και όσο προχωράμε προς το κέντρο, ο ήδη εμφανής συνδετικός ιστός που βρίσκεται στη μέση, γίνεται πολύ σκληρός και πρέπει να αφαιρεθεί. Κόβουμε λοιπόν κατά μήκος το χτένι και έτσι έχουμε την κοπή που ονομάζεται flat iron steak. Και παρόλο που με το θυμάρι, το σκόρδο και το βούτυρο έγινε απίθανο, ανυπομονώ να ψήσω το υπόλοιπο στο αυγό. Stay tuned... 

17 σχόλια:

  1. Χρόνια Πολλά με πολλές δημιουργίες.
    Έπρεπε να μου ζητήσεις τη συσκευή με την ελεγχόμενη θερμοκρασία για να φτιάξεις τα τυριά έχε το στο νου σου για την επόμενη προσπάθεια.
    Να πω την αλήθεια εκείνο στο μαντέμι το ζήλεψα περισσότερο από τα burger.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ. Στο μπεν μαρί ήταν εύκολο και πολύ πιο γρήγορο, απλά έπρεπε να είμαι από πάνω όλη την ώρα, νομίζω ότι αν το ξανακάνω πάλι έτσι θα το κάνω, με βόλεψε.
      Και στο μαντέμι καλή γίνεται η μπριζόλα αλλά την υπόλοιπη θα την ψήσω στο αυγό που γίνεται καλύτερη...

      Διαγραφή
  2. Χρόνια πολλά! Πάντα δημιουργικός!
    Ό,τι πιάνεις το απογειώνεις και τώρα πού άραγε μπορεί να το φτάσεις. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια..
    Χρόνια πολλά και νόστιμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Na sou zisi! Polli endelexia! I photo me to bebe apekti!
    G.
    Cy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χρονια Πολλά και απολαυστικα σαν τις αναρτησεις σου!
    Πειναωωωωω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα.

    Υποπτεύομαι πως τα κρέατα θα έκαναν αρκετά λεφτά, πολύ λιγότερο από ένα anova sous vide.

    Το είχα πάρει πριν από 2 περίπου χρόνια και είναι από τις αγορές που έχω αγαπήσει. Επιπλέον τότε το είχα αγοράσει με μεγάλα μεταφορικά και τελωνείο, ενώ τώρα έχουν και πωλήσεις στην Ευρώπη.

    Το συνιστώ, ένας σαν και εσάς με τόσο μεγάλη μαγειρική όρεξη είναι κρίμα να μην έχει αυτόν τον εξοπλισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Ομολογώ ότι το sous vide πολύ θα το ήθελα αλλά επειδή δεν συμβιβάζομαι εύκολα, όταν το πάρω θα πάρω μαζί και το συσκευαστήριο κενού, που για να δουλεύει καλά (και με υγρά) πρέπει να είναι τυμπάνου και τουλάχιστον 1000 ευρώ. Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα που δεν είμαι διατεθιμένος να αγοράσω. Οπότε αναβολή...

      Διαγραφή
    2. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το συσκευαστήριο με τα υγρά δεν χρειάζεται, εμένα τουλάχιστον, δεν μου έχει χρειαστεί μέχρι τώρα.

      Επιπλέον, αν αγοράσετε σακούλες που δεν είναι σαγρέ, μπορείτε να μην χρησιμοποιήσετε καν το συσκευαστήριο κενού. Ούτε οι chefsteps το χρησιμοποιούν στα τελευταία βίντεο αλλά ούτε και ο Kenji.

      Έχω αγοράσει το φτηνότερο που βρήκα και σε δυο χρόνια και περίπου 200 χρήσεις, μου έχει βγει αστέρι.

      Για να δουλέψει το μηχάνημα χρειάζεται σακούλες σαγρέ, για να ρουφάει τον αέρα καλά.

      Από τότε που αγόρασα σακούλες sous vide που δεν είναι σαγρέ, δεν το χρησιμοποιώ, τις βάζω όπως οι άλλοι και όλα βγαίνουν καλά.

      Πάντως, τα burgers ακόμα δεν τα έχω καταφέρει επειδή φοβάμαι να τα αφήσω μόνο 2 ώρες στους 55 και μου βγαίνει χάλια.

      Διαγραφή
    3. Οι chefsteps έχουν το καλύτερο και ακριβότερο συσκευαστήριο τυμπάνου και το χρησιμοποιούσαν πάντα, μέχρι που έβγαλαν το joule και για να πουλήσει καλύτερα στον κόσμο έκτοτε δεν ξανασυσκεύσαν τίποτα για να δείξουν ότι δε χρειάζεται... Πώς θα κάνω όμως το ολόκληρο κοτόπουλό τους sous vide όταν έχει όλο το ζωμό, όπως μας το δείξανε; Ακόμα και τις μπριζόλες πλέον απλά τις ετοιμάζουν σε ziplock, όπου έτσι όμως δεν έχεις κανένα πλεονέκτημα χρόνου (βασικό του sous vide να ετοιμάζεις από πριν το φαγητό και να το τελιώνεις πριν το γεύμα). Είπαμε, τα θέλω όλα ή τίποτα πλέον, δεν συμβιβάζομαι, ξέρω για τι πράμα το θέλω και το θέλω πλήρες. Επίσης τα burgers είμαι σίγουρος ότι γίνονται πολύ καλύτερα στο αυγό, το οποίο με καλύπτει πλήρως τον τελευταίο καιρό στις μαγειρικές μου ανησυχίες. Στο μέλλον ίδωμεν, πάντα όμως με συσκευαστήριο, αν βρω κανα μεταχειρισμένο.

      Διαγραφή
  6. Γιατι με το ziplock χάνεται το πλεονέκτημα του χρόνου;

    Έχω κάνει κοτόπουλο sous vide. Απλά γέμισα την σακούλα με ζωμό και την μαντάλωσα στην άκρη.
    Δεν μου άρεσε όμως. Προτιμώ το στήθος στους 60, μπούτι στους 82 και πλατάρια/φτερούγες στον φούρνο.

    Τι εννοείτε burgers στο αυγό; Αυτό που έκαναν στην τελευταία συνταγή; Αυτό δεν διώχνει τον χρονικό προβληματισμό που σας εξέθεσα στο προηγούμενο μήνυμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πλεονέκτημα του χρόνουν είναι να είναι σφραγισμένη η σακούλα και μόλις βγει από το νερό να μπει σε πάγο και να χρησιμοποιηθεί αργότερα όποτε απαιτείται. Η επαφή με τον αέρα και η μη σφράγιση οδηγεί σε οξειδώσεις και of flavors.
      Αυγό εννοώ το big green egg, το αναφέρω σχεδόν αποσκλειστικά έτσι και εδώ στο blog και στην ομώνυμη σελίδα στο facebook, τη μαγική ψησταριά μου που δεν την αλλάζω με τίποτα. Πχ, για την τέλεια μπριζόλα, όσο χοντρή κι αν είναι, αντί για sous vide και τελείωμα στο τηγάνι, την κάνω στο αυγό μέχρι η εσωτερική θερμοκρασία να είναι εκεί που θέλω, ομοιόμορφα λόγω χαμηλής θερμοκρασίας (όπως στο sous vide) αλλά και με ελεγχόμενο άρωμα καπνού και τελείωμα σε πολύ ψηλή φωτιά πάλι στο αυγό, ό,τι καλύτερο έχω φάει. Τα burgers τα ψήνω κατευθείαν σε πολύ ψηλή φωτιά μέχρι το εσωτερικό να είναι εκεί που το θέλω, με απόλυτη ακρίβεια, περίπου σε 4 λεπτά, πάλι δεν το αλλάζω. Προτιμήσεις...
      Εν κατακλείδει, με τον εξοπλισμό που ήδη έχω, πετυχαίνω πολύ καλά αποτελέσματα και θα ήθελα το sous vide σχεδόν αποκλειστικά λόγω της ευκολίας στο θέμα χρόνου, το μαγείρεμα από πριν, τα παγώματα και όλα τα συναφή που δυστυχώς απαιτούν συσκευαστήριο.

      Διαγραφή
  7. Δεν έρχεται σε επαφή με τον αέρα όταν είναι στην σακούλα και στο νερό. Είναι αρκετά καλά κλεισμένα.

    Ωραίο αυτό με το αυγό. Το έχω δει σε μερικά από τα ποστ σας, αλλά δεν ήξερα πως είναι τόσο καλό.

    Γενικά δεν έχω παγώσει ποτέ κάτι μετά το μαγείρεμα επειδή τα τρώω εκείνη την στιγμή, οπότε δεν ξέρω τις διαφορές.

    Καλή συνέχεια λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα σας,

    Με αφορμή τις συγκεκριμένες συνταγές των chefsteps για sous vide, το κιτρικό νάτριο το παραγγείλατε μήπως από έξω; Γιατί με κάποια γρήγορη αναζήτηση δεν καταφέραμε να το βρούμε κάπου.

    Ευχαριστούμε εκ των προτέρων και καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Το μόνο μαγαζί με χημικά που ξέρω είναι στη Γερανίου, κοντά στην Ομόνοια και λέγεται manichemicals αν θυμάμαι καλά.

      Διαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...