Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Κέικ με τζίντζερ

Δηλώνω ευθαρσώς λάτρης των γαλλικών γλυκών. Είτε τα παλιά και παραδοσιακά τους είτε τις πιο μοντέρνες και σοφιστικέ δημιουργίες των ανήσυχων ζαχαροπλαστών. Μου αρέσει η λεπτότητα, η ακρίβεια, η απόλυτη ισορροπία, η ανάδειξη των υλικών, οι εξεζητημένες τεχνικές, το τέλειο αισθητικό και γευστικό αποτέλεσμα. Και όμως, μετά από τόσο καιρό που έχω να γράψω κάτι, οτιδήποτε, αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ένα κέικ, ένα κέικ πλούσιο και τροφαντό, αμερικάνικης αισθητικής, φτιαγμένο από έναν Άγγλο, τον G. Ramsay. Δεν το κατάφερα με την πρώτη, όχι ότι δεν πέτυχε αλλά δεν βρήκα το βασικό υλικό που το διαφοροποιεί, το τζίντζερ. Το έφτιαξα λοιπόν με παραλλαγή, χρησιμοποιώντας σταφίδες μαύρες και ξανθές και αποξηραμένα κράνμπερις, που μάλιστα άρεσε πιο πολύ σε όλον το θηλυκό πληθυσμό του σπιτιού, όπου το τζίντζερ τους φάνηκε λίγο περίεργο.
Σήμερα οι δικαιολογίες τελειώσανε. Θα βρω τζίντζερ, ακόμα κι αν χρειάζεται να φτάσω στη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς το βρήκα στην Κατερίνη, μετά από λίγο ψάξιμο στα μεγάλα σούπερ μάρκετ. Κατευθείαν ετοιμασίες, φωτογράφιση, μαγείρεμα ταυτόχρονα για το μεσημεριανό, και επιτέλους ανάρτηση μετά από άπειρες μέρες, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε... 






Για τις φωτογραφίες κάτι με έπιασε σήμερα και ήθελα να φαίνεται το χωριό, αν και όχι σε όλες. Παρόλο που ελπίζω, κυρίως λόγω δουλειάς, να έχουμε φύγει πολύ πριν το πάσχα για το σπίτι μας στην Αθήνα, είμαι σίγουρος ότι θα μου λείψει πολύ το μαγικό βουνό που μας σκεπάζει. Και αφού κύριο υλικό είναι το τζίντζερ, φωτογραφία σουρεάλ με την ορθοπλαγιά της Ζηλνειάς, που την έχω σκαρφαλώσει άπειρες φορές στα νιάτα μου.






Φυσικά έβγαλα και πιο μέινστριμ φωτογραφίες, έτσι για το καλό,






αν και δε μπορούσα να αποφασίσω μεταξύ μαρμάρου και ξύλου για υπόβαθρο του τζίντζερ.






Τελικά αποδείχτηκε ότι ο συνδυασμός σοκολάτας - βανίλιας και τζίντζερ είναι ιδανικός και το αποτέλεσμα δικαιώνει τον κύριο Ramsay.






Το κέικ δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνει, απλά έχει τρία διαφορετικά στοιχεία, χωρίς όμως παγίδες και εκπλήξεις. Η μόνη έκπληξη είναι η τελική γεύση του, τουλάχιστον για μας, αφού δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει έτσι το τζίντζερ.
Υλικά: 175γρ αλεύρι μαλακό
            175γρ ζάχαρη
            175γρ βούτυρο φρέσκο
            3 αυγά
            ένα κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
            δύο κάψουλες βανίλιας
            μια πρέζα αλάτι
            μερικές κουταλιές (4 με 5) γάλα
   για την κρέμα: 300ml κρέμα γάλακτος
                             ένα κομμάτι φρέσκο τζίντζερ, περίπου 5cm
   για το γλάσο: 200γρ κουβερτούρα 55% κακάο
                            200ml κρέμα γάλακτος
                            μια κουταλιά μέλι
                            50γρ βούτυρο φρέσκο






Η διαδικασία σχετικά γνωστή. Χτυπάω στο μίξερ το βούτυρο κομμένο σε κυβάκια μαζί με τη ζάχαρη αρκετή ώρα, μέχρι να ασπρίσει και να αφρατέψει, ίσως και 15 λεπτά. Προσθέτω ένα ένα τα αυγά, χτυπώντας καλά ενδιάμεσα για να μην κόψει το μείγμα. Τώρα το μίξερ σταματάει και αναλαμβάνει η μαρίζ, η σπάτουλα. Μπαίνουν οι βανίλιες, το αλάτι, το αλεύρι κοσκινισμένο, το μπέικιν και ανακατεύω απαλά, διπλώνω, πιο σωστά, ήρεμα μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Στο τέλος μάλλον θα είναι λίγο σφιχτό, ανάλογα και το μέγεθος των αυγών, οπότε και προσθέτω λίγο γάλα για να γίνει λίγο πιο μαλακιά η ζύμη. Βουτυρώνω μια φόρμα των 18cm, επειδή όμως δεν έχω το κάνω στο αντίστοιχο τσέρκι, που επίσης βουτυρώνω και αλευρώνω. Στρώνω καλά τη ζύμη να γίνει επίπεδη και ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 175 βαθμούς στον αέρα για περίπου 45 λεπτά. Δοκιμάζω με ένα λεπτό μαχαιράκι που μπήγω στο πιο χοντρό σημείο και αν βγει καθαρό είναι έτοιμο. Αφήνω λίγο να σταθεί, βγάζω το τσέρκι και αφήνω σε σχάρα να κρυώσει.






Είπαμε όμως, σήμερα δείχνω το χωριό, τουλάχιστον ό,τι φαίνεται από το μαρμάρινο περβάζι μας.






Όσο κρυώνει ετοιμάζω την κρέμα, γιατί πρέπει κι αυτή να μπει στο ψυγείο και να σφίξει λίγο. Χτυπάω στο μίξερ την κρέμα γάλακτος, κρύα από το ψυγείο, σε ψηλή ταχύτητα αλλά παρακολουθώντας την συνεχώς. Όταν αρχίσει να πήζει μπορεί να κόψει άμεσα ή, χειρότερα -γιατί δεν την πετάς όπως εάν κόψει- να γίνει κοκκώδης. Τρίβω το τζίντζερ στον ψιλό τρίφτη, όπου στην ουσία παίρνω μόνο τον χυμό του και ελάχιστη καθαρή πούλπα, χωρίς καθόλου ίνες που δεν είναι ευχάριστες στην υφή. Ανακατεύω με την χτυπημένη κρέμα και βάζω στο ψυγείο να σφίξει. Η κρέμα δεν έχει καθόλου ζάχαρη, είναι άγλυκη, γι αυτό και δεν κάνει η έτοιμη σαντιγύ που εξάλλου δεν τη χρησιμοποιώ ποτέ, πάντα προτιμώ την χτυπημένη κρέμα.






Κόβω το κέικ στη μέση, χωρίς να υπολογίζω στο ύψος το φουσκωμένο κέντρο, μόνο το κάθετο μέρος του, και απλώνω πάνω του την κρέμα, φροντίζοντας να μπει ομοιόμορφα, ενώ μετά το σκεπάζω με το άλλο μισό.






Σειρά έχει το γλάσο. Ψιλοκόβω με το μαχαίρι την κουβερτούρα για να λειώσει πιο εύκολα και τη βάζω σε μπασίνα. Σε κατσαρολάκι μπαίνει η κρέμα γάλακτος και το μέλι. Μόλις βράσει την ρίχνω πάνω στην κουβερτούρα, προσθέτω και το βούτυρο και ανακατεύω συνεχώς, όχι όμως με τον αυγοδάρτη για να μη κάνει φούσκες, μέχρι να γίνει λεία και γυαλιστερή. Δεν σταματάω το ανακάτεμα μέχρι να πέσει η θερμοκρασία του γλάσου και να μην είναι τόσο ρευστό. Αν το παρακάνουμε και πήξει, μπορούμε να το ξαναλειώσουμε σε μπεν μαρί. Το απλώνω πάνω από το κέικ, φροντίζοντας να πάει παντού ομοιόμορφα. 






Το γλασάρισμα το κάνω πάνω στη σχάρα ώστε το επιπλέον να τρέξει ελεύθερα και να μη γίνει σούπα στο πιάτο. Φυσικά όσο τρέξει δεν το πετάω, το μαζεύω και το τρώμε. Επίσης προτιμώ να απλώσω το γλάσο όταν είναι ακόμα σχετικά λεπτόρευστο, ώστε να γίνει πιο λεπτό πάνω στο κέικ αλλά και πιο ομοιόμορφο.






Έτοιμο. Περιμένω λίγο να κρυώσει εντελώς το γλάσο και να σταθεροποιηθεί και ορμάμε. Ας δούμε και μια τομή.






Τέλειο. Το κέικ είναι εξόχως βουτυράτο και αρωματικό, φαίνεται από την ποσότητα του βουτύρου που είναι όσο και το αλεύρι. Κανονικός δυναμίτης, έρχεται η άγλυκη κρέμα με το άρωμα και την ελαφρά πίκρα του τζίντζερ να ισορροπήσει το σύνολο, μαζί με το επίσης λίγο πικρό γλάσο.






Το είπα και στην αρχή, στα κορίτσια φάνηκε λίγο περίεργο, όμως είναι πολύ ωραίο, ίσως μόνο όσοι δεν αγαπούν το τζίντζερ να μην ικανοποιηθούν. Δοκιμάστε το, είναι ένας απίθανος συνδυασμός.

Υ.Γ.1: Και μια που ανέφερα το σημερινό φαγητό, αξίζει και να το δείξω, ήταν εξαιρετικό. Παϊδάκια προβατίνας, κρεατωμένα και με μπόλικο λιπάκι, κομμένα τέλεια (δηλαδή με μαχαίρι) από τον χασάπη μου υπό τις αυστηρές οδηγίες μου.






Εδώ είναι μετά το ολονύκτιο αλάτισμά τους στην άλμη, γι' αυτό και έχουν χάσει λίγο το λαμπερό κόκκινο χρώμα τους. Ψήθηκαν στα κάρβουνα, σε πολύ δυνατή φωτιά, ώστε να λειώσει το λίπος, να κάνουν ωραία κρούστα αλλά να παραμείνουν και ελάχιστα ροζ και πολύ ζουμερά στο εσωτερικό. Συνοδευτικό; Πατάτες τηγανητές, όχι όμως ό,τι κι ό,τι. Η αγαπημένη μου ποικιλία και τριπλομαγειρεμένες, σύμφωνα με τις οδηγίες του Blumenthal, ήταν πραγματικά αποκάλυψη. Εδώ και καιρό πάντα τις πατάτες τις διπλοτηγανίζω, σήμερα όμως ήθελα το κάτι παραπάνω. 






Σα να τρως δύο διαφορετικές πατάτες. Εξόχως αέρινες και αφράτες στο εσωτερικό, σούπερ τραγανές, σαν να περιβάλλονται από λεπτό γυαλί στο εξωτερικό. Πασπαλισμένες με λίγο ανθό αλατιού, στάθηκαν επάξια δίπλα στο μαγικό παϊδάκι.






Ακόμα και οι μικρές ορμήσανε ενώ ήταν ακόμα καυτές, με το ζόρι κράτησα λίγες για τη φωτογραφία. Χμμ, κοίτα να δεις προβλήματα που μας δημιουργούν, εκεί που ήμασταν μια χαρά με το διπλοτηγάνισμα, τώρα που είδα τη διαφορά θα πρέπει και να τις βράζω πρώτα, ακόμα ένα βήμα στη διαδικασία. Δε βαριέσαι, το αξίζουν.

Υ.Γ.2: Ένα από τα αγαπημένα αλεύρια πάρα πολλών νοικοκυρών στη Θεσσαλονίκη αλλά και γενικά εδώ στο βορρά, ποτέ δεν το είχα δοκιμάσει, σαν από καπρίτσιο, επειδή είχα δει στη συσκευασία να γράφει ελληνικό αλεύρι από σιτάρια... αλλοδαπής. Όχι ότι έχω πρόβλημα με τα εισαγώμενα, εξάλλου πάντα στο σπίτι έχω ένα πακέτο Robin Hood που είναι καναδέζικο. Τελικά είπα να του δώσω μια ευκαιρία. Τι απογοήτευση είναι αυτή! Τίποτα δε δούλεψε, ό,τι και να έκανα με αυτό απέτυχε οικτρά. Έχω σταντάρει τις συνταγές μου με ακρίβεια, που δουλεύουν ακόμα και με διαφορετικά αλεύρια. Ε, με αυτό δε δούλεψε τίποτα, όλα ήθελα αναπροσαρμογή στις ποσότητες, με πάλι αμφίβολα αποτελέσματα. Τι να πω, δεν ξέρω. Και σας λέω, έχω φάει απίθανα πράματα από χρυσοχέρες νοικοκυρές φτιαγμένα με αυτό το αλεύρι.

Υ.Γ.3 (και τελευταίο και άσχετο με τη μαγειρική): Την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ, ο Όλιβερ, ο γατούλης μας, εξαφανίστηκε. Κάθε μέρα έκανα βόλτες στη γειτονιά, έβγαινα στο μπαλκόνι και τον φώναζα, τίποτα. Και τελικά εμφανίστηκε χτες το βράδυ, πέντε ολόκληρες μέρες τριγυρνούσε. Με βροχή, με κρύο, γύρισε πεντακάθαρος αν και λίγο αδυνατισμένος και φοβισμένος.





Από τότε το έχει κόψει στον ύπνο και το φαγητό. Κοιμάται, σηκώνεται, τρώει και ξανακοιμάται. Εδώ κατάλαβε ότι τον φωτογραφίζω, άνοιξε λίγο το μάτι του και το έκλεισε πάλι αδιάφορος.






Χίλιες σκέψεις περάσανε από το μυαλό μου αυτές τις μέρες, αποδεικνύοντας άλλη μια φορά πόσο πολύ τον αγαπώ και τον θέλω, παρόλο που με φάγανε όλοι να τον χαρίσω όταν ήταν μικρός, για το μωρό, την εγκυμοσύνη, το καινούριο μωρό. Όλοι είναι φυσικά μια χαρά και πολύ χαίρομαι που δεν άκουσα κανέναν. 

22 σχόλια:

  1. Έχω βάλει τζίτζερ κονφί σε κέικ και άρεσε πάρα πολύ. Σε νοιώθω όταν λες δεν βρίσκω κάτι, μη νομίζεις ότι και στην Αθήνα κάποιες φορές πρέπει να "ταξιδευτώ "για κάποια πράγματα, η γειτονιά είναι δύσκολη.
    Ψάχνω να βρω την αιτία που τα κέικ κάνουν σκασίματα από πάνω, βέβαια αυτά που έχω κάνει τελευταία δεν έσκασαν ιδιαίτερα.
    Αυτές τις πατάτες πρέπει να τις βρω, σήμερα το μεσημέρι είχαμε τη συζήτηση πατάτες τελευταία δεν μου αρέσει καμιά, για τηγανητές μιλάω.
    Ζήλεψα τα παϊδάκια σου εδώ δύσκολα θα βρει κάποιος προβατίνας. Ζήτησα σήμερα γίδα και μου είπε ο χασάπης μου να περιμένω μόνο με παραγγελία.
    Καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Το τζίντζερ κονφί είναι αρκετά διαφορετικό από το φρέσκο, μου αρέσει πάρα πολύ κι αυτό και πολύ θα ήθελα να είχα λίγο να βάλω από πάνω για ντεκόρ ώστε να το φάμε, όχι όπως το φρέσκο που δεν θα φαγωθεί. Τα κέικ μάλλον σκάνε επειδή αργούν να φουσκώσουν με αποτέλεσμα να σχηματίζεται η κρούστα, οπότε φουσκώνοντας κι άλλο αυτή να σπάει. Επειδή έτσι τα έχω συνηθίσει δεν μπορώ να πώ ότι με χαλάει ιδιαίτερα. Ειδικά στο συγκεκριμένο καλύφθηκε από το γλάσο. Πράγματι και στην Αθήνα χρειάζεται ταξίδι για να βρεις κάτι, γι' αυτό αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, έχει τα πάντα σε απόσταση αναπνοής και, κυρίως, ξέρω πού...
      Τα παϊδάκια ήταν όνειρο (τα είχα πάρει από Θεσσαλονίκη). Εδώ στο Λιτόχωρο δεν βρίσκω πρόβατο αλλά γίδες υπάρχουν πάντα. Ό,τι έχει μάθει ο κόσμος.

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα, Τζίτζερ κονφί είχα φτιάξει πριν 2 χρόνια με συνταγή της Μαρίνας http://illaboratoriodimmskg.blogspot.gr/, βρήκα και σε μεγάλο ΣΜ αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα ίσως σε κάποιο με μπαχαρικά ή Ασιατικά να έχει καλύτερο αλλά είπαμε πρέπει να ταξιδευτώ.
    Και όταν βρίσκομαι στο κέντρο ας πούμε που έχει αρκετά δεν τα θυμάμαι να το λέμε κι αυτό.
    Μια φίλη είχε πει κάποτε ότι για τα κέικ φταίει η μεταβαλλόμενη θερμοκρασία του φούρνου δηλαδή ότι δεν παραμένει σταθερή και ότι άλλη είναι η ένδειξη αλλά άλλη είναι η πραγματική. Όχι πως δεν τα τρώμε και σκασμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, περίεργος μου φαίνεται ο λόγος για τα κέικ. Υπάρχουν και σταθεροί φούρνοι, ειδικά οι επαγγελματικοί όπου πάντα τα καλά κέικ, και όχι τα τελείως χημικά, είναι σκασμένα. Τι να πω, δεν ξέρω.
      Μια φορά έφαγα ένα τζίντζερ κονφί στο Λονδίνο και ήταν απίθανο. Θα δω όμως μήπως το φτιάξω και γω από τη Συνταγή της Μαρίνας.

      Διαγραφή
  3. Δεν έχω βάλει ποτέ φρέσκο τζίντζερ σε κέικ, μόνο σε σκόνη που δεν έχει τόσο έντονη γεύση και φανταζομαι ότι ίσως θα με ξενίσει η γεύση του, που έχω συνηθίσει μόνο σε εξωτικά πιάτα. Μου αρέσουν οι φωτογραφίες με φόντο το χωρίο, με τα κεραμίδια του (παιδί της πόλης είμαι, τι να κάνω).
    Μια ένσταση για αυτές τις χημικές βανίλιες, πολύ συνθετίλα βρε παιδί μου (σε είχα για μερακλή και δεν το περίμενα από σένα είναι η αληθεια αλλα στο συγχωρώ γιατί δεν φτιάχνεις και πολλά γλυκά αν έχω καταλάβει καλά)..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα για τις κάψουλες βανίλιας, σκέψου όμως ότι ήδη για το φρέσκο τζίντζερ έπρεπε να φτάσω Κατερίνη, για να βρω λοβό βανίλιας έπρεπε σίγουρα να πάω Θεσσαλονίκη. Από αντίδραση δεν έχω πάρει ποτέ τα δύο χρόνια που μένουμε Λιτόχωρο, είπα να αρκούμαι όσο μπορώ στα υπάρχοντα στην περιοχή.
      Η γεύση του τζίντζερ είναι λίγο πικρή, πολύ αρωματική όμως και ταιριάζει με το κέικ.

      Διαγραφή
    2. Την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε μέρος με (πολεμο)εφόδια να πάρεις λοβούς βανίλιας και να φτιάξεις ένα εκχύλισμα το οποίο θα σου κρατήσει για πάντα αν το φροντίζεις, για να έχεις "καβάντζα" όπου και αν είσαι. Το αποτέλεσμα θα είναι πολύ ανώτερο.
      :)

      Διαγραφή
    3. Παλιότερα το είχα κάνει κι αυτό, μου είχανε φέρει βανίλιες κατευθείαν από τη Μαδαγασκάρη αλλά έχουν περάσει χρόνια και, ενώ έχω ακόμα κάποια υπολείμματα, πλέον δεν δουλεύουν. Άσε που λόγω επικείμενης μετακόμισης αδειάζω ράφια και ντουλάπια. Λοβό στην Αθήνα πλέον...

      Διαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Είναι λίγο αμερικάνικο - χοντροκομμένο αλλά ήταν πολύ θελκτικό. Επίσης καλή εβδομάδα.

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα. Έχεις όντως κάποιο καιρό να γράψεις αλλά αφού είσαι slow chef, δικαιολογημένα το πας αργά :)
    Το τζίντζερ το λατρεύω, έχω φτιάξει κέικ, μπισκότα και γλυκά ζύμης με τζίντζερ σκόνη αλλά και με τζίντζερ κονφί το οποίο μπορούμε όντως να φτιάξουμε μόνοι μας αλλά εδώ στην Αθήνα το βρίσκω έτοιμο εύκολα.
    Η κρέμα με φρέσκο τζίντζερ όμως είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί και με το γλυκό κέικ και το σοκολατένιο γλάσο νομίζω πως θα ταιριάζει πολύ, φοβερή ιδέα!
    Υπέροχες οι φωτογραφίες με το χωριό, τα παϊδάκια ξέρεις πως δεν είναι η αδυναμία μου αλλά οι γάτες για να φύγουμε και λίγο από τη μαγειρική είναι μια άλλη αγάπη μεγάλη, κούκλος ο Όλιβερ κι ας αδυνάτισε. Μάλλον σας το έσκασε για να κάνει απογόνους :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Αν ο Όλιβερ καταφέρει να κάνει απογόνους θα είναι σίγουρα ένα θαύμα, διότι του λείπουν βασικά εξαρτήματα γι' αυτή τη δουλειά... Μάλλον κάτι άλλο συνέβει.

      Διαγραφή
  6. Τζίντζερ, το κοιτάζω, το ξανακοιτάζω αλλά για κάποιον λόγο, τον οποίο δεν έχω καταλάβει, δεν απλών το χέρι μου να το πιάσει. Θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω το κέικ σου, ότι έχω κάνει από τα γλυκά σου μου άρεσε πολύ. Επίσης θα ήθελα πολύ να δω μία φωτογραφία από τα μικρά κορίτσια σου να μπορούν να φάνε αυτό το τεράστιο κομμάτι. Με τα παϊδάκια προβατίνας τρέχουν τα σάλια μου. Ο γάτος θα ταλαιπωρήθηκε, είναι πολύ όμορφος. Θα χορτάσει ζεστασιά τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Τα κορίτσια μου, όπως έγραψα και στην ανάρτηση, δυστυχώς δεν ευχαριστήθηκαν το κέικ, τους φάνηκε περίεργο με το τζίντζερ. Όντως ο Όλιβερ όλο ξάπλα είναι από τότε που γύρισε.

      Διαγραφή
  7. φοβερο κεικ,αφρατο και γεματο...αλλα τι τις ηθελες τις φωτο με τα παιδακια....μου τραβηξαν ολη την προσοχη,αχαχα!!!!!!
    λοιπον κλεομενη με μεγαλη χαρα σου χαριζω αυτο το βραβειο

    http://kikitchenandthechef.blogspot.gr/2015/01/blog-post_30.html#more

    καλο σαββατοκυριακο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Να σου πω την αμαρτία μου και γω χίλιες φορές προτιμώ αυτά τα παϊδάκια και πατάτες από οποιοδήποτε κέικ.
      Ευχαριστώ πάρα πολύ για το βραβείο, τιμή μου... Θα προσπαθήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται να απαντήσω, αν και νομίζω ότι ήδη τα blogs που διαβάζω το έχουν λάβει.
      Καλό σαββατοκύριακο.

      Διαγραφή
  8. Γεια σου Κλεομένη με τα ωραία σου! Κεικάκι κολασμενο, αλά ακομα πιο κολασμένο το κρεατακι απο κατω. Δεν ειμαι φανατικη γλυκατζού τελικά! Το τιγρακι πόσο κουκλι;;;;
    Καλό Σαββατοκύριακο!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Ούτε και γω είμαι φανατικός γλυκατζής, όπως έγραψα πιο πάνω και στην Κική, πάντα προτιμώ ένα παϊδάκι από ένα κέικ. Ο Όλιβερ δεν είναι μόνο κούκλος, είναι και πολύ καλούλης...
      Καλό σαββατοκύριακο

      Διαγραφή
  9. Καλησπέρα Κλεομένη είμαι νέα στην μπλογκογειτονιά με κοινούς φίλους.
    Το κέικ μου αρέσει πολύ γιατί λατρεύω το τζίτζερ και το προσθέτω σε όλαααα τα φαγητά.
    Με τα γλυκά δεν έχω πειραματισθεί.
    Σού δίνω και εγώ το βραβείο που θα μας φέρει πιο κοντά στους αναγνώστες μας αρκει να μπεις στο blog μου.
    maxistinkouzina.blogspot.gr/2015/01/liebster-award.html
    Επλίζω να ξανασυναντηθούμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνεις, το είδα χτες στο blog σου ότι με κάλεσες και πολύ χάρηκα. Θα προσπαθήσω να απαντήσω και γω όσο πιο γρήγορα μπορώ...

      Διαγραφή
  10. Σας βρήκα παλιοτερα τυχαία και μου άρεσε πολυ το μπλογκ σας .
    Θα αρχίσω απο τα ...κακά . Μου φαινετε απίθανο οτι χρησιμοποιειται "βανιλια" (να την πει κανεις) σε κυλινδράκι .... Τα ψαχνετε ολα , αυτο πως σας εμεινε?

    Το γλυκό δειχνει αμαρτωλά εθιστικό ! Πολυ διαφορετική και ωραία πρόταση.

    Τι λαχταριστό το παιδάκι με την τηγανητή πατάτα . Πολυ ωραιο σα να μυρισα την τσικνα του !

    Η μια μας γάτα (εχουμε δυο ...) χαθηκε (απο λαθος , μεγαλη ιστορια) για 1 βδομαδα και την βρήκαμε . Η δευτερη χαθηκε σχεδόν 1 μήνα και οταν πια χάσαμε καθε ελπιδα την βρήκαμε σκελετωμένη αλλα μια χαρά . Κοντεψε να μας φαει και μας για καμια 10αρια μερες και μετα συνήλθε . Εφτάψυχες !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα. Συμφωνώ απόλυτα για τις κάψουλες βανίλιας, όπως έγραψα και στην greenmixer που μου τα έχωσε στα σχόλια λίγο πιο πάνω.
      Πριν από ενάμιση χρόνο ο γατούλης ξαναχάθηκε, σε άγνωστο περιβάλλον όπου πήγα με τη δουλειά για ένα μήνα. Εκεί είχαμε εντελώς χάσει κάθει ελπίδα, όμως εμφανίστηκε μετά από είκοσι μέρες, ίσως τυχαία, πάνω που θα φεύγαμε και σίγουρα θα τον χάναμε για πάντα. Όντως εφτάψυχες.

      Διαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...