Πιο εύκολα δε γίνεται

Άρχισα να γράφω αυτό το blog σχεδόν ένα χρόνο πριν και, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες χρονικές συγκυρίες, ίσως είναι η ώρα ενός πρώτου απολογισμού. Όμως δε νιώθω έτοιμος να εκφράσω τις δικές μου απόψεις, νομίζω είναι καλύτερα να γράψω κάποια χαρακτηριστικά σχόλια που έλαβα, είτε μέσω του blog είτε προφορικά. Πρώτα τα θετικά. Ενδιαφέρον κείμενο με εύκολο αλλά όχι απλοϊκό λόγο, σαφήνεια και ακρίβεια στις συνταγές και όμορφες εικόνες που με τον καιρό βελτιώνονταν (καλά, αυτό για τη βελτίωση είναι δικιά μου προσθήκη...). Αρνητικό ένα και κατ' επανάληψη. Πολύ δύσκολες συνταγές, με περίεργες τεχνικές και εξειδικευμένα σκεύη, εξοργιστικά χρονοβόρες, μη υλοποιήσιμες από το μέσο οικιακό μάγειρα. 

Για τα θετικά δεν έχω να πω τίποτα, ευχαριστώ πολύ και θα προσπαθήσω για όλο και καλύτερο αποτέλεσμα. Για τα αρνητικά όμως έχω να πω πολλά. Το παραδέχομαι, υπάρχουν μερικές δύσκολες παρασκευές, με χειρότερη όλων τη ζύμη για τα ψωμάκια των burger. Είναι με μεγάλη διαφορά η πιο δύσκολη ζύμη στον χειρισμό της, ενώ απαιτείται και η κατασκευή των καλουπιών για να ψηθούν. Δύσκολη επίσης είναι η αφαίρεση της σπονδυλικής στήλης από τη νεφραιμιά της προβατίνας και πιστεύω ότι ελάχιστοι χασάπηδες θα ασχοληθούν να το κάνουν με υπομονή όπως πρέπει. Από κει και πέρα όμως θεωρώ ότι οι υπόλοιπες παρουσιάσεις είναι απόλυτα εφικτές για κάποιον που έχει φτιάξει μερικά φαγητά στη ζωή του. Ναι, πολλές είναι χρονοβόρες, όμως όχι περισσότερο από όσο ακριβώς χρειάζεται για ένα αποτέλεσμα που να είναι νόστιμο και να αξίζει να μνημονευτεί, να έχει κάποιος το κίνητρο να το δοκιμάσει. 

Έχει γίνει σημαία της εποχής μας, το γρήγορο μαγείρεμα για τη "σύγχρονη νοικοκυρά" που δεν έχει χρόνο να ξοδέψει στην κουζίνα της. Το αποδεικνύουν και οι άπειρες εκπομπές μαγειρικής, που έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι για μια νόστιμη σούπα αρκεί να πάρουμε ένα φακελάκι έτοιμης σούπας να το ρίξουμε στο ζεστό νερό. Όλα αυτά είναι εντελώς έξω από τη δικιά μου φιλοσοφία μαγειρέματος που έχει σαν αυτοσκοπό το τελειότερο αποτέλεσμα. Εξάλλου η μαγειρική είναι το χόμπι μου και όπως καμία νοικοκυρά δεν διαβάζει blogs για ψάρεμα ή ξυλογλυπτική αν δεν την ενδιαφέρει, έτσι δεν πρόκειται να διαβάσει slowchefs αν θέλει απλά να μαγειρέψει κάτι το μεσημέρι. Μάλλον απευθύνομαι σε παθιασμένους χομπίστες λοιπόν, αν και ομολογώ ότι πολύ χαίρομαι όταν με διαβάζουν άνθρωποι που δεν μαγειρεύουν ποτέ με αυτόν τον τρόπο αλλά βρίσκουν αρκετά ευχάριστο το ανάγνωσμα. 

Διάλειμμα για φωτογραφία, πολύ τράβηξε το κείμενο.

Στο κάτω κάτω της γραφής δεν είμαι επαγγελματίας chef, είμαι και γω ένας απλός οικιακός μάγειρας, άρα ναι, ό,τι γράφω μπορεί να γίνει στο σπίτι με τα σκεύη που πάνω κάτω όλοι έχουμε. Οι χάλκινες και οι μαντεμένιες κατσαρόλες που έχω είναι εξαιρετικές αλλά και οι συνηθισμένες ανοξείδωτες μπορούν να κάνουν σχεδόν την ίδια δουλειά, το ξέρουν όλοι ότι τα εργαλεία δεν κάνουν τον μάστορα. 

Τέλος, το όνομα. Δεν είναι τυχαίο το slowchefs, παρόλο που στην πρώτη ανάρτηση η κασιόπιτα γίνεται σε ελάχιστα λεπτά πανεύκολα. 

Αυτονόητο λοιπόν ότι, για να υποστηρίξω τα παραπάνω, η σημερινή συνταγή θα είναι η πιο απλή συνταγή του κόσμου, μαγειρεμένη όμως με τον σωστό τρόπο, όχι τον πιο σύντομο. Μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας. Για να δώσω μια πιο καλοκαιρινή νότα χρησιμοποίησα και μελιτζάνες, ενώ το απαραίτητο συμπλήρωμα και τέλειο ταίρι τόσο της ντομάτας όσο και της μελιτζάνας, ο βασιλικός, αρνήθηκε να συνεργαστεί. Εκεί που τον είχα σίγουρο, όταν έφτασε η ώρα να τον χρησιμοποιήσω δεν βρήκα ούτε τον ελάχιστο χρόνο να πάω στο κτήμα να κόψω λίγο, οπότε τον αντικατέστησα με το έταιρο ταίρι της μελιτζάνας, το μαϊντανό.

Υλικά: τρεις μεγάλες και ώριμες ντομάτες

          τρεις σκελίδες σκόρδο

          αλάτι, πιπέρι, λάδι, ίσως λίγη ζάχαρη

          δύο μελιτζάνες

          μια κουταλιά της σούπας βαλσαμικό ξύδι

          βασιλικός ή μαϊντανός

          και φυσικά μακαρόνια   

Χαράζω ένα σταυρό στη βάση από τις ντομάτες και τις ρίχνω σε νερό που κοχλάζει. Τις αφήνω για περίπου 20 δευτερόλεπτα και με τρυπητή κουτάλα τις βάζω σε μπασίνα με κρύο νερό. Πλέον ξεφλουδίζονται πολύ εύκολα. Τις κόβω σε μεγάλα κομμάτια και τις πολτοποιώ στο μπλέντερ. Δεν αφαιρώ τα σπόρια, δε με ενοχλούν, τα περισσότερα διαλύονται στο μπλέντερ, ενώ ο ζελές που τα περιβάλλει βοηθάει τη σάλτσα να δέσει και είναι γεμάτος umami που λειτουργεί σαν ενισχυτικό γεύσης.

Ζεσταίνω λίγο λάδι στην κατσαρόλα και αφήνω για μερικά δευτερόλεπτα τις σκελίδες του σκόρδου που έχω ψιλοκόψει, προσέχοντας να μην καούν. Προσθέτω τον πολτό της ντομάτας και μόλις σκάσει η πρώτη φουσκάλα του βρασμού χαμηλώνω τη φωτιά στο πολύ χαμηλό. Θέλω το νερό της σάλτσας να εξατμιστεί αν είναι δυνατόν χωρίς καθόλου ή με ελάχιστο βρασμό. Με αυτόν τον τρόπο παραμένει η φρέσκια γεύση της ντομάτας, πολύ έντονη λόγω της συμπύκνωσης αλλά χωρίς την αίσθηση της μαγειρεμένης σάλτσας. Αλατίζω με προσοχή, όχι από την αρχή μη γίνει λάθος λόγω εξάτμισης και αν η οξύτητα είναι μεγάλη προσθέτω και ελάχιστη ζάχαρη. Προσπαθώ όμως να το αποφύγω, προτιμώ να μη σκεπάσω με τίποτα την αυθεντική γεύση της ντομάτας με εξαίρεση το λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι που ρίχνω προς το τέλος. Όλη αυτή η διαδικασία της συμπύκνωσης διαρκεί, ανάλογα και την υγρασία που έχουν οι ντομάτες, τουλάχιστον δύο ώρες.

Σειρά έχουν οι μελιτζάνες. Τις κόβω σε κύβους περίπου δύο εκατοστών, τις αλατοπιπερώνω, προσθέτω το βαλσαμικό και αρκετό λάδι, ανακατεύοντας καλά.

Στρώνω σε ένα ταψί λαδόκολα, απλώνω τις μελιτζάνες σε μονή στρώση και τις ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς στο αέρα μέχρι να πάρουν ωραίο χρώμα, περίπου για 30 λεπτά, ίσως λίγο παραπάνω.

Σειρά έχουν τα μακαρόνια. Τα βράζω σε άφθονο αλατισμένο νερό, δοκιμάζω και δεν εμπιστεύομαι τους χρόνους της συσκευασίας και τα σουρώνω. Γενικά στις μακαρονάδες ανακατεύω τα μακαρόνια με την εκάστοτε σάλτσα, εδώ όμως τα ήθελα χωριστά, οπότε τα λάδωσα λίγο για να μην κολλήσουν.

Σερβίρισμα λοιπόν. Μακαρόνια, σάλτσα, μελιτζάνες και πασπάλισμα με μπόλικο βασιλικό ή μαϊντανό. Ξηρός κρητικός ανθότυρος, φρεσκοτριμμένο πιπέρι, λίγο ακόμα λάδι και έτοιμο για κατανάλωση.

Είμαι σίγουρος ότι κανένας δε μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι δύσκολη η σημερινή συνταγή. Όλοι έχουν μαγειρέψει κάτι παρόμοιο, στα φοιτητικά σπίτια αποτελεί την πρώτη επιλογή και δεν απαιτείται κανένα ιδιαίτερο σκεύος. Ξέρω ότι πολλοί θα πουν ότι για μια απλή σάλτσα δεν μπορούν να διαθέσουν δύο ώρες. Μααα, δεν είναι μια απλή σάλτσα. Μπορεί να βράσει και σε μισή ώρα αλλά τότε πρέπει να προσθέσουμε ένα σωρό άλλα συστατικά για να γίνει νόστιμη και αποκτάει τη βαριά αίσθηση της μαγειρεμένης σάλτσας. Με τον αργό τρόπο έχουμε μια τέλεια και ολόφρεσκη γεύση ντομάτας, ιδανικό ταίρι της ψητής μελιτζάνας, μια πλούσια αλλά ελαφριά μακαρονάδα που μοσχοβολάει καλοκαίρι. Είναι τόσο εύκολη και νόστιμη που θα κάνω μια παρατυπία και θα βάλω και μια δεύτερη φωτογραφία.

Την τεχνική αυτή για τη σάλτσα την έχω αναλύσει και στην ανάρτηση και θέμα την πίτσα και πραγματικά αξίζει να τη δοκιμάσουν όλοι οι οικιακοί μάγειροι. Τότε θα ανακαλύψουν ότι με λίγο παραπάνω χρόνο, χωρίς ιδιαίτερη ασχολία όμως από τη μεριά τους αφού ούτε ανακάτεμα δε θέλει, θα φτιάξουν ένα φαγητό εξαιρετικά νόστιμο. Ίσως έτσι αναγνωρίσουν τις χάρες του αποτελέσματος της τελειομανίας των απανταχού slowchefs...