Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Πασχαλιάτικα κουλουράκια

Κάθε χρόνο το πάσχα θυμάμαι στο σπίτι μας είχαμε κουλουράκια. Ήτανε μαγική η στιγμή για μας όταν έφτανε η ώρα να πάρουν σχήμα, γυρνώντας τη χειροκίνητη μηχανή ενώ η μαμά τα έκοβε και τα τακτοποιούσε στο ταψί. Και τι μεθυστικό άρωμα ήταν εκείνο, σε τραβούσε από τη μύτη και τρώγαμε μέχρι να σκάσουμε, παρόλη την παρασπονδία στη νηστεία, πριν καν προλάβουν να κρυώσουν. Και αυτό ακριβώς ήταν το μειονέκτημά τους. Μόλις κρύωναν έχαναν τη μαγεία τους, δε μας άρεσαν, δεν θέλαμε ούτε να τα δούμε, οπότε τα έτρωγαν οι γονείς με τον απογευματινό τους καφέ τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο, μέχρι να τελειώσουν.
Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη όμως δοκίμασα κάτι καταπληκτικά κουλουράκια αμυγδάλου από τη Μαίρη, που δεν τα έφτιαχνε μόνο το πάσχα. Ήταν μικρά και πεντανόστιμα και τα τιμήσαμε πάρα πολλές φορές. Ώσπου έφτασε ο καιρός μετά από δεκαπέντε χρόνια να ζητήσω τη συνταγή, να μπορώ να τα κάνω όποτε θέλω και γω στο σπίτι μου. Και, γνωρίζοντας ότι η συνταγή θα είναι στο περίπου και με το μάτι, του τύπου "όσο πάρει" όπως κάνανε οι νοικοκυρές εκείνα τα χρόνια, κανόνισα να μου δώσει τη συνταγή μαζί με μια μικρή επίδειξη επί τω έργω, να την παρακολουθήσω, να κλέψω μυστικά. 






Το μάθημα κανονίστηκε στο χωριό της, το Βελβεντό, υπό το άγρυπνο βλέμμα και της, μακαρίτισας πλέον, μαμάς της. Τα φτιάξαμε, τα ψήσαμε, ανταλλάξαμε απόψεις, είπαμε τις ιστορίες μας, τα φάγαμε και γύρισα στην κουζίνα μου με πολύτιμες σημειώσεις. 






Και ήρθε το πάσχα. Και έκανα την αυτονόητη σκέψη. Γιατί να μην κάνω αυτά τα κουλουράκια για το πάσχα, που είναι τόσο ωραία, μας αρέσουν και ζεστά και, κυρίως, κρύα, σίγουρα πολύ καλύτερα από τα αντίστοιχα της μαμάς μου. Έτσι και έγινε. Έκτοτε, και ενώ τα φτιάχνω συχνά όλο το χρόνο, είναι τα επίσημα πασχαλιάτικα κουλουράκια μας. Εννοείται ότι δεν έχω αλλάξει στο ελάχιστο την πρωτότυπη συνταγή, δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να την τροποποιήσω ή να τη βελτιώσω, την ακολολυθώ κατά γράμμα. Η μόνη δικιά μου συνεισφορά, που αποτελεί και τη δικαιολογία για τη σημερινή ανάρτηση, είναι ότι μέτρησα τις ποσότητες των υλικών που πλέον δεν είναι με το μάτι αλλά δοσμένες με ακρίβεια για εύκολη επαναληψιμότητα. Κουλουράκια βουτύρου με αμύγδαλο λοιπόν, τα ιδανικά πασχαλιάτικα κουλουράκια. 

Υλικά για περίπου 130 κουλουράκια, ανάλογα το μέγεθος:
  250γρ βούτυρο φρέσκο αγελάδας σε θερμοκρασία δωματίου
  200γρ ζάχαρη
  2 αυγά
  130γρ αμύγδαλα
  460γρ αλεύρι μαλακό
  3 βανίλιες
  1 κουταλάκι baking powder
  μια πρέζα αλάτι

Τα υλικά αλλά και τα ίδια τα κουλουράκια μοιάζουν αρκετά με τους κουραμπιέδες, κάτι που ισχύει και για τη διαδικασία παρασκευής.






Ξεκινάω με τα αμύγδαλα, που είναι ωμά και ανάλατα. Πάντα έτσι τα αγοράζω, βρίσκω καλύτερης ποιότητας και προτιμώ να τα φτιάξω μόνος μου. Τα ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 βαθμούς στον αέρα για περίπου 15 λεπτά αλλά δοκιμάζω συνεχώς, μπορεί να έχουν λιγότερη υγρασία και να γίνουν νωρίτερα. Τα αφήνω λίγο να κρυώσουν και τα ψιλοκόβω με το μαχαίρι. Θέλω να είναι σε πιο μικρά κομμάτια από αυτά που χρησιμοποιώ στους κουραμπιέδες αλλά σίγουρα να μη γίνουν σκόνη, γι' αυτό και δεν τα βάζω στο μούλτι.






Κόβω το βούτυρο σε κυβάκια και το χτυπάω με τη ζάχαρη στο μίξερ για πολλή ώρα μέχρι να ασπρίσει, περίπου είκοσι λεπτά. Ρίχνω τα αυγά ένα ένα και αφήνω λίγο να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Σειρά έχουν το αλεύρι που το κοσκινίζω, το αλάτι, το baking και οι βανίλιες. 'Ολα αυτά τα ρίχνω ταυτόχρονα και πλέον δεν θέλω να δουλέψω πολύ το μείγμα. Αφήνω στην ελάχιστη ταχύτητα του μίξερ μόνο για περίπου δέκα δευτερόλεπτα και το σταματάω. Προσθέτω και τα αμύγδαλα, φέρνω δυο στροφές ακόμα να διασκορπιστούν στο μείγμα και τέλος το μίξερ.
Βγάζω τη ζύμη στον πάγκο και την κάνω μπάλα. Κόβω μεγάλα κομμάτια της και τα πλάθω σε κυλίνδρους διαμέτρου τριών εκατοστών. Τους στρώνω σε λαδόκολλα σε ταψάκι και τους αφήνω στο ψυγείο σκεπασμένους με διαφανή μεμβράνη για μερικές ώρες να σφίξουν. Αν μείνουν παραπάνω δεν πειράζει, ίσα ίσα θα γίνουν πιο νόστιμα τα κουλουράκια, γι' αυτό συνήθως ζυμώνω το βράδυ και ψήνω την άλλη μέρα.






Μόλις κρυώσουν καλά και σφίξει το βούτυρο κόβονται πολύ εύκολα. Κόβω σε δίσκους πάχους μισού εκατοστού και τα απλώνω στη λαμαρίνα που έχω στρώσει με λαδόκολλα.






Προσέχω να μην είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο και κολλήσουν στο ψήσιμο, αν και δεν απλώνουν πολύ. Ένα μικρό κενό ασφαλείας χρειάζεται μόνο. Τα ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς στον αέρα για 7,5 με 8 λεπτά. Θέλουμε να πάρουν ελαφρό χρυσό χρώμα, χωρίς όμως να γίνουν πολύ τραγανά. Ίσως χρειαστεί λίγη προσαρμογή στο χρόνο ανάλογα το φούρνο ή, ακόμα καλύτερα να κάνετε μια δοκιμή ψήνοντας μερικά κουλουράκια, να βγάζετε από ένα σημείο και μετά ένα κάθε λεπτό. Τα αφήνετε να κρυώσουν λίγο και μετά δοκιμάζετε ποιο είναι το καλύτερο. Μεταφέρω σε σχάρα να κρυώσουν και συνεχίζω με τα υπόλοιπα, κρυώνοντας στο ενδιάμεσο τη λαμαρίνα πριν βάλω πάνω της τα επόμενα.






Έτοιμα. Πολύ εύκολα και γρήγορα να γίνουν, με εξαίρεση το χρόνο αναμονής που εξάλλου δεν κάνουμε τίποτα. Αν θέλουμε να έχουν τέλειο σχήμα, κάτι που ίσως δεν ταιριάζει με τόσο παραδοσικές παρασκευές, μπορούνε αντί να κάνουμε κυλίνδρους να ανοίξουμε τη ζύμη σε φύλλο πάχους μισού εκατοστού, να την παγώσουμε και με ένα στρογγυλό κόφτη ζύμης τριών εκατοστών να βγάλουμε τα κουλουράκια. Σαφώς πιο δύκολο, χρονοβόρο και λίγο μάταιο στα μάτια μου. 






Γιατί και έτσι με το όχι τόσο τέλειο σχήμα τους είναι πολύ όμορφα. Πολύ μικρά, φεύγουν όλες οι αναστολές περί δίαιτας και θερμίδων και πολύ εύκολα μπορούμε να ξεφύγουμε και να φάμε καμιά δεκαριά στην καθισιά. Ελαφρώς τραγανά, εύθριπτα, αρωματικά και μυρωδάτα, νόστιμα, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, το εξεζητημένο, σκέτη απλότητα.






Έχουν μόνο ένα μειονέκτημα. Αν γίνουν μερικές μέρες πριν το πάσχα για να τα έχουμε έτοιμα στην Ανάσταση, μπορεί να μην αντέξουν μέχρι τότε και να τα φάμε όλα νωρίτερα. Δε βαριέσαι όμως, τα ξαναφτιάχνουμε το Μέγα Σάββατο για σιγουριά...

Υ.Γ.1: Με τη Μαίρη δεν τελειώσαμε, έχει κι άλλους κρυμμένους άσσους στο μανίκι της. Αν και μου το έχει περιγράψει, θέλω να τη δω να φτιάχνει φυσέκια, ντολμάδες δηλαδή τυλιγμένους σε πράσσο, που είναι τέλεια. Μάλλον αυτό παίρνει αναβολή για το φθινόπωρο όμως, ίσως τα φετινά τσίπουρα τον ερχόμενο Νοέμβριο να είναι μια καλή ευκαιρία. 
Υ.Γ.2: Το σημείο με το καλύτερο φως στο σπίτι είναι το μαρμάρινο περβάζι στην άκρη του μπαλκονιού, αρκεί βέβαια να μην το χτυπάει ο ήλιος. Είναι όμως και το σημείο που κάθεται ο Όλιβερ για να ρεμβάσει, να παρατηρήσει τη γειτονιά, να αγναντέψει.





Ακόμα κι αν δεν είναι εκεί, μόλις με δει να πηγαίνω και να στήνω τα πράματα για φωτογράφιση έρχεται, θρονιάζεται και παρατηρεί. Ευτυχώς και σήμερα δεν υπήρχε κάτι να τον τραβήξει από τη μύτη, γι' αυτό και τον άφησα εκεί παρέα μου, σιωπηλό παρατηρητή των κινήσεών μου. 

11 σχόλια:

  1. Καλησπέρα, τα κουλούρια δεν με έχουν συγκινήσει ποτέ ώστε να τα φτιάξω,αν ποτέ βρεθεί κάποιο σε μορφή μπισκότου ίσως και να το φάω. Η συνταγή αυτή μου άρεσε για την διαδικασία της αλλά και για την ακρίβεια των υλικών, ποτέ δεν μου άρεσε η έκφραση όσο πάρει. Μια χαρά είναι δε και για κουραμπιέδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μένα με θυμώνει η έκφραση "όσο πάρει". Ποιος θα το φτιάξει; Το ίδο θα πάρει σε έναν έμπειρο που μπορεί και δουλεύει πολύ υγρές ζύμες, το ίδιο θα πάρει στον αρχάριο που θα βάλει ίσως και 50% παραπάνω αλεύρι "για να μην κολλάει στα χέρια"; Ζυγαριά λοιπόν και πάλι ζυγαριά. Με τους κουραμπιέδες μοιάζουν πάρα πολύ, εκτός από τη ζάχαρη που αυτά έχουν λίγη παραπάνω γιατί δεν έχουν άχνη εξωτερικά και στο ποτό, για μένα μαύρο ρούμι, που έχουν οι κουραμπιέδες. Επίσης επειδή αυτά είναι λεπτά κόβω το αμύγδαλο σε μικρότερα κομμάτια, στους κουραμπιέδες το κόβω σχεδόν στη μέση, άντε στα τρία.
      Την καλησπέρα μου και χρόνια πολλά για χτες...

      Διαγραφή
  2. Νομίζω πως θα τα φτιάξω σύντομα!Μου αρέσει πολύ η τραγανότητα που βγάζουν!Άσε που λατρεύω τα αμύγδαλα. Καλή εβδομάδα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή εβδομάδα και σε σένα. Να τα φτιάξεις αλλά να κάνεις και τη δοκιμή ψησίματος για να ορίσεις με ακρίβεια τον χρόνο που χρειάζονται. Μπορεί τελικά να σε ικανοποιήσουν λιγότερο ή περισσότερο τραγανά. Τα αμύγδαλα που περίσσεψαν τα φάγαμε όλα όσες ώρες πάγωνε η ζύμη...

      Διαγραφή
  3. Πολυ ομορφα κουλούρια
    αν και φερνουν σε μπισκοτα!
    Οπως και να έχει θα τα ετρωγa ευχαριστως :)

    http://beautyfollower.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα είχα αυτή την απορία. Ποια είναι η διαφορά του μπισκότου από το κουλουράκι; Απαντήσεις ευπρόσδεκτες...

      Διαγραφή
  4. Πάρα πολύ ωραία τα πασχαλινά σου μπισκότα! Εύκολα φαίνονται. Ποιο βούτυρο προτιμάς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλη κουβέντα το βούτυρο. Εδώ που είμαι ό,τι βρω, συνήθως lurpak ή adoro. Δεν προτιμώ τα ελληνικά, έχουν μια τυρένια και βαριά αίσθηση, αν και από το ερίφι (όπου το βρίσκω) μου αρέσει πολύ. Προσιτό και πολύ καλό το granarolo που είναι και βιολογικό και το κλασσικό president. Αγαπημένο το beurre d' isigny που είναι λίγο ακριβό αλλά τέλειο.
      Είναι εύκολα τα μπισκότα, να τα κάνεις.

      Διαγραφή
    2. Και φυσικά αυτά αφορούν τα αγελαδινά βούτυρα. Άλλο κεφάλαιο από άλλα ζώα, δεν χωράει εδώ...

      Διαγραφή
  5. Φαίνονται υπέροχα, κ πράγματι μου θυμιζουν πολύ την αντίστοιχη συνταγή κουραμπιεδων που κάνω.. Επιπλέον άσχετο: ο γάτο ύλης είναι ο γνωστός περί του οποίου τόσο λογο κάναμε καποτε; (γιώτα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...