Αντί εισαγωγής..

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε μπορούσα να γράψω. Μου φαίνεται πραγματικό βουνό. Όμως σε κάθε αναζήτηση λύσεων στο διαδίκτυο, συνήθως καταλήγω στη βοήθεια από ανθρώπους με αντίστοιχες ανησυχίες με μένα, συνήθως όχι επαγγελματίες, που απλά κάτι έχουν γράψει. Μήπως πρέπει λοιπόν να προσπαθήσω να γράψω και γω πέντε πράματα γι αυτά που με απασχολούν; Ίσως και να βοηθήσουν κάποιους που ψάχνουν. Που ψάχνουν οτιδήποτε έχει σχέση με το φαγητό. Από μαγαζιά, προϊόντα, σκεύη μέχρι τεχνικές και κάποιες συνταγές. Φυσικά ακόμα το blog είναι υπό κατασκευή και δεν έχει πάρει την τελική του μορφή, κάτι που θα γίνει με τον καιρό. Αν το όλο θέμα έχει ενδιαφέρον θα δείξει επίσης με τον καιρό.

Και για να μη μείνω μόνο με την εισαγωγή, θα προσθέσω και μια εξαιρετικά απλή συνταγή. Είναι μια εκδοχή της παραδοσιακής κασιόπιτας που φτιάχνουν στην Ήπειρο.  Για ταψί διαμέτρου 32εκ χρειαζόμαστε: νερό περίπου 400 ml, αλεύρι όσο πάρει, λίγο αλάτι, φέτα περίπου 200 γρ, μισό σφηνάκι τσίπουρο, βούτυρο ή/και λάδι. Χρησιμοποιώ πάντα φρέσκο βούτυρο, αγελάδος ή πρόβειο ή κατσικίσιο. Το τσίπουρο αν έχει γλυκάνισο θα δώσει το ιδιαίτερο άρωμά του στην πίτα. Αλεύρι μπορεί να είναι ότι έχουμε, όχι όμως από αυτά που φουσκώνουν μόνα τους. Μαζί με το νερό μπορεί να βάλω και λίγο γάλα, όχι πάνω από 30%. Στις πρώτες προσπάθειες λάδωνα το ταψί, αλλά κολλούσε πολύ, οπότε κάνω ότι και με τα κέικ. Βουτυρώνω το ταψί, το βάζω στην κατάψυξη για λίγο, το αλευρώνω και τινάζω το περιτό αλεύρι. Βάζω το νερό, το τσίπουρο και το αλάτι σε ένα μπολ. Ρίχνω λίγο λίγο το αλεύρι μέχρι να γίνει ένας υδαρής χυλός, περίπου όπως αυτός που χρησιμοποιούμε για το τηγάνισμα του παστού μπακαλιάρου, ίσως λίγο πιο πυκνός. Ποτέ δεν το μέτρησα, αλλά υποθέτω ότι είναι περίπου 200 γρ αλεύρι. Ρίχνω το μείγμα στο ταψί. Εδώ είναι το σημείο κλειδί για την επιτυχία. Πρέπει να είναι μια λεπτή στρώση, μερικά χιλιοστά. Αν είναι πιο χοντρή από μισό εκατοστό δεν ψήνεται καλά, αφού δεν έχει ούτε μαγιά ούτε κάποια άλλη διογκωτική ουσία. Αν το μείγμα βγει πιο πολύ απλά το πετάω, δεν κοστίζει τίποτα, αλεύρι και νερό είναι. 

Από πάνω σπάω σε μεγάλα κομάτια τη φέτα. Δε μου αρέσει να την τρίβω στον τρίφτη. Ρίχνω κοματάκια βουτύρου στην επιφάνεια και είναι έτοιμη για ψήσιμο. Όσο πιο πολλή φέτα έχει τόσο πιο νόστιμη γίνεται φυσικά. Αντί για βούτυρο μπορεί να βάλω λάδι, αν και συνήθως βάζω μείγμα των δύο. Από δω και κάτω αρχίζουν οι παραλλαγές. Ψιλοκόβω πάντα πράσινη πιπεριά και βάζω από πάνω, μερικές φορές κρεμύδι, συμπληρώνω και λίγη ρίγανη, ίσως μπέικον, γενικά ότι υπάρχει στο ψυγείο. Φυσικά καμιά σχέση δεν έχει πλέον με την παραδοσιακή κασιόπιτα, αλλά σε όσους αρέσουν οι πιο περίπλοκες γεύσεις θα προτιμήσουν την ενισχυμένη εκδοχή. Ψήνω στους 180 βαθμούς στον αέρα για περίπου 35 λεπτά, μέχρι να πάρει χρώμα και από κάτω. Γίνεται τόσο λεπτή που μετά βίας φτάνει για δύο πεινασμένους, πιο καλά ταιριάζει για συνοδευτικό.