Μεταξύ τυρού και αχλαδιού

Θυμάστε το υστερόγραφο σε μια παλιότερη ανάρτηση; Ρωτούσα για το big green egg, αν το έχει κανένας, αν ξέρει πού μπορούμε να το αγοράσουμε. Και η απάντηση ήρθε πολύ γρήγορα στα σχόλια, ναι, υπάρχει και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη. Πήγα, τα είδα από κοντά και ομολογώ ότι από τότε έχω χάσει τον ύπνο μου. Τόσο κοντά μου, ετοιμοπαράδοτα, τέλεια και... πανάκριβα. Σκέφτομαι να διοργανώσω έναν blogομαραθώνιο (κατά το τηλεμαραθώνιο) αγάπης, με τα έσοδα να διατίθενται για την θεραπεία χρόνιων παθολογικά  εξαρτημένων χρηστών περίεργων μαγειρικών σκευών. Μάλιστα, εδώ και πολύ καιρό, και αθετώντας την υπόσχεση να το έχω έτοιμο πριν τα χριστούγεννα, προσπαθώ να φτιάξω παστράμι, όπου δεν υπάρχει καταλληλότερο σκεύος από το big green egg για να γίνει. 

Όμως όχι, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το αγοράσω αλλά το παστράμι θα το κάνω και χωρίς αυτό, ακόμα και αν δε γίνει τόσο καλό. Φυσικά, είναι εξαιρετικά χρονοβόρο και περίπλοκο να γίνει, ακόμα περισσότερο από την προηγούμενη ανάρτηση με το γλυκό κολοκύθι. Γι' αυτό και σήμερα έχει κάτι απλό, πολύ απλό, ίσως η πιο απλή παρασκευή όλου του blog. Το λέει και ο τίτλος, που σημαίνει απλή και ανάλαφρη συζήτηση, μόνο που θα χρησιμοποιήσω και τυρί και αχλάδι.

Όχι τίποτε άλλο αλλά θέλω να δω τι θα μου προσάψουν αυτή τη φορά σαν δικαιολογία όλοι αυτοί που συνεχώς διαμαρτύρονται ότι οι συνταγές μου είναι δύσκολες, περίπλοκες και χρονοβόρες. Εδώ έχουμε την απλότητα σε όλο της το μεγαλείο, χωρίς φυσικά να υστερεί σε γεύση. Μπρουσκέτες με αχλάδι και κατσικίσιο τυρί λοιπόν, μια ιδέα του G. Ramsay, ό,τι πιο γρήγορο και εύκολο έχω γράψει ποτέ.

Υλικά: πόσοι θα τα φάνε; για ορεκτικό ή για ελαφρύ βραδυνό δίπλα σε μια πράσινη σαλάτα; Για όλους αυτούς τους λόγους οι ποσότητες είναι... όσο θέλουμε.

 μια μπαγκέτα ψωμί ή το αγαπημένο μας ψωμί 

 αχλάδια

 κατσικίσιο τυρί

 καρύδια χοντροσπασμένα

 φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι 

Ανάβω το γκριλ του φούρνου στο μέγιστο να είναι έτοιμο και ζεστό όταν το χρειαστώ. Επίσης βάζω το τηγάνι με τις ραβδώσεις στο μάτι σε δυνατή φωτιά να ζεσταθεί κι αυτό. Εννοείται φυσικά ότι κάνει και ένα απλό τηγάνι, το θέμα είναι καθαρά αισθητικό. 

Κόβω τέσσερις φέτες απο τη μπαγκέτα (μου φτάνουν τόσες, εσείς όσες θέλετε...), ρίχνω ελάχιστο λάδι στο τηγάνι, χαμηλώνω λίγο τη φωτιά και τις βάζω να ψηθούν και να τραγανίσουν και από τις δύο πλευρές.

Μόλις γίνει το ψωμί το τοποθετώ σε λαδόκολλα, στρώνω από πάνω λεπτές φέτες αχλαδιού, μετά φέτες τυριού, πασπαλίζω με καρύδια και το βάζω στο γκριλ για μισό με ένα λεπτό, ίσα να λειώσει λίγο το τυρί. 

Τρίβω λίγο μαύρο πιπέρι και έτοιμες για κατανάλωση. Τόσο απλό, τόσο γρήγορο, απίστευτα τέλειο.

Το πόσο τέλειες θα είναι οι μπρουσκέτες εξαρτάται αποκλειστικά από τα υλικά, που πρέπει να είναι κορυφαία, τουλάχιστον το τυρί που είναι και ο πρωταγωνιστής. Και αυτό ήταν, το δοκίμασα σε φιλικό σπίτι, ξετρελάθηκα, έμαθα το σημείο πώλησης (στο κέντρο της Θεσσαλονίκης) και κατευθείαν αγόρασα και για αυτές τις μπρουσκέτες και για το τέλειο  σάντουιτς που έπεται...

Πολύ έντονο, με αρκετά βαρβάτη κατσικίλα, σχετικά σκληρό και εύθριπτο στο εσωτερικό αλλά με ένα απίστευτο βουτυράτο περίβλημα κάτω ακριβώς από την προστατευτική κρούστα, με δυσκολία κρατήθηκα να μη το φάω έτσι σκέτο.

Τα αχλάδια δεν είναι πια στην εποχή τους αλλά και πάλι  αυτά που βρίσκουμε στην αγορά είναι αρκετά καλά. Πρέπει να είναι ώριμα αλλά όχι πολύ μαλακά και κάνουν όλες οι ποικιλίες, αν και πολύ δύσκολα να βρούμε κάτι άλλο εκτός από κρυστάλια και φέτελ. 

Ο συνδυασμός είναι σκέτη αποκάλυψη. Τραγανό ψωμί, έντονο τυρί που ισορροπεί ιδανικά με τη γλύκα και τη δροσιά του αχλαδιού, καρύδια που ταιριάζουν με όλα τα επιμέρους στοιχεία και ενισχύουν το παιχνίδι των υφών, πιπέρι για έξτρα σπιρτάδα. 

Μου άρεσαν τόσο πολύ που χαλαρά θα έτρωγα όλη τη μπαγκέτα αν είχα περισσότερο τυρί. Δοκιμάστε το, δεν υπάρχουν δικαιολογίες αυτή τη φορά, απλότητα, μεγαλείο...

Υ.Γ.: Η γνωστή κοκκινοσκουφίτσα από το αντίστοιχο υστερόγραφο, έβγαλε τη σκούφια της τώρα που μπήκε η άνοιξη, δεν άλλαξε αποχρώσεις στα ρούχα όμως ούτε εγκατέλειψε την προσκόλληση στα παραμύθια. Αυτή τη φορά αποφάσισε να πετάξει α λα Πήτερ Παν (δεν έχει γνωρίσει τον Πιλάβιο) και προσπάθησε να φτάσει τους χαρταετούς. Δεν τα κατάφερε  αν και πλησίασε πολύ αυτόν που φαίνεται λίγο πίσω από τη μέση της.

Προσγειώθηκε ομαλά στην αγκαλιά του μπαμπά και συνέχισε το παιχνίδι στο έδαφος για πολλές ώρες ακόμα. Πικ νικ με ψαρόσουπα, με πολλούς φίλους, παιδάκια, ήλιο, αέρα, χαρταετούς, τρέξιμο, ξάπλες στα ανοιξιάτικα γρασίδια. Όλα τα λεφτά.