Κριτική

Η κριτική είναι πολύ εύκολη. Ο καθένας μπορεί να πει τη γνώμη του για αυτά που συμβαίνουν γύρω του, ειδικά γι' αυτά που τον ενδιαφέρουν. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες κριτών, ενώ φυσικά και δεν θα αναφερθώ στους στρατευμένους, σ' αυτούς που εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα, οπότε εξ ορισμού δεν είναι αξιόπιστοι. 

Υπάρχει ο αυστηρός κριτής, αυτός που δεν ικανοποιείται με τίποτα, όλα του ξυνίζουν και όλα του βρωμάνε, μέχρι να ανακαλύψει την Ιθάκη του. Γι αυτόν δεν υπάρχει μέση. Όλα είναι χάλια, εκτός από την Ιθάκη που είναι ο παράδεισος. Άντε βγάλε μετά άκρη εσύ που θέλεις να ενημερωθείς. Υπάρχει ο ισορροπημένος κριτής, αυτός που ψάχνει να βρει τόσο τα αρνητικά όσο και τα θετικά από αυτό που κρίνει, προσπαθώντας να μην πέσει σε προσωπικές συμπάθειες και βιώματα. Αντικειμενικά είναι ο πιο καλός για αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια στηριζόμενοι στις απόψεις άλλων. Από την άλλη όμως είναι τόσο βαρετός... Ακριβώς αντίθετο από τον κριτή διασκεδαστή. Αυτός κρίνει με μοναδικό σκοπό να διασκεδάσει. Γι' αυτό και η γλώσσα του είναι γεμάτη υπερβολικές παρομοιώσεις, είτε για θετικά σχόλια είτε για αρνητικά, θυμίζοντας λίγο το χιούμορ των Άγγλων δημοσιογράφων που δε μασάνε τα λόγια τους, κάνοντας φανατικούς εχθρούς όλους τους αρνητικά κρινόμενους και φανατικούς θαυμαστές όλους τους αναγνώστες που ευχαριστιούνται ακραίες υπερβολές. Για παράδειγμα: "...ο πουρές ήταν τόσο άνοστος, λες και η πρώτη ύλη ήταν σκόνη από το γειτονικό μαρμαράδικο και όχι πατάτες και η υφή του πιο σκληρή και από στόκο, κατάλληλος να βουλώσει τις χαραμάδες στον τοίχο και να αντέξει εκεί για πολλά χρόνια και ακόμα περισσότερους χειμώνες. Από την άλλη, η σάλτσα που τον έλουζε έμοιαζε με ονειρικό ζωμό, αρωματικό και γλυκόφαγο, σαν να ανακατεύτηκε απαλά από τα τροφαντά στήθη της νεαράς και καλλίπυγης σερβιτόρας υπό τις εντολές του σεφ, εκχυλίζοντας κάτι από τη γλύκα τους"... Δύσκολο βέβαια να βγάλεις άκρη από τέτοιες ακρότητες.

Και όσο εύκολη είναι η κριτική, τόσο δύσκολο είναι να βγάλεις άκρη, είτε είσαι αναγνώστης και θέλεις να ενημερωθείς, είτε είσαι κρινόμενος και με καλή διάθεση δέχεσαι την κριτική και θέλεις να βελτιωθείς. Το καλύτερο είναι να γνωρίσεις τον κριτή καλά μέσα από τις κριτικές του, όχι τον ίδιο προσωπικά γιατί μπορεί να επηρρεαστείς, να αναγνωρίσεις το στυλ του και έτσι να μπορείς να σταχυολογήσεις τι ακριβώς θέλει να πει, και ακόμα καλύτερα είναι να διαβάζουμε περισσότερες από μία κριτικές για πιο σφαιρική άποψη. 

Σήμερα θα το τολμήσω και θα κάνω τον κριτή, με αρκετά θετική διάθεση και ελπίζω να μη χρειαστεί να καταφύγω σε ακρότητες, η διασκέδαση (αν υπάρχει) του κειμένου τελειώνει στην εισαγωγή, αρκεί να μην κοιμίσω τους αναγνώστες...

Υπάρχει λοιπόν στη Μητροπόλεως, κοντά στην πλατεία Αριστοτέλους, ένα μικρό μαγαζάκι, σχετικά καινούριο νομίζω, ή απλά άργησα να το ανακαλύψω, ιδιαίτερα καλαίσθητο, που περνώντας απ' έξω σε τραβάει να μπεις μέσα και να αγοράσεις τα καλούδια του. Ονομάζεται Papillon Colore και συστήνεται σαν chocolate delicacies + more.

Μπήκα μέσα και, αφού χάζεψα λίγο τις ωραίες βιτρίνες, αποφάσισα να δοκιμάσω τα σοκολατάκια του, για να δω αν δικαιολογεί το πρώτο μισό της επεξηγηματικής του φράσης.

Διάλεξα για μια πρώτη δοκιμή αυτό με την κρέμα κάστανου, αυτό με το τσίλι, ένα με γκανάς πικρής σοκολάτας, ένα με κρέμα βανίλιας, ένα άλλο με κρέμα βατόμουρο, ένα με τζιαντούγια, ένα με butterscotch και ένα με φλωρεντίνα, ενώ η κόρη μου ξετρελάθηκε με τα κοιμώμενα παιδάκια της πρώτης φωτογραφίας και υποχρεωτικά πήραμε μερικά, όλα όμορφα τακτοποιημένα στο καλαίσθητο κουτάκι τους.

Η γεύση τους; Χμμμ, εδώ μου χάλασε λίγο την πολύ θετική εικόνα που είχα μέχρι τότε, τόσο για το μαγαζί όσο και για το εξαιρετικά ευγενικό προσωπικό. Ενώ λοιπόν τα σοκολατάκια είναι πολύ καλοφτιαγμένα και με πολύ προσεγμένη εμφάνιση, η γεύση τους είναι λίγο ουδέτερη, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο να συμβαίνει στον ουρανίσκο.

Είναι γεύσεις συνηθισμένες, οικείες, χωρίς να διαφοροποιούνται από τις σοκολάτες του εμπορίου. Ο καθένας με μερικές δοκιμές και βάσει των προτιμήσεών του μπορεί να βρει αυτά που του αρέσουν πιο πολύ και σταθερά μετά να τα απολαμβάνει. Δικά μου αγαπημένα ήταν η φλωρεντίνα, η τζιαντούγια και το βατόμουρο. Και ενώ μου άρεσαν πολύ, δεν είχαν αυτό το κάτι που θα με κάνει να τα αποζητάω, μου άρεσαν όπως μου αρέσει και μια ΙΟΝ αμυγδάλου ή ένα Kinder Bueno. Και από τη στιγμή που δείχνουν τόσο καλοφτιαγμένα, η αιτία μάλλον πρέπει να αναζητηθεί στη συμβατική ποιότητα των πρώτων υλών.

Βέβαια, μπορεί να ακούγομαι αυστηρός μαζί τους αλλά είναι και πολύ άτυχα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι πολύ πρόσφατα δοκίμασα τα σοκολατάκια από το The Dark Side of Chocolate στην Αθήνα, τα οποία είναι σε άλλο επίπεδο, οπότε η σύγκριση δεν ευνόησε καθόλου τα θεσσαλονικιώτικα. Ο άλλος λόγος είναι ότι στην άλλη άκρη της Μητροπόλεως, στην περιοχή του Λευκού Πύργου, βρίσκεται το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο της πόλης, η Sugarela.

Γλυκά γαλλικής σχολής και αντίστοιχης φινέτσας, ελαφριά, καθόλου λιγωτικά, νόστιμα. Ξέρω πολλούς που, μαθημένοι στα γλυκά από τα ζαχαροπλαστεία της πόλης που είναι τίγκα στη ζάχαρη, βρίσκουν αυτά της Sugarela άγλυκα και άνοστα. 

Για μένα όμως είναι τέλεια. Αν και έχω δοκιμάσει πολλά γλυκά της, με αγαπημένα τα μπισκότα και την creme brulee, εδώ θα αναφερθώ στα σοκολατάκια, για να υπάρχει και μια σχετική σύγκριση με το Papillon Colore. 

Δοκίμασα ένα με πραλίνα, ένα με άρωμα εσπρέσο, ένα με πικρή σοκολάτα πασπαλισμένο με κακάο και ένα με τριπλή σοκολάτα.

Πολύ μικρά, ίσα μία μπουκίτσα, ό,τι πρέπει για να φας ένα... από το καθένα μαζί με τον καφέ. Και είναι πάρα πολύ καλά, φίνα, σχεδόν εθιστικά. Έχουν αυτό το κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς τα φτιάχνει, τι υλικά χρησιμοποιεί. Αυτή τη φορά δεν κρατήθηκα και αγόρασα και μια τούρτα πραλίνα. Ελαφριά, αέρινη, φυσικά φρεσκότατη, με κομματάκια φουντουκιού μέσα στην κρέμα να δίνουν τραγανότητα κάνοντας παιχνίδι με τις υφές, όνειρο.

Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αντικειμενικός κριτής για κάτι που από την αρχή δήλωσα ότι είναι το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο της πόλης. Δεν ξέρω καν αν τα σοκολατάκια της φτάνουν στο επίπεδο του The Dark Side of Chocolate, που ήταν σχεδόν μαγικά. Έχουν όμως ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντί τους. Βρίσκονται περίπου 506 χιλιόμετρα πιο κοντά. Και κυρίως, μπορώ να αγοράσω μαζί τους και τα αγαπημένα μου μπισκότα...