Υστερόγραφο εξ Ολλανδίας

Είναι πολλές μέρες τώρα που δεν έχω καταφέρει να γράψω απολύτως τίποτα. Όλα τα πρότζεκτ έχουν κάπου πάει στραβά, είτε φωτογραφικά είτε μαγειρικά, με αποτέλεσμα να νιώθω εγκλωβισμένος σε βαθύ τέλμα. Από την άλλη έχω έτοιμο εδώ και μια βδομάδα το υστερόγραφο της όποιας ανάρτησης βρει τελικά το δρόμο προς δημοσίευση, χρόνος αρκετός να εξαντλήσει την υπομονή μου. Με πολύ ενθουσιασμό λοιπόν και χωρίς άλλη καθυστέρηση, παρακάμπτω την κύρια ανάρταση για όποτε θελήσει και προχωρώ κατευθείαν στο υστερόγραφο. Ανωμαλία; Why not?

Περνάνε οι γιορτές λοιπόν και φίλος καρδιακός με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι, άρτι αφιχθείς εξ Ολλανδίας που πήγε διακοπές την πρωτοχρονιά, φέρει μαζί του πακετάκι μικρό και διόλου ευκαταφρόνητο που ψάχνει τρόπο να φτάσει στο Λιτόχωρο. Η επιχείρηση στήνεται και το σημείο συνάντησης ορίζεται στη Θεσσαλονίκη. Και τι χαρά, ω ναι, το πακετάκι είναι φαγώσιμο και μάλιστα από τα αγαπημένα μου, δηλαδή τυρί.

Ο μεταφραστής του google μου διάβασε την ετικέτα, που λέει παλιό τυρί αγροκτήματος και από κάτω, μέσα σε εισαγωγικά και με τρία θαυμαστικά, έξι ετών. Έξι χρόνια ωρίμανσης; Είναι δυνατόν; Γίνεται; Αν μου το λέγανε θα δυσκολευόμουν να το πιστέψω αλλά το έχω μπροστά μου, το κρατάω. 

Μέχρι τώρα το πιο παλιό τυρί που έχω φάει ήταν τριετούς και βάλε παλαίωσης, μια γραβιέρα από την Άνδρο, που ήταν αρκετά σκληρή και αλμυρή, ενώ έχω δει φωτογραφίες από μια γραβιέρα από τη Σκύρο, πενταετούς παλαίωσης που φαίνεται πάρα πολύ σκληρή και αφυδατωμένη, κατάλληλη μόνο για τρίψιμο. Από τα ξενόφερτα, μερικές φορές που με πιάνει το κατιτίς, παίρνω ένα μικρό κομμάτι Parmigiano Reggiano 30 μηνών, που είναι πραγματικά καταπληκτικό.

Όμως όχι, όλα αυτά είναι απλά νήπια, τούτο δω πάει κανονικά σχολείο. Αρκετά μαλακό, πάντα με βάση την ηλικία, που περιμένεις να είναι σχεδόν πέτρα, αρκετά γαλατένιο, δείγμα ότι ακόμα βρίσκεται στην ακμή του, όχι πολύ αλμυρό, το αντίθετο μάλιστα, ολίγον ξηροκαρπάτο, μέτρια πικάντικο και, εν τέλει, πολύ πολύ νόστιμο.

Highlight του τυριού τα άσπρα στίγματα που θυμίζουν παρμεζάνα, που εδώ είναι πολύ πιο μεγάλα, τεράστια, όπως φαίνεται στη φωτό με τη συσκευασία στην κάτω εσωτερική γωνία του χαρτιού, γεμάτα umami, θύλακες κανονικοί με κρυστάλλους αλατιού και λίπους, που μόλις τους συναντάς και τους δαγκώσεις αποκαλύπτεται μια θεϊκή υγρασία, σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς διατηρείται για τόσα χρόνια εκεί μέσα και δεν έχει στεγνώσει. Μου μπήκαν μέχρι και ιδέες ότι κάτι άλλο παίζει, ότι τα βουτάνε σε άλμη πριν τα συσκευάσουν, ότι, ότι... Ό,τι κι αν κάνουν, αν κάνουν, καλά κάνουν και το κάνουν πάντως.

Ήταν το καλύτερο τυρί που έχω φάει; Σίγουρα όχι, εξακολουθώ να θεωρώ καλύτερο όλων ένα απαστερίωτο ορεινό gruyere, με κοντινούς ακόλουθους κάποιες ώριμες κρητικές γραβιέρες, την τριαντάμηνη παρμεζάνα και μερικά τυχαία ευρήματα σε μερακλήδικες φάρμες. Κι αυτός όμως ο Ολλανδικός δυναμίτης από τη Gouda ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα.

Θεοδόση ευχαριστώ πολύ, πάντα τέτοια.

Υ.Γ.: (καλά, υστερόγραφο σε ανάρτηση με τίτλο υστερόγραφο; Τς τς τς...) Εδώ και πολύ καιρό έχω βάλει στο μάτι ένα big green egg, προκειμένου να το χρησιμοποιήσω σαν ξυλόφουρνο, ψησταριά αλλά και καπνιστήριο. Δυστυχώς αντιπρόσωπος Ελλάδας δεν υπάρχει και ο υπεύθυνος για τις ευρωπαϊκές πωλήσεις βρίσκεται στην Ολλανδία. Όμως, όσα mail και να του έστειλα αρνείται πεισματικά να μου απαντήσει και έτσι εγκατέλειψα απογοητευμένος την προσπάθεια. Έχει κανείς τέτοιο πράμα; Αν ναι, ας μας δώσει τα φώτα του...