Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Γαμήλια τούρτα

Ο Αύγουστος δε μας έκανε το χατήρι. Άπειρα σχέδια διακοπών, βόλτας, μαγειρέματος, αναρτήσεων στο blog, ανατράπηκαν μέσα σε μια μέρα, με τη δουλειά να αποφασίζει τελικά για το πώς ακριβώς θα περάσουμε και αυτόν το μήνα. Τρεις μήνες λοιπόν μακριά από το σπίτι, ευτυχώς χωρίς μετακόμιση, αλλά και τρεις μήνες χωρίς άδεια. Οι προγραμματισμένες διακοπές μεταφέρονται τον...Νοέμβριο, μάλλον με υποχρεωτική αλλαγή προορισμού, ενώ όλα όσα ήθελα να γράψω παίρνουν μεγαλύτερη αναβολή για του χρόνου, αφού αφορούσαν κυρίως εποχιακά θέματα.
Όμως δεν άντεχα, ήθελα κάτι να γράψω, μου έλειψε. Το θέμα βρέθηκε, προέκυψε από κει που δεν το περίμενα, οι φωτογραφίες ετοιμάστηκαν και ξεκίνησε το γράψιμο. Μικρά παιδικά χεράκια όμως είχαν αντίθετη άποψη και ένα γεμάτο ποτήρι καφέ προσγειώθηκε ανώμαλα πάνω στο laptop, με το πληκτρολόγιο να αρνείται έκτοτε να δουλέψει και ο υπολογιστής να μην ανοίγει καν, λόγω κωδικού που δεν μπορούσα να βάλω. Άλλες δεκαπέντε μέρες περάσανε και επιτέλους σήμερα βρήκα ένα εξωτερικό πληκτρολόγιο και ναι, το laptop ζωντάνεψε. 
Το σημερινό θέμα; Ένα γεγονός που δε μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, μου άγγιξε πολλές ευαίσθητες χορδές γαστριμαργικής φύσεως, ενώ ταυτόχρονα ξύπνησε πολύ ευχάριστες αναμνήσεις από τις διακοπές του '11, δύο χρόνια πριν. Γάμος με τα όλα του στα Σέρβια Κοζάνης, με το γλέντι να γίνεται στο μαγευτικό κάστρο με πανοραμική θέα στη λίμνη Πολυφύτου, ατελείωτος χορός από τους παρευρισκόμενους και νόστιμο και παραδοσιακό φαγητό και κρασί. Αυτό που έκλεψε όμως την παράσταση ήταν η τούρτα. Σίγουρα με τεράστια διαφορά η καλύτερη τούρτα γάμου ever, τόσο για τη γεύση της όσο και για τη μπόλικη δόση χιούμορ που περιείχε.
Όπως συνήθως, δεν είχα φωτογραφική μαζί μου οπότε οι εικόνες είναι πάλι ευγενική χορηγία της Δέσποινας, επίσημης φωτογράφου του μυστηρίου.






Ναι λοιπόν, η τούρτα ήταν ένα μεγάλο ολόκληρο κεφάλι τυρί, ένα τυρί όμως εξαιρετικό, κατευθείαν από τις φάρμες στα υψίπεδα του Iseltwald της Ελβετίας, και κάπου εδώ ανοίγει μια μεγάλη παρένθεση για τις προπέρσυνες διακοπές μας, που περιλάμβαναν και ένα τριήμερο στο εν λόγω χωριό.
Το Iseltwald βρίσκεται στο καντόνι της Βέρνης, στην περιοχή του Interlaken, στη νότια όχθη της λίμνης Brienz. Αυτή η πλευρά είναι η λιγότερο τουριστική, έχει μόνο αυτό το χωριό και μέχρι πριν λίγα χρόνια η πρόσβαση γινόταν κυρίως με ποταμόπλοιο, όπως εξάλλου πήγαμε και μεις.






Η πρώτη εικόνα του χωριού σχεδόν εξωπραγματική.






Ο Jorg ήρθε με τη βάρκα του να μας πάει στο σπίτι, διαδρομή πενήντα μέτρων από την ξηρά αλλά μια ωραία βόλτα γύρω από την χερσόνησο του χωριού με τη βάρκα.







Η βάρκα παρκάρεται στην όχθη, ακριβώς στην άκρη της αυλής του σπιτιού και της ιδιωτικής πρόσβασης στην λίμνη.






Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το τραπέζι για το φαγητό της οικογένειας, ιδανικό μέρος για να απολαμβάνουν και τα πιτσιρίκια το γεύμα τους.






Φυσικά οι μεγάλοι θέλουν κάτι παραπάνω από φρουτόκρεμα, οπότε κάρβουνα στο πι και φι για ένα γρήγορο μπάρμπεκιου.






Το ενδιαφέρον όμως για το θέμα μας εντοπίζεται στο βουνό ακριβώς πάνω από το χωριό, βουνό που εκτείνεται μέχρι την κορυφή Faulhorn στα 2680 μέτρα υψόμετρο και το οποίο είναι γεμάτο βοσκοτόπια.






Σε αυτά τα υψίπεδα, όπως και γενικά στα υψίπεδα των Άλπεων, οι αγελάδες δίνουν ίσως το καλύτερό τους γάλα, καθώς, από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο ανεβαίνουν στα βοσκοτόπια και τρώνε τα φρέσκα αρωματικά και λουλούδια του τόπου. Εκεί λοιπόν παράγεται το περίφημο alpkaese, fromage d'alpage στην γαλλόφωνη Ελβετία, τυρί των Άλπεων. Ένα τέτοιο κεφάλι τυρί κουβάλησε το ζευγάρι που ήρθε να παντρευτεί στον τόπο καταγωγής της νύφης, γεμίζοντας με ιδιαίτερη χαρά κάποιους, πεινασμένους για τέτοιες γευστικές εμπειρίες, καλεσμένους.
Και επειδή τα γλυκά του γάμου ήταν παραδοσιακά της περιοχής, αποφάσισαν να εφαρμόσουν το κιτς πρωτόκολλο της τούρτας, που πάντα απεχθάνομαι, στο τυρί.






Φάγανε το κομμάτι τους από τα χεράκια του συντρόφου τους,






και, ευτυχώς, το κόψανε σε μεγάλα κομμάτια να πάρει και ο κόσμος. Εννοείται πως το τίμησα δεόντως, παίρνοντας μάλιστα και ένα κομμάτι που περίσσεψε για αργότερα...






Ένα τυρί, απαλό, όχι έντονο ούτε αλμυρό, με αισθητή τη γαλατίλα αφού ακόμα ήταν σχετικά νέο αλλά με φανερή τόσο την ποιότητα του γάλακτος, όσο και τη μαστοριά του τυροκόμου.
Με άγγιξε τόσο που, σε συνδυασμό με το φετινό στραπάτσο των διακοπών που ακυρώθηκαν λόγω δουλειάς, σκέφτομαι του χρόνου να φύγω για δύο μήνες με άδεια άνευ αποδοχών, να ανεβώ στα βουνά της Ελβετίας και να μάθω δίπλα σε μερακλήδες παραγωγούς τα μυστικά της τυροκόμησης. Το ίδιο εξάλλου έκανε και ο Ραϋμόνδος Δημητριάδης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και, αντιγράφοντας τη μέθοδο παρασκευής του ελβετικού Gruyere, έφτιαξε την πρώτη ελληνική γραβιέρα, χρησιμοποιώντας ίδιο μέχρι και το όνομα, εξελληνίζοντάς το. Το αν θα τα καταφέρω να πάω βέβαια είναι άλλο κεφάλαιο αλλά είπαμε, τα όνειρα ποτέ δεν έβλαψαν...
Και μια που το σημερινό θέμα είναι πιο πολύ ημερολογιακού χαρακτήρα, θα συμπληρώσω λίγα ακόμα γεγονότα του φετινού Αυγούστου. Φάγαμε λοιπόν το τελειότερο καρπούζι των τελευταίων ετών και σίγουρα το πιο εντυπωσιακό. Δεκαεννιά ολόκληρα κιλά και τέλειο από άκρη σ' άκρη, με μια καρδιά να στάζει μέλι. Πήραμε και ένα μικρότερο, μόλις... δεκαπέντε κιλών και ήταν επίσης το κάτι άλλο. Μάλλον πήγε πολύ καλά η χρονιά στον συγκεκριμένο παραγωγό, Λαϊνάς από τον Πυργετό Λάρισας. Οι καλύτερες ντομάτες του καλοκαιριού ανήκουν παμψηφεί στον Παναγιώτη με την πολύ φροντισμένη βιολογική φάρμα του στον Αμπελώνα Λάρισας. Δυστυχώς δεν τις πουλάει και είμαστε από τους τυχερούς που μας έδωσε λίγες να δοκιμάσουμε.
Για το τέλος; Μια περίεργη επιγραφή πάνω σε δίσκο με λουκουμάδες.






Πώς ακριβώς είναι η μαρμελάδα παραλίας; Από τι γίνεται; Από άμμο, βότσαλα, φύκια ή από κοχύλια πασαλειμμένα με αντηλιακό; Δοκίμασα φυσικά έναν, είχε μέσα αυτές τις απροσδιόριστες μαρμελάδες κάκιστης ποιότητας αλλά σαν σύνολο είναι πάντα τόσο ωραίο, ιδανικό ταίρι για τον πρωινό καφέ. Και για προλάβω αντιδράσεις, φυσικά και ξέρω τι ήθελε να πει ο ποιητής, κανείς όμως δεν μπορεί να περιορίσει τη φαντασία μου να πλάθει σενάρια.
Όπως αυτό για το τυροκομείο στις Άλπεις του χρόνου...

Daniel και Ζωή να ζήσετε, να ευτυχήσετε και να μας χαρίζετε πάντα τέτοιες νόστιμες ανατροπές.