Τη σημερινή συνταγή δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να την γράψω. Είναι τόσο απλή, συνηθισμένη, κοινότυπη, αυτονόητη, αν και πεντανόστιμη. Όμως, όταν έρχεται ο άλλος, που έχει φάει ένα σωρό νοστιμιιές από τα χεράκια σου χρόνια και χρόνια τώρα, και σου λέει "ακόμα θυμάμαι εκείνο το κοτόπουλο που μας είχες σερβίρει τότε..." όπου το τότε είναι πάνω από δέκα χρόνια πριν, λες δε μπορεί, κάτι παίζεται. Απ' όλες τις προβατίνες, τα αρνάκια, τις παντσέτες, τα μπιφτέκια, τα κοκορέτσια και τα κοντοσούβλια που έχεις φάει, εσύ θυμάσαι εκείνο το κοτόπουλο; Και πετάγεται και ο άλλος από δίπλα "ναι, ναι, κι εγώ εκείνο θυμάμαι πιο πολύ". Εντάξει λοιπόν, πείσθηκα. Όπως και τότε με τα άπειρα σκόρδα, έτσι και τώρα οι λόγοι που υπάρχει αυτή η ανάρτηση είναι καθαρά συναισθηματικοί, αρκούσε το σχόλιο που μου κάνανε για να μπριζωθώ.
Μάλιστα, δε σκέφτηκα καν να δω πώς θα τη βελτιώσω, θα την ολοκληρώσω, θα δώσω ένα πλήρες πιάτο. Όχι, σκέτο κοτόπουλο σχάρας. Ο καθένας ας το συνοδεύσει με ό,τι θέλει, δεν έχω να προσφέρω ιδέες. Πατάτες τηγανιτές, ρύζι, λαχανικά, ό,τι τραβάει η όρεξή σας. Εξάλλου, πάντα έχω ένα σωρό συνοδευτικά και ποτέ δε θυμούνται τίποτα την άλλη μέρα, όχι μετά από δεκαπέντε χρόνια. Αυτό θυμάται ο κόσμος, αυτό θα δείξω.
Υλικά: ένα κοτόπουλο
αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, λάδι, σκόρδο, ίσως λίγο κάρυ (κατά βούληση)
Ναι, μόνο αυτά, αυτά ζητάει η αυθεντική συνταγή. Σήμερα έβαλα και λίγο από ένα μείγμα μπαχαρικών της Sparoza που δεν αλλοίωσε την αρχική ιδέα.
Όλη δουλειά είναι να κόψουμε το κοτόπουλο σε "παϊδάκια". Το βάζω σε εισαγωγικά, δεν ξέρω πώς να το πω. Το κόβω στη μέση, χωρίς να πετάξω ούτε το στέρνο που πάει στο ένα μισό ούτε τη σπονδυλική στήλη, που πάει στο άλλο. Τώρα κόβω λοξά, έτσι ώστε κάθε κομμάτι να έχει και στήθος και κόκκαλα πλάτης, ενώ μόνο τα μπούτια μένουν όπως τα ξέρουμε.
Όπως είναι στο σανίδι αλατίζω και από τις δύο πλευρές, πιπερώνω, ρίχνω λίγη ρίγανη (δεν ξέρω αν υπάρχει το ριγανώνω και δεν το γράφω) και ελάχιστο κάρυ.
Κόβω μερικές σκελίδες σκόρδο σε μεγαλα κομμάτια και τις απλώνω πάνω στο κοτόπουλο και το μεταφέρω σε μπασίνα, ενώ του ρίχνω και λίγο λάδι. Το ανακατεύω καλά να πάει παντού, σκεπάζω με διαφανή μεμβράνη και αφήνω μερικές ώρες να μαριναριστεί, ακόμα καλύτερα από το προηγούμενο βράδυ. Το σκόρδο δεν το ψιλοκόβω γιατί δεν θα το ψήσω, θα καεί, γι' αυτό το αφαιρώ και βοηθάει να είναι σε μεγάλα κομμάτια. Αν λυπάστε που πάει χαμένο ψιλοκόψτε το και μετά ψαρέψτε με υπομονή τα μικρά κομματάκια του.
Παρένθεση: στο καθιερωμένο ετήσιο σέρβις του αυγού, όπου απλά σφίγγω κάποιες βίδες, βρήκα ευκαρία να διορθώσω το τραπέζι του. Όταν το έφτιαξα δεν ήξερα και πολλά και βιαζόμουν να το φτιάξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ενώ ειδικά από βερνίκια είχα μαύρα μεσάνυχτα. Είχα βάλει λοιπόν ένα άθλιο λούστρο νερού, που δεν άντεχα να το βλέπω, ήταν χάλια. Τώρα λοιπόν το έξυσα όλο, το αφαίρεσα, το καθάρισα σχολαστικά και το πέρασα το πολύ καλό danish oil της Rustin's. Δείτε πώς έγινε και κλείνει η παρένθεση.
Ψήσιμο λοιπόν. Για το ψήσιμο θέλουμε δυνατή φωτιά, έχει την πέτσα, έχει το λάδι, δεν θέλουμε και να ξεραθεί. Εγώ δεν έχω άλλη δυνατότητα, μόνο το αυγό,
που ενώ μπορεί να ανεβάσει πολύ υψηλή θερμοκρασία, γι' αυτή τη δουλειά θα προτιμούσα ανοιχτή ψησταριά και σχάρα που να κλείνει, ώστε να γυρίζω όλα τα κομμάτια μαζί, εύκολα και γρήγορα. Δε βαριέσαι, δεν πρόκειται να πάρω κι άλλη ψησταριά (τουλάχιστον κάρβουνου...).
Θέλει γύρισμα μερικές φορές ώστε να ψηθεί ομοιόμορφα, ενώ από ένα σημείο και μετά θέλει προσοχή, κάποια κομμάτια θα γίνουν πιο γρηγορα, δεν πρέπει να τα ξεράνουμε.
Έτοιμο. Τόσο απλά. Στην ουσία, όλο το θέμα είναι το κόψιμο της κότας, να έχουμε σε όλα τα κομμάτια κόκκαλα, ψαχνό και πέτσα. Η απογείωση έρχεται με το μαρινάρισμα, λίγο αυτονόητο βήμα, όπως είπα και στην αρχή. Και ξαναλέω, αν δεν μου λέγανε αυτά που είπανε, τόσα χρόνια μετά, δεν θα έγραφα.
Σήμερα το συνοδεύσαμε με σπανάκι σωταρισμένο σε βούτυρο.
Λίγο αλάτι, πιπέρι, μποσχοκάρυδο και δύο σταγόνες λεμόνι, έτοιμο σε δύο λεπτά. Έφτιαξα και μια αρωματική μαγιονέζα με αγγουράκια τουρσί, θα γράψω γι' αυτή προσεχώς, ετοιμάζω ανάρτηση με hardcore bbq, σκέτο foodporn (αν πετύχει...).
Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό το πιάτο. Είναι τόσο απλό, τόσο αναμενόμενο, τίποτα το εξεζητημένο και όμως τόσο, μα τόσο νόστιμο.
Όσες φορές το έχω φτιάξει, πάντα είχαμε δίπλα και άλλα ψητά κρέατα, πολλά συνοδευτικά, σε μεγάλα τραπεζώματα με πολύ κόσμο. Το έφτιαξα ακόμα και στην Ελβετία όπου κι εκεί κέρδισε τις εντυπώσεις. Σήμερα φαίνεται απλό και λιτό, χωρίς πολλά πολλά, ακόμα κι έτσι όμως, πάλι αγγίζει καρδιές και μένει στη μνήμη για καιρό.
Υ.Γ.1: Πριν λίγες μέρες μας επισκέφτηκε πάλι ο πελαργός. Όπως και την προηγούμενη φορά, όπου είχα μαγειρέψει ορτύκια (από τις πιο κυριλέ συνταγές του blog, δείτε την, είναι από τον πρώτο καιρό που δεν υπήρχαν αναγνώστες), πάλι δεν τον πρόλαβα, μου ξέφυγε, γι' αυτό και αρκεστήκαμε σε μια απλή κότα. Πού θα μου πάει, δεν θα τον πετύχω;...
Υ.Γ.2: Διαπιστώνω μια μειωμένη υπομονή στο στενό οικογενειακό κύκλο όσον αφορά την τελική φωτογραφία. Το φαγητό είναι έτοιμο, σπάει μύτες, οι κοιλιές γουργουρίζουν και ο εκνευριστικός μπαμπάς στήνει τσουβάλια για φόντο και τραβάει φωτογραφίες. Αν είναι δυνατόν! Ρίξε λίγη γκρίνια να δείς για πότε τελειώνει στο πι και φι. Και οι φωτογραφίες ας είναι χάλια, τι μας νοιάζει εμάς... Συγχωρήστε τη μετριότητα, προηγούνται οι κυρίες (ο κύριος έχει καιρό για να γκρινιάξει, ακόμα ούτε που ακούγεται, μια σταλιά ανθρωπάκος...).
Ας ξεκινήσω από τα πιο ευχάριστα:να σας ζήσει το αντράκι σας,καλή λοχεία στην ακούραστη ηρωίδα μανούλα και στον χρυσοχέρη πατέρα να είναι γερός για να φτιάχνει άριστα,εύγευστα δημιουργήματα(βρώσιμα και μη).Πόσες γνώσεις?Και ξυλουργός?..:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ. Όσο για τις γνώσεις δεν είναι πολλές, είναι από λίγο για πολλά θέματα...
ΔιαγραφήΠάλι μεγαλούργησες. Πρέπει να οργανώσεις και άλλα μαθήματα, όπως κόψιμο κοτόπουλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά στις κυρίες αλλά και στον νεαρό κύριο.
Είπαμε, όχι μάθημα, πιο πολύ ανταλλαγή γνώσεων θα έχουμε...
ΔιαγραφήΚλεομένη μου να σας ζήσει το αγοράκι σας! Άλλος ένας άντρας στο σπίτι να προσέχει τα κορίτσια της οικογένειας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμια φορά τα πιο απλά φαγητά κερδίζουν τις εντυπώσεις. Θα γίνει μέσα στην εβδομάδα το φαγάκι σου. Μου αρέσεί όπως έχεις κίψει το κοτόπουλο, εγώ όταν το ζητάω παϊδάκια το διαλύουν.
Ευχαριστούμε πολύ. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο δεν αφήνω τους χασάπηδες (ειδικά εδώ στην Αθήνα που ακόμα δεν τους ξέρω) να μου το κόψουν και το κάνω μόνος μου.
ΔιαγραφήΤο δοκίμασα, με φιλέτο κοτόπουλο βέβαια (γιατί τα μέλη του σπιτιού μου αυτό επιθυμούν) κι έγινε πολύ πολύ νόστιμο και ζουμερό!
ΔιαγραφήΕγώ που δε πολύκατάλαβα που ακριβώς πρέπει να κόψω. Δε βλέπω και καλά. ..Μήπως να μου το...ζωγραφισεις;Τι άλλο θα ζητήσει το κοινό σου πια.Χρυσοπουλι
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί ο λόγος μου να είναι φτωχός, η ζωγραφική μου όμως είναι χειρότερη από πεντάχρονου, οπότε, κόψε το κοτόπουλο στη μέση, ξάπλωσε το ένα μισό με την πέτσα προς τα επάνω και τράβα γραμμές λοξές, από μπροστά (στέρνο) ψηλά και με πορεία προς τα πίσω (σπονδυλική στήλη) χαμηλά. Κατανοητό;
ΔιαγραφήΓκεγκε
ΔιαγραφήΝα σας ζήσει το νέο μέλος της οικογενειας, καλότυχο να έιναι και γερό... (αγόρι ή κορίτσι είναι?)
ΑπάντησηΔιαγραφή(ακυρη η ερώτηση γιατί είδα πιο πάνω ότι είναι αγοράκι...να σας ζήσει!!!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ... Ναι, αγόρι είναι αυτή τη φορά.
ΔιαγραφήΟ ερχομός ενός παιδιού , φέρνει πάντα αισιοδοξία και ελπίδα!Να ζήσει, να είναι γερό και καλότυχο! Να χαίρεσθαι και τα τρία τα παιδάκια σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το κόψιμο του κοτόπουλου , το δοκίμασα και πραγματικά αξιοποιείται έτσι το στέρνο και η σπονδυλική στήλη, που δεν αγαπάει κανείς στην οικογένεια και κατέληγαν πάντα στο δικό μου πιάτο....Εύη.
Ευχαριστούμε πολύ...
ΔιαγραφήΤο κόψιμο του κρέατος είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο, μικρές αποκκλίσεις έχουν μεγάλη διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα, άρα και στην απόλαυση.