Τέλος εποχής

Το ξέρω, έχω καιρό να γράψω κάτι. Το χειρότερο είναι ότι έχω καιρό και να μαγειρέψω, κάτι που φυσικά μου λείπει σαφώς περισσότερο. Όμως δεν ήμασταν σπίτι μας και πολύ σύντομα θα φύγουμε οριστικά από αυτό. Είναι πλέον επίσημο, η Αθήνα μας περιμένει. Αφήνουμε ένα πανέμορφο τόπο με το αγαπημένο μου βουνό δίπλα μας και πάμε στο ακριβώς αντίθετο, που ποτέ δεν το ζήλεψα και ποτέ δεν το φαντάστηκα ή το ονειρεύτηκα. Από την άλλη όμως, αφήνω πίσω μου το χειρότερο εργασιακό περιβάλλον που μου έχει τύχει και προβλέπεται σαφής βελτίωση τουλάχιστον σ' αυτόν τον τομέα.

Βελτίωση θα υπάρξει και στο σπίτι, όπου για πρώτη φορά δεν θα είμαστε στο νοίκι, ας είναι καλά οι παππούδες που το φρόντισαν είκοσι χρόνια πριν, ελευθερία λοιπόν να διορθώσουμε ό,τι θέλουμε. Λεφτά φυσικά δεν υπάρχουν, οπότε η μόνη αλλαγή θα είναι η κουζίνα. Ελπίζω να καταφέρω να τη φτιάξω ακριβώς όπως τη θέλω, να μαγειρεύω επιτέλους ξανά σε αέριο (αν και με φιάλη...), να έχω τον πάγκο που μ' αρέσει, και φυσικά να την ενώσω με το τεράστιο playroom που κάποιοι τώρα το λένε σαλόνι. Προς το παρόν έβαψα δύο δωμάτια πριν μου πέσουν εντελώς τα χέρια από την κούραση. Τα υπόλοιπα αργότερα, όταν με το καλό μετακομίσουμε. Εννοείται ότι με τέτοιες αλλαγές θα κάνω πολύ καιρό ακόμα να γράψω, όμως η επόμενη ανάρτηση, όποτε γίνει, θα είναι σε εντελώς άλλο σκηνικό, αφού τακτοποιηθούμε στο σπιτάκι μας.

Για την ώρα δυστυχώς δεν θα έχω ούτε ίντερνετ, φρόντισαν οι απατεώνες του ΟΤΕ να μας το στερήσουν με το έτσι θέλω, παρόλο που δεν αργούσαμε ούτε μια μέρα να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας.

Τα λέμε από την Αθήνα λοιπόν. Και για να μη με ξεχάσετε εντελώς, σας αποκαλύπτω ότι το πρώτο πράμα που θέλω να φτιάξω και να δείξω είναι το κρουασάν...