Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Ακόμα ένα πικ νικ

Όπως έχω ξαναγράψει, η δουλειά φέτος κανόνισε πώς αλλά και πού θα περάσουμε το καλοκαίρι μας και μέχρι το Νοέμβριο,  με όλα τα σχέδια των διακοπών να αναβάλλονται για αργότερα, μέσα στο καταχείμωνο. Εφικτές μόνο μικρές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου, που τον Αύγουστο κόπηκαν και αυτές. Τώρα όμως τα πράματα έχουν χαλαρώσει λίγο, μπορούσα να λείπω τη Δευτέρα από τη δουλειά και πολύ γρήγορα κανονίστηκε ένα ακόμα πικ νικ, μετά από την εξόρμησή μας στην Οίτη τον Ιούλιο. Και αφού στο προηγούμενο πικ νικ κύριο πιάτο ήταν οι πατροπαράδοτοι κεφτέδες, είπαμε να επιμείνουμε παραδοσιακά και τούτη τη φορά. Κύριο πιάτο λοιπόν παραδοσιακή ρεβυθάδα Σίφνου, που εννοείται δεν υπάρχει καλύτερο μέρος να την απολαύσεις από τη... Σίφνο.






Ένα πιάτο εξαιρετικά απλό στα υλικά του, ρεβύθια, κρεμμύδι, λάδι, αλάτι και νερό, αλλά πολύ δύσκολο να γίνει, αφού απαιτείται ξυλόφουρνος, με όλη τη χρονοβόρα διαδικασία του. 
Υλικά για τέσσερις: 500γρ ρεβύθια
                                 νερό να τα σκεπάζει περίπου δυο τρεις πόντους
                                 αλάτι περίπου μια κουταλιά γεμάτη, λάδι περίπου 150ml
                                 ένα μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

Διαδικασία; Απλή και αυτονόητη. Μούλιασμα για μερικές ώρες τα ρεβύθια σε νερό και μετά όλα τα υλικά στη σκεπασταριά, το ειδικό πήλινο σκεύος που χρησιμοποιούν στη Σίφνο για τη ρεβυθάδα. Όλη τη διαδικασία την έκανε η πάντα δραστήρια γιαγιά της Μαρίτας που μας φιλοξένησε, παρά τα εννενηντατέσσερα χρόνια της, όπου ετοίμασε τα ρεβύθια και έκανε τα τηλέφωνά της προκειμένου να βρει ποιος θα έχει αναμμένο φούρνο το Σάββατο το βράδυ. Δυστυχώς είχε κάνει όλη τη δουλειά πριν πάμε να την επισκεφτούμε οπότε δεν έχω σχετικές φωτογραφίες, παρά μόνο μία με το φαγητό έτοιμο για ψήσιμο.






Επίσης δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από τον ξυλόφουρνο, αφήσαμε το φαγητό το απόγευμα του Σαββάτου σε μια γνωστή της γιαγιάς που θα το πήγαινε σπίτι της το βράδυ να ψηθεί, ενώ την Κυριακή το πρωί το πήραμε έτοιμο από το βενζινάδικο του χωριού... Πάντως η διαδικασία είναι άναμμα του ξυλόφουρνου, μόλις αποκτήσει την επιθυμητή θερμοκρασία μπαίνουν οι σκεπασταριές μέσα, σφραγίζεται και το φαγητό μαγειρεύεται όλο το βράδυ. 
Μετά την απαραίτητη βουτιά στον Πλατύ Γιαλό ανεβήκαμε στο εκκλησάκι της Παναγίας του Βουνού (έχει τόσες Παναγίες το νησί που μάλλον τους τελείωσαν τα ονόματα και την ονόμασαν απλά του Βουνού, αν και θυμίζει λίγο τσάι...) με την εκπληκτική θέα και το σκηνικό για ένα τέλειο πικ νικ στήθηκε.






Για συνοδεία είχαμε μια πολύ νόστιμη τοπική σπιτική μυτζήθρα ενώ τα ρεβύθια το μόνο που χρειάζονταν ήταν μπόλικο μαύρο πιπέρι. Τα απλώσαμε όλα πάνω στο πέτρινο τραπέζι στο προαύλιο της εκκλησίας και  ορμήξαμε.






Έχω και γω σκεπασταριά από τη Σίφνο την οποία χρησιμοποιώ για ρεβύθια, ακολουθώντας την ίδια διαδικασία εκτός από τον ξυλόφουρνο. Τα ψήνω στον ηλεκτρικό στους 120 βαθμούς για περίπου οχτώ ώρες και γίνονται απίστευτα χυλωμένα, παραμένουν ολόκληρα αλλά εντελώς μαλακά και μελωμένα, καμία σχέση με αυτά που γίνονται στην κατσαρόλα. Πίστευα λοιπόν ότι και αυτά του ξυλόφουρνου θα είναι περίπου ίδια με τα δικά μου. Κούνια που με κούναγε... Ω, θεοί του περικοιλιακού λίπους, τι πράμα ειν' τούτο; Πού τη βρήκαν τα ρημάδια τόση νοστιμιά; Τι μεθυστικό άρωμα καπνού είναι αυτό; Λέμε ότι στα ρεβύθια ταιριάζει πολύ το δεντρολίβανο, η πάπρικα, το λεμόνι στο σερβίρισμα, ό,τι αρέσει γενικά στον καθένα. Τελικά όλα αυτά χρειάζονται για να βελτιώσουν απλά ένα μέτριο αποτέλεσμα. Του ξυλόφουρνου δεν θέλουν τίποτα. Είναι τέλεια μέσα στην απλότητά τους. Και δεν σταμάτησα να τρώω μέχρι που έσκασα, ξεχνώντας για αρκετή ώρα τη μαγευτική θέα της περιοχής. Και όχι μόνο εγώ, όπως φαίνεται και στην παρακάτω φωτό.






Με το μαντήλι στο κεφάλι λόγω βρεγμένων μαλλιών, με ένα μεγάλο καρούμπαλο πάνω από το δεξί μάτι μετά την τούμπα στο πλακόστρωτο της εκκλησίας και στενό μαρκάρισμα στο πέτρινο πεζούλι που καθήσαμε να φάμε, όλο και κοιτούσε το περιεχόμενο του τσουκαλιού που μειώνονταν, αν και νομίζω ότι απλά έπαιρνε βαθιές τζούρες από την εθιστική μυρωδιά του φαγητού.
Το συμπέρασμα μετά από αυτό το πικ νικ είναι ότι πρέπει να επισπεύσω όσο μπορώ τις διαδικασίες απόκτησης  ξυλόφουρνου, που δυστυχώς απαιτεί δικό μας σπίτι. Τη λύση ίσως δώσει η ιαπωνική παράδοση, όπου υπάρχει μια κατηγορία κεραμικών ψησταριών με την ονομασία kamado που μπορούν να αντικαταστήσουν τον ξυλόφουρνο ακόμα και στο μπαλκόνι του σπιτιού. Το θέμα το ψάχνω δυο μήνες τώρα αλλά μετά από αυτή τη ρεβυθάδα ίσως όλα γίνουν πιο γρήγορα. Υπάρχει βέβαια και πιο φτηνή λύση, να ενσωματώσω στα ρεβύθια που φτιάχνω στον ηλεκτρικό φούρνο τη μυρωδιά του καπνού, αφού ούτως ή άλλως την υφή την έχω ήδη πετύχει. Τέτοια πειράματα όμως απαιτούν την κουζίνα μου και θα τα κάνω μόλις επιστρέψουμε στο Λιτόχωρο. Stay tunned...

(Νομίζω ότι πλέον έχει καθιερωθεί να τελειώνω τις αναρτήσεις μου με ένα...)
Υ.Γ.: Μετά από την ανάρτηση της crispy, φάγαμε στην πολύ καλή ταβέρνα Άστρο στο Κάστρο της Σίφνου και εννοείται πως πήραμε και το χταπόδι με ελιές.







Ίσως το καλύτερα μαγειρεμένο χταπόδι που έχω φάει ποτέ, άντε μαζί με κάποια ψητά που έχουν λιαστεί για ώρες κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο σε κάποιο νησί πριν μπουν στα κάρβουνα, και απίθανος συνδυασμός με τις θρούμπες της Θάσου.  Εκεί που πήγαμε λοιπόν για μια απλή βόλτα, ένα τετραήμερο στη Σίφνο χωρίς μεγάλες γαστριμαργικές προσδοκίες, τελικά φάγαμε δύο από τα καλύτερα πιάτα της χρονιάς, για τα οποία σίγουρα θα μιλώ για πολύ καιρό. Πάντα οι εκπλήξεις βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις. Μαρίτα ευχαριστούμε πολύ.

11 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφο νησί η Σίφνος και ακόμα καλύτερα η παραδοσιακή ρεβιθάδα της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι Παναγιά το Βουνό και όχι "του βουνού", εξερευνήστε την υπέροχη σημειολογία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς δεν το έψαξα πολύ, αρκέστηκα στο επίσημο site του δήμου του νησιού που το λέει Παναγιά του Βουνού, και παρόλο που οι ντόπιοι μας είπαν να πάμε στην Παναγιά το Βουνό, προτίμησα να εμπιστευτώ το site. Εννοείται πως δεν έχω κανένα σκοπό να αμφισβητήσω την παράδοση και τα ονόματα των ντόπιων.

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα! Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που σας ενθουσίασε το χταπόδι με ελιές! :-))) (Για να είμαι ειλικρινής συνήθως διστάζω να προτείνω πιάτα εστιατορίων που μου αρέσουν αλλά εδώ έκανα δικαίως τελικά μια εξαίρεση!)
    Εδώ στην Αθήνα έχω γείτονα Σιφνιό με ξυλόφουρνο στο σπίτι του κι εννοείται ότι οι ρεβυθάδες δίνουν και παίρνουν το χειμωνα που ανεβαίνει στην πόλη! Φέτος αγόρασα καινούργιο τσικάλι κι ανυπομονώ να το εγκαινιάσω! Και ναι, η ρεβυθάδα σε ξυλόφουρνο δεν συγκρίνεται, αυτή η συμπύκνωση νοστιμιάς είναι το κάτι άλλο!
    Ευχαριστώ πολύ και για την αναφορά αλλά κυρίως που με κάνατε να χαμογελάσω πλατιά με την πολύ όμορφη ανάρτηση σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι της άποψης ότι τα πιάτα που μας αρέσουν, και όχι μόνο, πρέπει να ανακοινώνονται. Εννοείται ότι υπάρχει και το προσωπικό-υποκειμενικό κριτήριο αλλά ο καθένας μπορεί από το γραπτό, τις συνταγές, τη γενική εικόνα, να καταλάβει αν ταιριάζουν τα γούστα του με τον γράφοντα. Και μικρές απογοητεύσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στην ικανοποίηση που προσφέρουν ανακαλύψεις όπως αυτό το χταπόδι.
      Είστε πολύ τυχερή που έχετε δίπλα σας ξυλόφουρνο, κάψτε αλύπητα το καινούριο τσικάλι.
      Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια...

      Διαγραφή
  4. Ακόμα κι εγώ που δεν τρώω ρεβύθια με την περιγραφή σου με έκανες να θέλω να πάω στην Σίφνο να την δοκιμάσω .
    Φιλιά πολλά
    Υ.Γ Η μικρή με την μύτη μέσα στα ρεβύθια είναι τέλεια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα αξίζει να πας στη Σίφνο, σίγουρα όμως όχι για τα ρεβύθια, ειδικά αφού δεν σου αρέσουν. Είναι όμως τόσο καλά τα άτιμα που θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να τα φτιάξω σπίτι μου.

      Διαγραφή
  5. Τελειος τοπος και πιάτο για πικ-νικ!

    http://beautyfollower.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Revithada se pilino!Yperoxo:)
    I Sifnos einai exeretiko nisi an kai exo polla xronia na pao.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα μηνύματα είναι ελεύθερα, αφού πρώτα λογοκριθούν...